Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Όταν το παρελθόν γίνεται παρόν.

Όνειρο ήταν, γιατί σε είδα? Γιατί ήρθες στο μυαλό μου. Τόσα χρόνια προσπαθούσα να σε βγάλω απο το μυαλό μου. Θόλωσα. Η ώρα πήγε 11 καλύτερα να σηκωθώ και να πάω να περπατήσω.

Πρώτα όμως ας γράψω τι είδα στον ύπνο μου στο ημερολόγιό μου. Σε κανέναν δεν έχω μιλήσει για αυτόν. Θεέ μου. Μια κρίση ήταν ελπίζω να μην με κατάλαβαν οι δικοί μου.

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η μαμά μου. Γαμώτο!!! "Τι έπαθες? Τι τρέχει?" Με ρωτάει η μάνα μου ξαφνιασμένη. "Τίποτα, ξέχνα το, θα περάσει, τίποτα δεν είναι" της λέω προκειμένου να την καθησυχάσω.

Πήρα μια σοβαρή απόφαση. Θα επισκεφτώ ψυχολόγο, θέλω να τα βγάλω όλα απο μέσα μου, είναι μεγάλο βάρος. Δεν αντέχω.

Αφού τελειώνω το γράψιμο στο ημερολόγιο μου, απενεργοποιώ το κινητό μου παίρνω τα κλειδιά του σπιτιού μου και φεύγω για να συναντήσω μια γνωστή μου ψυχολόγο. Όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο.

Στην διαδρομή έβλεπα παντού το πρόσωπό του, αυτά τα γαλάζια του μάτια και τα ξανθά του μαλλιά. Να μου λένε "Εδώ είμαι εγώ για σένα" .

Έφτασα, χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει η κυρία Κατερίνα. "Συγνώμη για την ενόχληση και που δεν σας πήρα τηλέφωνο αλλά είναι ανάγκη", "Και το συζητάς? Έλα πέρασε!" Μου λέει με μεγάλη προθυμία.

Με βάζει να ξαπλώσω στο κρεβάτι ενώ αυτή ετοιμάζει τα χαρτιά. "Θέλω να μου μιλήσεις χωρίς φόβο και να μου πεις ό,τι σε τρομάζει"

Μια κουβέντα είναι. "Πριν περίπου 7 χρόνια αγάπησα αθώα και παιδικά ένα παιδί, τον Δημήτρη. Λέγαμε σε όλους ότι τα είχαμε και δίναμε φιλάκια στο μάγουλο. Έτσι αθώα και απλά ζήσαμε τον έρωτα, αν λέγεται αυτό έρωτας. Είμασταν μαζί κάθε ώρα της ημέρας, κάθε μέρα για 7 χρόνια. Αυτός ήταν η ζωή μου. Αυτός ήταν τα πάντα μου. Κάναμε σχέδια μαζί για το μέλλον. Ήμουν ικανοποιημένη με αυτή την κατάσταση δεν ήθελα τίποτα περισσότερο, μου αρκούσε αυτό! Να τον βλέπω και να μου χαμογελάει! Μια μέρα, όπως τις υπόλοιπες, θα πήγενε ένα ταξίδι με τους γονείς του για διακοπές στην γιαγιά του. Συνέβη όμως ένα τραγικό δυστύχημα, έπεσε πάνω στο αμάξι τους μια μεγάλη νταλίκα, κανένας απο τους τρεις τους δεν γλύτωσε. Όταν μου το είπαν οι γονείς μου δεν άντεξα το σοκ, έπαθα κρίση πανικού, ήμουν πλέον 15 χρονών. Δυο χρόνια πριν. Χθές το βράδυ τον είδα στον ύπνο μου, ήταν αυτός. Το συγκεκριμένο όνειρο το έχω ξαναδεί άλλη μια φορά. Αφού το βλέπω στη συνέχεια παθαίνω κρίσεις. Ζητάω βοήθεια!!!"

Με δάκρυα στα μάτια η κυρία Κατερίνα δεν άντεξε και λύγησε και αυτή. "Κουράγιο κορίτσι μου, σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στηρίζουμε τον ασθενή. Το υποσυνείδητό σου πάντα θα τον σκέφτεται. Η μόνη μου συμβουλή είναι να πάρεις αυτά τα χάπια που θα σου δώσω και να προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι."

"Ευχαριστώ πολύ, είχα ανάγκη να τα βγάλω απο μέσα μου, πέρα απο τους γονείς μου κανένας άλλος δεν γνωρίζει."

Καθώς έφυγα υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βάλω τα δυνατά μου και να προσπαθήσω για το καλύτερο.

Γύρησα σπίτι αργά. Καλύτερα να μπώ για ένα μπανάκι και μετά να τηλεφωνήσω στην Καλλιόπη.