Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

50-50

Οι ώρες κυλούσαν πολύ γρήγορα. Τα πράγματα σοβάρευαν ακόμα πιο πολύ. Όσο περνούσε ο χρόνος τόσο λιγότερες πιθανότητες υπήρχαν για να επιζήσω. Οι γιατροί έλεγαν πως χρειάζομαι άμεσα αίμα. Πολύ αίμα. Ενώ επικρατούσε όλη αυτή η αναστάτωση μέσα στην εντατική εγώ συνέχιζα να μην αισθάνομαι τίποτα. Ένα μαύρο τοπίο επικρατούσε γύρω μου. Μεγάλος φόβος ο φόβος του θανάτου.

Έξω από την εντατική η οικογένειά μου σαστισμένη. Η μάνα μου έτοιμη να λιποθυμήσει. Μαζί της ήρθε και η Καλλιόπη, πάντα και παντού κοντά μου. Δεν φαίνεται και πολύ καλά. Ο Πάνος, τι μπορώ να πω για αυτόν τον άνθρωπο. Απο την ώρα που έγινε το συμβάν αναστατώθηκε πάρα πολύ και δεν σταμάτησαν να κυλάν τα δάκρυά του.

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και βγήκε ο γιατρός απο την εντατική,κατευθύνθηκε προς τους δικούς μου και τους είπε πως χρειάζομαι άμεσα αίμα, αλλιώς τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Το πρόβλημα όμως ήταν πως κανένας δεν είχε 0 ρέζους θετικό. Τότε σαν απο μηχανής θεός εμφανίστηκε ο Paul.

Paul: Εγώ θα δώσω αίμα.

Γιατρός: Είστε συμβατός δότης?

Paul: Ναι είμαι.

Γιατρός: Τότε το μόνο που απομένει είναι η έγκριση των γονιών.

Μπαμπάς: Εννοείται πως μπορείτε να συνεχίσετε.

Ο γιατρός τον οδήγησε σε ένα δωμάτιο και του έβαλε έναν ορό,του πήρε αίμα και μέσα σε δυο λεπτά είχαν τελειώσει.

Μπαμπάς: Καλλιόπη ποιος είναι αυτός?

Καλλιόπη: Ο καθηγητής χημείας μας.

Μπαμπάς: Και πως το έμαθε?

Καλλιόπη: Δεν ξέρω...

Ο Πάνος τράβηξε την Καλλιόπη λίγο πιο μακριά και την ρώτησε ξανά απο που το έμαθε.

Καλλιόπη: Εγώ του το είπα. Το θεώρησα σωστό.

Ο Πάνος αν και λίγο νευριασμένος δεν έβαλε τον εγωισμό του πάνω απο το δικό μου καλό.

Ο γιατρός βγαίνοντας πάλι έξω απο την εντατική, αφού μου έβαλε το αίμα, είπε στους δικούς μου ότι οι επόμενες 24 ώρες θα είναι πολύ σημαντικές και καθοριστικές για την υγεία μου.