Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Όλα αλλάζουν.

Πέρασα απο την τάξη μου, πήρα την τσάντα μου και έφυγα κλέγοντας απο το σχολείο αδιαφορώντας για τους πάντες και τα πάντα. Ήθελα μόνο μια στιγμή να μείνω μόνη μου και να κάτσω να συζητήσω με τον εαυτό μου. Το έχω ανάγκη !!!

Καλύτερο μέρος σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι κανένα άλλο πέρα απο το πλατάνι. Κοιτάς το υπερπέραν και ξεχνάς οποιαδήποτε άσχημη σκέψη σε βασανίζει.

Δεν πρόλαβα καλά καλά να κάτσω και να ξεχαστώ για λίγο, αμέσως χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Καλλιόπη.

Καλλιόπη: Που είσαι ρε? Που πήγες? Εγώ και η Αγγελική σε ψάχνουμε πόση ώρα.

Εγώ: Κορίτσια δεν είμαι καλά. Έγιναν διάφορα και σηκώθηκα και έφυγα απο το σχολείο. Όταν μπορέσω θα σας μιλήσω.

Καλλιόπη: Πάλι αυτός? Χάλια είναι και αυτός.

Εγώ: Ούτε που με ενδιαφέρει. Πραγματικά καρφάκι δεν μου καίγεται.

Άκου εκεί "είναι χάλια". Μη σώσεις και γίνεις καλά ρε παλιο ηλίθιε.

Στο μεταξύ η Καλλιόπη και ο Κώστας ζουν τον έρωτα τους. Ακόμα και η Αγγελικούλα βρίκε το ταίρι της, περίεργο ταίρι μεν αλλά αυτό είναι που την συμπληρώνει και καλά κάνει που δεν δίνει δεκάρα για το τι θα πούν οι άλλοι.

Ξαναχτυπάει το κινητό μου. Δεν θα ηρεμήσω ποτέ... Ο Πάνος !!! Τον είχα ξεχάσει τελείως.

Πάνος: Έμαθα πως είσαι χάλια και επίσης έμαθα πως με χρειάζεσαι. Ακούω μέρος και έρχομαι κατ'ευθείαν. Και δεν ακούω κουβέντα.

Εγώ: Αχ ρε Πάνο. Ότι και να σου πω εσύ πάλι θα έρθεις. Άντε έλα στο πλατάνι είμαι.

Πάνος: έφτασεεεε...

Ο Πάνος μου έδωσε έναν τόνο ευθυμίας μέσα στην μουντή μου μέρα.

Σε πέντε λεπτά είχε έρθει. Απίστευτος!

Βγάζει το κράνος απο το κεφάλι του και έρχεται να κάτσει μαζί μου.

Εγώ: Που το βρήκες το μηχανάκι ρε θηρίο?

Πάνος: Του μπαμπά της Καλλιόπης είναι. Το πήρα για να το επαναλειτουργήσω μετά απο έναν αιώνα. Είχε σκουριάσει. Εδώ θα κάτσουμε? Έλα πάμε μια βόλτα.

Εγώ: Γιατί μια χαρά είναι εδώ πέρα. Έλα να μου πεις αυτό που ήθελες και μετά φεύγουμε αν θες.

Πάνος: Ωραία. Κάτσε να βγάλω τον λόγο μου και την μάσκα του σοβαρού.

Εγώ: αχαχα τελείωνε σε παρακαλώ.

Πάνος: Λοιπόν, άκου Μαίρη... Δεν μπορώ...

Διακόπτει την κουβέντα του και με αρπάζει και με φιλάει. Πάλι φιλιά...

Πάνος: Ξέχνα το. Συνεχίζω.

Φαίνεται κατα πολύ ταραγμένος.

Πάνος: Μαίρη, βλέπω πως δεν είσαι ευτυχισμένη με αυτόν τον Paul.

Εγώ: Που ξέρεις για μένα και τον Paul. Ποιος σου το είπε.

Πάνος: Δεν χρειαζόταν να μου το πει κανένας. Το κατάλαβα μόνος μου και μόλις τώρα το σιγούρεψα. Συνεχίζω. Επειδή νιάζομαι πάρα πολύ για σένα αποφάσισα να σου προτείνω κάτι.

Εγώ: Πες μου.

Πάνος: Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που συμπληρώνει όλα μου τα κενά. Κάθησα και σκέφτηκα πάρα πολύ για πρώτη φορά στη ζωή μου και κατέλειξα σε ένα σημείο. Εφόσον, σε λίγο τελειώνεις το σχολείο και θέλεις να περάσεις μόνο Θεσσαλονίκη σκέφτηκα μήπως θέλεις να έρθεις να μείνεις σπίτι μου. Φιλικά και έπειτα ότι προκύψει. Αν θέλεις εννοείται.

Ξέρω πως αυτή τη στιγμή θα απαντήσω εντελώς εγωιστικά και αντιδραστικά. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον.

Εγώ: Πάνο....

Πάνος: Ναι..

Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Εγώ: Πάνο ΘΕΛΩ. Και δεν θα περιμένω να τελειώσω το σχολείο. Σε μερικούς μήνες θα έρθω να μείνω σπίτι σου.

Πάνος: Και οι εξετάσεις σου? Η σχολή?

Εγώ: Μη σκας για αυτά. Εδώ θα δώσω πανελλήνιες απλώς θα κάνω μαθήματα στη Θεσσαλονίκη.

Πάνος: Και τα κορίτσια? Η οικογένειά σου?

Εγώ: Μη ρωτάς τίποτα παραπάνω. Την απάντηση σου την πήρες. Αμα μετάνοιωσες πες μου να ξέρω.

Πάνος: Όχι όχι. Ισχύει ακόμα. Το σπίτι μου σε περιμένει.

Σταμάτησε να μιλάει και τον φίλησα. Δεν ξέρω αν το έκανα απο αντίδραση και για να βγάλω απο το μυαλό μου τον άλλον, πάντως το έκανα. Σε λίγο καιρό μετακομίζω Θεσσαλονίκη. Και όσο για τον Πάνο, είναι καλό παιδί, θα ταιριάξουμε. Γιατί να μην κάνω μια νέα αρχή μαζί του? Δεν έχω να χάσω τίποτα....