Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Οφθαλμός αντί οφθαλμού.

Μόλις φτάσαμε στο σπίτι μου εγώ και ο Πάνος. Δεν άντεχα άλλο αυτό το παραλήρημα στο σπίτι του Paul. Αυτός και ο αδερφός του σε δυο κρεβάτια σοριασμένοι, η Φωτεινή η νοσοκόμα της υπόθεσης και η Καλλιόπη να στάζει μέλια για τον Κώστα. Σκέτη κωμωδία.

Εγώ: Είναι 6 το πρωί, δεν αντέχω άλλο. Πάω να κοιμηθώ. Εσένα που θες να σου στρώσω να κοιμηθείς?

Πάνος: Μαζί σου.

Εγώ: Πάνοοοο... σοβαρέψου, νυστάζω.

Πάνος: Έλα πλάκα σου κάνω, στρώσε μου στον καναπέ.

Εγώ: Να έλα πάρε την κουβέρτα και το μαξιλάρι.

Πάνος: Καληνύχτα my love!!!

Εγώ: Καληνύχτααα...

Πάνος: Πάντως αν το μετάνοιωσες...

Εγώ: Καληνύχτα Πάνο!!!

Επιτέλους κοιμηθήκαμε. Το πρωί θα σηκωνόμασταν για να γυρίσουμε πίσω στο χωριό έχουμε και ένα σχολείο.

"Να μείνεις για πάντα καρδιά μου εδώ να υπάρχεις μέσα στη ζωή μου. Μαζί σου όλα τα μπορώ να αναπνέεις την αναπνοή μου"

Ποιός έχει κέφια πρωινιάτικα. Ο Βρεττός ακούγεται απο το στερεοφωνικό, ενώ εγώ αναμαλιασμένη και σκεπασμένη μέχρι το κεφάλι κάτω απο το πάπλωμα μου προσπαθώ να αγνοήσω την μουσική και να συνεχίσω τον ύπνο μου.

Άδικα όμως, σηκώνομαι απο το κρεβάτι και οδηγούμε προς το σαλόνι για να βρώ τον Πάνο και να τον βρίσω που δεν με άφησε να κοιμηθώ.

Κοιτώντας στην κουζίνα βλέπω έναν καλογραμμομένο άνδρα σχεδόν γυμνό με ένα μόνο μποξεράκι να ετοιμάζει πρωινό. Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος είναι και δεν έχω δει πρόσωπο γιατί είναι γυρισμένος πλάτη. Που στο διάλο είναι ο Πάνος????

Ξαφνικά αυτός ο τύπος γυρνάει κρατώντας έναν δίσκο με πολλά καλούδια και ένα τριαντάφυλλο στο στόμα. Και ποιον βλέπω.... ο Πάνος. Μπράαααβο και δεν του το'χα.

Πάνος: Καλά ξυπνητούρια, δεν πιστεύω να σε ξύπνησα.

Εγώ μένοντας με ανοιχτό το στόμα έμεινα να τον χαζεύω.

Εγώ: εεε οχι, οχι μην ανησυχείς. Καλημέρα σου.

Πάνος: Σου ετοίμασα πρωινό.

Εγώ: Ευχαριστώ, δεν έπρεπε. Δεν κρυώνεις παιδάκι μου.

Πάνος: αχαχα όχι μην αγχώνεσαι!

Αφού γευματίσαμε μαζί το πρωινό στην τραπεζαρία αρχίσαμε σιγά σιγά να ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε. Απο την μισάνοιχτη πόρτα το μάτι μου έπεσε στον Πάνο την ώρα που ντυνόταν.

Μια στενή κοντομάνικη μπλούζα αναδείκνυε τους κοιλιακούς του. Φόρεσε και ένα άσπρο τζιν επίσης κολλητό. Χτένησε τα μαλλιά του και έβαλε τα γυαλιά ηλίου του.

Πάνος: Είσαι έτοιμη?

Εγώ: Ναι πάμε.

Παραλίγο να το ξεχάσω. Έχω και την Καλλιόπη.

Εγώ: Περίμενε να πάρω την Καλλιόπη.

Μπαίνουμε στο αμάξι και τηλεφωνώ στην Καλλιόπη.

Εγώ: Ακομά εκεί είσαι?

Καλλιόπη: Όχι είμαι στην Αγγελικούλα ελάτε να μας πάρετε.

Εγώ: Η Αγγελικούλα δεν έφυγε χθές?

Καλλιόπη: Έφυγε αλλά ξαναήρθε με την μάνα της για μια βόλτα. Η μάνα της έφυγε και έμεινα μαζί της.

Εγώ: Οκ βγείτε κάπου να έρθουμε να σας πάρουμε.

Περνάμε απο ένα πάρκο να πάρουμε τα κορίτσια αλλά βλέπω μπροστά μου την Φωτεινή. Σκύβω για να μην με δει και λέω τον Πάνο να κάνει πιο γρήγορα.

Αγγελική: Επιτέλους ήρθατε.

Εγώ: περιμένατε πολύ?

Καλλιόπη: Όχι, άστην να λέει. Αγγελική τον ξέρεις τον.ξάδερφό μου τον Πάνο.

Αγγελική: Ναι έχουμε ξανασυναντηθεί.

Αφήνουμε τις πολλές κουβέντες και επιταγχύνουμε λίγο για να μην μεσημεριάσει και μας φάει η ζέστη.