Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Συγνώμη, σ'αγαπώ και αντίο.

Ο Paul σε λίγες μέρες παντρεύεται την αγαπημένη του Φωτεινή. Εγώ βρίσκομαι με τον Πάνο στην Θεσσαλονίκη και είμαστε πολύ καλά οι δυο μας, δεν έχουμε ξεκαθαρίσει όμως ακόμα αν είμαστε ζευγάρι ή όχι. Η αλήθεια είναι πως και εγώ και ο Πάνος φοβόμαστε τη σχέση. Καλύτερα έτσι. Στο χωριό όλα κυλάνε ομαλά. Ή μήπως όχι?

Σήμερα καθώς φτάσαμε στο σπίτι με τον Πάνο ήθελα απεγνωσμένα να κάνω ένα μπανάκι και να κοιμηθώ. Όταν ξάπλωσα πέρασαν απο μπροστά μου όλες εκείνες οι υπέροχες στιγμές. Είναι αυτές οι στιγμές που θες να ξαναζήσεις όσο τίποτα άλλο, που ενώ ξέρεις πως δεν θα σου αφήσει στο τέλος μια γλυκιά γεύση, εσύ απλά απολαμβάνεις το παρόν δίχως να νοιάζεσαι για τα λόγια των άλλων.

Τις τελευταίες μέρες έχω πιεστεί πάρα πολύ. Είμαι ψυχικά και σωματικά εξαντλημένη, το μόνο πράγμα που δίνει χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μου είναι ο Πάνος και η Καλλιόπη. Αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι αυτοί που θα με στηρίξουν και η αγάπη τους όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι μαζί μου κάθε λεπτό και θα μου δίνουν δύναμη.

Αφού ο Πάνος με άφησε να κοιμηθώ δυο ώρες έπειτα με ξύπνησε με ένα γλυκό φιλί.

Πάνος: Έλα σήκω ετοιμάσου σήμερα θα σου κάνω το τραπέζι.

Εγώ: Γιορτάζουμε κάτι?

Πάνος: Όχι. Πειράζει που θέλω να σε έχω στα ωπα-ωπα?

Εγώ: Αν ήταν όλοι άντρες σαν εσένα ο κόσμος θα ήταν πολύ όμορφος, όχι εμφανισιακά αλλά εσωτερικά, και αυτή να ξέρεις είναι η ομορφιά του ανθρώπου.

Πάνος: Έλα άσε τα λόγια και σήκω.

Χωρίς να χάνω λεπτό πήγα να ετοιμαστώ. Διαλέγω να βάλω ένα μαύρο φόρεμα κοντό έως λίγο πιο πάνω απο τα γόνατα, μαύρες γόβες, έντονο μακιγιάζ και τα μαλλιά μου πιασμένα ενώ άφησα κάτω τις αφέλειες μου. Την ώρα που ετοιμαζόμουν απο το ραδιόφωνο ακουγόταν μια όμορφη μουσική. ήταν τόσο γαλήνια και ήρεμα. Βγήκα έξω στο μπαλκόνι και παρακολουθούσα με ένα αίσθημα χαράς την πόλη. Ο ουρανός είχε στολιστεί με μεταξένια χρώματα ενώ σιγά-σιγά ο ήλιος έδυε. Ο συνδυασμός της μουσικής με την εικόνα της πόλης με ταξίδευε και με έκανε να ξεχάσω τα πάντα. Κάτι όμως μέσα μου δεν με άφηνε να ησυχάσω, σαν κάτι να με προετοιμάζει για κάτι κακό. Ίσως να είναι και ιδέα μου.