Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Γενέθλια (part 3)

Γυρνώντας στο σπίτι οι γονείς μου έκρυβαν μια πολύ μεγάλη έκπληξη. Ρώτησα τον αδερφό μου τι ακριβώς γίνεται αλλά δεν μου απάντησε.

Εγώ: θα μου πει κανείς τι μου κρύβετε?

Μπαμπάς: έλα λίγο έξω που σε θέλουμε.

Βγαίνοντας έξω βλέπω στην αυλή μας ένα ΥΠΕΡΟΧΟ μηχανάκι, παπάκι για την ακρίβεια. Το ήθελα πάρα πολύ. Ολόκληρο το καλοκαίρι τους έλεγα να με πάρουν ένα σαν αυτό. Γκρι με μικρές ροζ λεπτομέρεις. Καταπληκτικό!!!

Τους αγκαλιάζω, τους φυλάω και τους λέω  ένα μεγάαααλο ευχαριστώ.

Μπαμπάς: ανέβα και πάνε κάντο μια βόλτα.

Μαμά: προσεκτικά όμως!

Χωρίς δεύτερη σκέψη το καβαλάω και το πάω μια "μικρή" βόλτα. Έπειτα απο τρεις ώρες και αφού τελείωσα την "μικρή" μου βόλτα επιστρέφω σπίτι και κάνω ένα ντουζάκι.

Το απόγευμα θα πάμε με τα κορίτσια Θεσσαλονική με το λεωφορείο. Θα κάτσουμε αρκετή ώρα. Το βράδυ τα κορίτσια θα επιστρέψουν πάλι με το λεωφορείο αλλά εγώ και η Καλλιόπη θα μείνουμε μόνες μας στο σπίτι που έχω στον Εύοσμο.

Την στιγμή που βγαίνω απο το μπάνιο χτυπάει το τηλέφωνό μου και είναι η Ηρώ.

Ηρώ: τι ώρα περνάει το λεωφορείο? Βασικά τι ώρα θα πάμε στη στάση?

Εγώ: εεε κατα τις 6 να είμαστε εκεί. Πέρνα πάρε την Ελένη, την Μαρία και την Τόνια μιας και είναι στο δρόμο σου. Να έρθετε μαζί.

Ηρώ: Ναι έχουμε πεί να έρθουμε μαζί στη στάση. Λοιπόν σε κλείνω για να πάω να ετοιμαστώ.

Εγώ: Οκ άντε bye!!!

Αφού το κλείσαμε πηγαίνω στην ντουλάπα μου και ήρθε η μεγάλη στιγμή. Τι να βάλω??? Κάθε φορά το ίδιο πρόβλημα, ενώ έχω τόσα ρούχα δεν έχω τι να βάλω.

Διαλέγω μια ριγέ φούστα ασπρόμαυρη, μια άσπρη μπλούζα και απο πάνω θα βάλω ένα μαύρο δερμάτινο. Και για να μην νιώθω πολύ απλή θα βάλω και ένα μακρύ, μαύρο κολιέ.

Στεγνώνω τα μαλλιά μου και τα ισιώνω πολύ καλά, ενώ ξεκινάω να βάφομαι.

Προσθέτοντας και το κόκκινο κραγιόν μου τελειώνω το φαντασμαγορικό μακιγιάζ μου. Αρχίζω να ντύνομαι.

Βάζω κωλόνια και παίρνω την καινούρια μου μαύρη τσάντα. Doca παρακαλώ. Την χρυσοπλήρωσα.

Λίγο πριν φύγω βάζω τα γυαλιά ηλίου και χαιρετάω τους γονείς μου. Έξω απο το σπίτι βγάζω μια selfie, είμαι πολύ όμορφη σήμερα. Ώρα να αλλάξω προφίλ στο facebook. Καταντάω γελοία!!!

Φτάνω έξω απο το σπίτι της Καλλιόπης και με συναντάει η Όλγα, η μαμά της Καλλιόπης.

Όλγα: Να προσέχετε και όχι πολλά γκομενιλίκια. Το νου σας.

Εγώ: Αυτό να το πεις στην κόρη σου. Δεν έχει σταματήσει να γκομενιάζει τώρα τελευταία.

Γελάμε και την συζήτησή μας διακόπτει η Καλλιόπη.

Καλλιόπη: Τι λέτε πάλι για μένα.

Εγώ: Τίποτα το ιδιαίτερο. Άντε πάμε τώρα γιατί τα κορίτσια θα μας περιμένουν.

Φεύγουμε και στη στάση βλέπουμε τα κορίτσια να μας περιμένου.

Ελένη: Αργήσατε πέντε λεπτά.
(Η Ελένη είναι αγγλίδα στα ραντεβού της)

Μα να έρχεται το λεωφορείο. Κόβουμε εισιτήριο και πάμε να κάτσουμε στη γαλαρία. (Αλήτες)

Κάθομαι στην πλευρά κοντά στο παράθυρο ενώ απο μπροστά μας κάθονται δυο όμορφα παλικάρια. Ο ένας κι όλας με ρωτάει την ώρα, λές και δεν έχει κινητό να την δει μόνος του. Του λέω την ώρα και συνδέω τα ακουστικά μου στο κινητό μου. Μποφίλιου again and again!!!!

Μετά απο μίω ώρα φτάνουμε στην πανέμορφη αυτή πόλη. Κάνουμε μια βόλτα στα μαγαζιά και μπένουμε σε ένα για να ψωνίσουμε κάτι. Κάνουμε μια βόλτα ακόμα και έπειτα πάμε σε ένα εστιατόριο για να φάμε γκουρμέ.

Τελειώνοντας πληρώνω και αποφασίζουμε να πάμε να περπατήσουμε για να χονέψουμε. Η Θεσσαλονίκη είναι ένα υπέροχο μέρος. Η πόλη του έρωτα για όσους είναι ερωτευμένοι!

Έχει πάει μόλις 10. Τα κορίτσια φεύγουν 10.30. Ενώ προχωράμε σιγά σιγά για να αφήσουμε τα κορίτσια στη στάση, χτυπάει το τηλέφωνο της Καλλιόπης και είναι ο Κώστας.

Το κλείνουν και μας λέει ότι σε λίγο θα φτάσουν.

Εγώ: θα φτάσουν??? Ποιοι θα φτάσουν?

Καλλιόπη: Δεν ξέρω ποιος άλλος θα είναι.

Εγώ: Να όρσε μην στα χρωστάω.

Τα κορίτσια έφυγαν, εγώ και η Καλλιόπη πάμε προς τον Λευκό Πύργο γιατί εκεί θα έρθει ο καλός της.

TO BE CONTINUE...