𝑃𝑎𝑡ℎ𝑜𝑙𝑜𝑔𝑖𝑐𝑎𝑙 𝐴𝑓𝑡𝑜𝑛 𝐹𝑎𝑚𝑖𝑙𝑦

Rodzina Trzyma Się Razem

Pov. Dziadka

-Will, możemy pogadać?
-I co? Pewnie znowu powiesz coś zjebanego jak zawsze!?
-Proszę chodź

Przymknąłem drzwi i usiadłem przed nim na fotelu. To będzie trudna rozmowa ale korzystam póki jestem NARAZIE normalny.

-Przepraszam za wszystko, za swoje zachowanie. Wiem że mnie utrzymujesz i wsumie nie tylko ty masz mnie dosyć ale... Chciałbym przeprosić że nie miałeś takiego dziecinstwa, że nie potrafiłem dać ci wzór i być wspaniałym ojcem...
-Ale o czym ty mówisz...?
-Tak bardzo stęskniłem się za naszymi dobrymi relacjami... Pamiętasz jak zrobiłem ci rowerek jak byłeś mały?
-... Tak... Pamiętam
-Czy pamiętasz coś jeszcze?
-Trzymałeś mnie i... Śmialiśmy się... Łaskotałeś...

Zauważyłem nagle że robią mu się szklane oczy, wspomnienia które były gdzieś zagrzebane nagle zostały wydobyte. Złapałem go lekko za ramię i przytuliłem.

-Jestem z ciebie dumny William... Zawsze byłeś dobrym chłopcem.

Pov. Williama

Stanąłem wryty, on naprawdę to powiedział? Ciągle mam wrażenie że to jest sen, pozwoliłem emocjom wziąć w górę i łzy spłynęły natychmiastowo.

-Będzie dobrze tato... Też cię kocham.

Puściliśmy się po dłuższej chwili ponieważ tata oznajmił że chciałby pojechać w pewne miejsce. Kiedy wyjechał długo myślałem nad jego słowami, gdy nagle moje myśli przerwała Elizabeth.

-Co robisz tatusiu?
- Wiesz skarbie... Są rzeczy niesamowite których nawet nie potrafię opisać.
-Coś się stało? - Chris podszedł zaciekawiony a za nim Michael

Nagle usłyszeliśmy trzask. Axel wpadł zdyszały.

-Tato kupisz kosiarke bo niechcacy jedną rozwaliłem...

Dziś nie byłem w stanie przejmować się takimi rzeczami, zacząłem postrzegać wszystko w drugi sposób.

-Axel... To tylko kosiarka, można ich kupić ze sto i więcej, ale was wszystkich nie dałoby się kupić za nawet bilion dolarów. Przytuliłem ich.

-Nigdy wam tego nie mówiłem ale, jesteście najlepszymi dziećmi na świecie, nawet jeśli się kłócimy to i tak was kocham, wszystkich bez wyjątku. Ciebie też kochanie... - spojrzałem na uśmiechającą się Renate.

Po jakimś czasie każdy się rozszedł jedynie został Michael który najwyraźniej na coś czekał. Podszedł do mnie i bez słowa mnie przytulił, a następnie odszedł z uśmiechem.

Wieczór

Wyszedłem z domu i podszedłem do skrzynki aby odebrać listy. Kiedy wyciągnąłem pierwszy rzucił mi się w oczy, był od Henrego. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej otworzyłem go.

Drogi Williamie

Wiem że powiedzenie ci takiej rzeczy jest trochę... No... Nie bardzo w liście ale przeziębiłem się. No więc... Byłeś dla mnie przyjacielem, kimś więcej. Jak już wiesz od kilku lat byłem zakochany w tobie ale nie miałem odwagi powiedzieć ci to prosto w twarz. I teraz to mówię. Zacząłem doceniać swoją ukochaną, nie chciałbym dopuścić się do zdrady. Ale masz w sobie coś co mnie zauroczyło umm... To... Chyba uśmiech... Naprawdę go lubię...

                                   Życie zaskakuje~

Uśmiechnąłem się sam do siebie, to dlatego czasem zachowywał się inaczej... Ah Henry żebyś wiedział że czułem co do ciebie dokładnie to samo...