Benim Savaşım (TAMAMLANDI)

Bölüm-4

Merhaba;

Herkese iyi bayramlar. Bayram telaşından bu saate kaldı ama bölümümüz hayırlı olsun. Beğenilerinizi, eleştirilerinizi ve sorularınızı duymak için bekliyorum. 

İyi okumalar

Gelibolu çok güzel yerdir. Çok sakin. Kışı kış gibi soğuk, yazı yaz gibi sıcak. Yakında doğal gaz gelecek. Bence gelmese daha iyiydi ama insanlar teknolojinin getirdiği konforu istiyorlar. Teknolojinin ellerinden aldıklarına bakmak istemiyorlar. Mesela yazlık siteler yapılsın diye kaybettikleri tarlalarının artık eskisi gibi kokmayan domatesin sebebi olduğunun farkında değiller. Ama ekonomi böyledir. Bir şeylere sahip olmak için bir şeylerden vazgeçersin.

Yanlış anlaşılmak istemem ben teknolojiyi severim. Hatta tam bir teknoloji sevdalısıyım. İşim bu. Hayatımı teknoloji sayesinde kurtardım. Bir insanın her gün tecavüzcüsünün yüzüne bakması nasıl bir şey ben hiç hatırlamak istemiyorum. O duyguyu kendimin bile bulamayacağı kadar derine gömmek istedim. Başardımda. Ama bunu yapmak için tüm duygularımı onunla birlikte gömmem gerekti. Merhamet etmek, acımak, üzülmek, pişman olmak bunların hepsi bana çok uzakta kaldı. Çaresizlikte, ezilmişlikte uzakta kaldı. Öyle olmasaydı dayanamazdım.

Tugrul'un ilk ziyareti o, ben ve annem arasında kaldı. Uzun bir süre bana gözlerindeki yılanla baktı sadece. Ne konuştu, ne dokundu, ne etrafımda dolaştı. Her zaman olduğundan daha sessizdi. İyileşmemi bekledi. Bir kaç gün sonra babam gelmişti zaten. Babam hiçbir şey anlamadı. Neden hiç konuşmadığımı sorgulamadı. Ama bana neden odamın kapısını kilitlediğimi sordu. Çünkü Tugrul babam yokken beni kontrol etmek istemişti, odamın kapısının kilitli olduğunu görünce beni babama şikayet etmişti. Odama birini aldığımdan şüphelendiğini söylemiş babama.

Benim abim aptal sayılmazdı. Onun sorunu düşmanını hafife almaktı. Oysa insan düşmanını hele ki kaybedecek hiçbir şeyi olmayan düşmanını hafife almamalı. Babam Mardin'den döndüğü ilk gün odamın kapısını kililtlememi yasakladı. Kapana kısılmak hissiyle o gün tanıştım.

Kapana kısılmak insanı panige sürükler. Klostrofobisi olan insanlardaki gibi nefes almakta zorlanırsınız. Bende nefes almakta zorlanıyordum. Okulda mutsuzdum, evde mutsuzdum, saçlarım banyoda avuç avuç dökülüyordu. Çünkü babam gider gitmez Tugrul'un odamı ziyaret edeceğini biliyordum. Kaçmak için, saklanmak için bir yer düşünüyordum ama Tugrul'un ulaşamayacağı kadar uzak hiçbir yere gidemezdim.

Çaresizlik çare doğurur diyen her kimse çok doğru söylemiş. Hissettiğim utançtan sesimi çıkartamazken, sıkıştığım kapan dahada daralıyordu. Tugrul'un bana yaklaşmaması için babamın evde olması gerkiyordu. Babamın evde olması için yaptığı işi evden çıkmadan da yürütebilmesi gerekiyordu.

İşte teknoloji benim hayatımı bu noktada kurtarmaya başladı. Bilgisayarın ekranından bakıyordum hayata. Boş vakitlerimin çoğunda yeni program dilleri, yeni teknolojiler araştırıyordum. Sonunda bu ilgimi yöneltebileceğim somut bir hedef buldum. Babama araçlarını takip edecek bir sistem kurmak. Böylece onu evde tutmak. Ama benim bilgi seviyem öyle geniş bir ağ kurmak için yeterli değildi. Bildiklerimden fazlasını öğrenmek için daha iyi bir eğitime ihtiyacım vardı. İlk hedefim babamı beni üniversiteye göndermeye ikna etmek oldu.

Tugrul, babam evden her çıktığında soluğu benim tepemde alıyordu. Çalışma odasındaki dolapta, misafir banyosundaki küvvette, kilerde, kendi odamın dolabında ve hatta tavan arasında bile buldu beni. Ne kadar direnirsem direneyim, ne kadar kaçarsam kaçayım, ne kadar yalvarırsam yalvarayım vazgeçmedi. Canımı daha çok yakmak, beni daha çok aşağalamak için yeni yöntemler aradı ve ne yazık ki içgüdüsel bir ustalıkla buldu aradıklarını. Bir süre sonra ona direnmeyi bıraktım. Bana ne istiyorsa yapmasına izin verdim. Çünkü zihnimin boş olması, üzerinde çalıştığım programa odaklanması gerekiyordu.