Sweet Lover (The Reality)

CHAPTER 18: NO FRIENDS

Clarence Marie's Pov:

"Mommy,Daddy?" Hindi ko in-expect na makikita ko sila'ng dalawa ngayo'ng umaga dito sa livibg room. Plano ko na kasi'ng pumasok sa school kahit na maaga palang,wala rin kasi ako'ng gana'ng kumain dahil mag-isa lang naman ako'ng kumakain.

Sinalubong ako ni mommy ng yakap at halik sa posngi kaya napa-pikit naman ako at napayakap sa kaniya.

"Good morning sweety,i thought bababa ka dito ng hindi ka pa naka-ayos,but i was wrong." Pinasahan niya pa ng tingin ang kabuoan ko. Hawak ko na ngayon ang straps ng pink ko'ng bag habang naka-tingin sa kaniya at lumipat naman kay Daddy. He is quiet and mysterious as always. Lumapit siya sa amin then,hindi ko inaasahan ang gagawin niya.

Is he kissed my forehead?

It's weird but im happy though. Since when i woke up he treat me like i'm not his daughter or should i say im not belong here. I always heard from him the cold voice at hindi niya pa nagagawa sa akin dati ang ginawa niya ngayon.

"Good morning,would you like to join us?" He asked. His voice doesn't change, it's still cold.

Hindi ako nakapag-salita kaagad,it's just like a dream,pero para'ng ayaw ko ng magising.

"P-po?" Iyon lamang ang limabas sa bibig ko. Gusto ko'ng sapukin ang sarili dahil sa sagot,baka magalit at sungitan ako ni Daddy dahil sa sagot ko.

"I-i mean... sure,daddy."

Nauna si Daddy na naglakad papunta sa dining room. Tahimik lang ako sa maglalakad,maski ang pag-galaw at maghinga ko ay dapat wala'ng nakakarinig.

"Nakarating sa amin ang balita na nahimatay ka. Are you okay now,sweety?" Binasag ni Mommy ang katahimikan,wala'ng imik si Daddy habang pakain palang.

"I'm okay now,mommy," sagot ko habang dumadakot ng pagkain. "Nahilo at sumakit lang ang ulo ko. Its like,there's a memories in that place pero hindi ko po masyado'ng malinaw sa akin."

"Gosh!" Napatutop si Mommy. "It means,there's a possible na maka-alala ka." Dugtong niya. "The doctor told us na imposible'ng maka-alala ka pa dahil sa matinding pagka-bagok ng ulo mo dahil sa aksidente pero,hindi posible'ng maka-alala ka dahil sa mga lugar,tao at kung ano'ng mga bagay dahil kusa'ng nagpo-process at mabilis na nagre-respond ang utak mo para maka-alala,it takes time at dapat hindi siya pinipilit." Sagot niya. Bakas ang kasiyahan sa mukha niya at malaki ang pag-asa na makaka-alala pa ako.

"But,how are you feeling. Gusto mo ba'ng pumunta tayo sa doktor para mapa-check up ka?"

"No,mommy. I'm really okay."

"Okay,okay,sweety. Kumain ka ng marami para hindi ka manghina. Always eat healthy foods and drink water para hindi ka ma-dehydrate." I just nodded. Until,i finished my meal. Nag-presinta si mommy na ihatid ako sa university dahil wala naman siya'ng meeting ngayo'ng araw at natuwa ako roon.

Si Daddy,bumalik sa dati so,para'ng nanaginip lang ako noo'ng mga oras na hinalikan niya ang noo ko. Pakiramdam ko unti-unti na ako'ng napa-praning.

"Pagka-hatid ko sa'yo sweety,bibistahin ko ang ate mo. Medyo busy na siya nito'ng mga nakaraa'ng linggo." Aniya.

"Kailan po ang uwi niya sa bahay?"

"In Saturday morning at ang balik niya sa dorm is sunday evening."

Hindi ko alam kung ano'ng pakiramdam ng isa'ng college student pero ang alam ko high school at college ay napaka-laki ng pagkaka-iba.

Pagka-baba ko ng kotse ni mommy tumungo kaagad ako sa garden. Wala lang,gusto ko lang magpalamig saglit kahit na hindi pa masyado'ng mainit. Pinili ko ang bench na may puno sa ilalim. Mabuti naman at may kaunti'ng ihip ng hangin dito sa pwesto ko,may mga naglalakad na mga estudyante sa kung saan-saan habang nagtatawanan sila papasok sa building.