Sweet Lover (The Reality)

Chapter 13:At cafeteria

Clarence Marie's pov:

"Clarence Marie,are you okay?" Dinala ako ni Renz sa lugar na wala'ng tao. Pinipigilan ko'ng huwag man lang lumuha dahil sa pagkakasampal sa'kin. Nararamdaman ko pa rin ang kamay nito'ng parang nagmarka sa pisngi ko,sana lang hindi bumakat. "Hey." Nag-aalala ba siya sa akin? I just nodded. Para'ng hindi ko kayang makapagsalita dahil halos naibuhos ko ang boses ko sa pakikipag-talo sa babae'ng 'yon. Hindi gano'n kadali na makipag-usap lalo na at napaka-taray niya,nilakasan ko lang ang loob ko at dahil do'n sampal ang natamo ko.

"Okay,okay." Hindi ko namalan, hawak-hawak pa rin pala niya ang forearm ko. He looks relief,kaya binitawan na niya ako. "That,witch." Bulong niya pa.

"Can you wait here?" Sabi niya pa. Pinasadahan ko lang siya ng tingin dahil hindi ko alam kung ano'ng rason niya kung bakit ko siya hihintayin rito. "I'll bring back your bag."

"S-sasama ako." I whispered.

"You sure?"

I nodded.

Sa paglalakad,nasa likod lang niya ako. Ang sabi niya,baka salubungin ako ng mga 'yon. Mas mabuting nasalikod niya raw ako para hindi nila ako malapitan.

Sinabi niya rin na huwag na ako'ng maghintay sa tapat ng room nila kaya naman pinili ko nalang na mag-stay sa tapat ng kabilang room. Matagal pa ako'ng nag-hintay roon kaya naman nagbilang ako ng mga butiki sa kisame. As if nama'ng may butike tagala dito.

Every blink, naalala ko ang pagsampal na 'yon. Nakaka-inis lang dahil lagi 'yong nagpapaulit-ulit sa isip ko. I was shocked and hurt.

Ay kabayo!" Napatalon ako sa gulat,hindi ko im-expect na may lalapit na tao dito.

-____-

"Ano ba----" is this a human? "I-ikaw." Ang akala ko si Renz.

'Thanks god! Dala niya yong bag ko!'

"Bag ko!" Hindi ko napigilan sa banggitin 'yon. I missed my pink bag. Sana lang hindi dinaga sa bahay niya ang bag ko,malalagot talaga siya sa'kin.

"Oh." Mukha'ng bumait ata si mr. Sungit ngayon. Kinin ko na nga lang baka magbago na naman ang isip nito.

0___0

Nai-awang ko ng konte ang bibig ko. Sinasabi ko na nga ba,kaya ganito nalang kadali sakaniya na i-abot sa'kin ang bag ko,may pinaplano pala. Yong gamit ko,hindi ko alam kung ano'ng maiisip ko ngayon. Ang malas naman talaga ng araw ko o sadiyang mah lahi pagka-demonyo ang mga naka-room dito?

Inhale...exhale.

I should cotrol my temper. Ayoko na ng mapasubo pa ulit sa away. Katatapos lang ng sampal baka sumunod na ang suntok.

No talk pero mero'ng hate habang pinupulot ko ang gamit ko. It so sad,dahil nagkandalukot-lukot ang mga notebook ko. Ayos na rin ang ganito basta wala'ng punit.

"Nang-iinis ka ba talaga?!" Ano'ng sabi niya? Wow talaga siya. Naisip niya pa ang ganiyan,eh dapat ako ang nagsasabi n'yan sa kaniya,ang kapal naman talaga ng apog.

Nagbangayan kami pero hindi ko talaga napigilan yong nararmdaman ko sa loob ko. I just asked him. Pero wala ako'ng nakuhang sagot o ano man,kailangan ko ng umalis sa lugar na ito,it just hurt my feelings.

"Tch,get---

"Kahit hindi mo sabihin,aalis na ako. By the way, thanks for bringing back my bag. Grabe naapreciate ko 'yong effort mo." Umalis na ako,dapat lang na iwan ko siya do'n,siguro naman kontento na siya sa ginawa niya. Sayang lang hindi ko na nagawa'ng magpa-alam at magpasalamat kay Renz. Sana lang magsawa siya sa ugali ng kaibigan niya,hindi dapat siya kumakaibigan ng antipatiko'ng katulad n'yon.