tag,you're it | taegyu

1.8

..

Sesten biraz rahatsız olsam da olduğum yere biraz daha sindim. Bir çocuk parkında bankta öylece oturuyordum, gözlerim sadece ortalıkta koşuşturan çocukların üzerindeydi. Ne kendi evimde kalmak istemiştim ne de Taehyun'un yanına gitmek, biliyordum ben etrafımda sadece Taehyun varken mantıklı düşünemezdim. Muhtemelen dediği her şeyi ne olursa olsun anlayışla karşılayıp ona inanarak kapıdan çıktığım an sorgulamaya başlardım, genellikle bu böyle işliyordu.

Bankın yan tarafında hissettiğim kıpırtıyla o tarafa dönmeye bile gerek duymadım, kafam o kadar doluydu ki hareket etmek bile zor geliyordu. Bir yandan Yeonjun'dan bana her şeyi anlatmasını istememin aptallık olduğunu düşünsem ve pişmanlık duysam da içimde bir yerlerde bu olayların onun anlattıklarıyla kalmadığına emindim.

"Neden çağırdın?" Taehyun'un normalden kısık çıkan sesine karşı ağzımdan istemsizce bir kıkırtı kaçtı, hoş mutlu olduğumdan da değildi ama Taehyun'un benden çekinmesi oldukça komik gelmişti "Bir şey mi oldu?"

"Konuşmak isteyemez miyim?"

"Onu kastetmediğimi biliyorsun." Derin bir nefes alıp bankta bana doğru yaklaştı "Sadece başına bir şey geldi sandım."

Başımı onu geciştirmek için aşağı yukarı salladım, gözlerim bunu yaparken ona kaymıştı. En az benim kadar mutsuz duruyordu ama ne kadar yorgun göründüğünü açıklayamıyordum. Gözaltları öylesine belirginleşmişti ki en son evden ayrılışından beri uyuyup uyumadığından bile emin olamıyordum. Bu zordu, bir yandan ona sarılmak, konuşmak isterken; bir yandan bazı şeyleri artık ondan duymak ona karşı olan mesafemi korumak istiyordum. Yeonjun bana ne kadar güven vermese de aklımı karıştırmayı başarmıştı.

"Taehyun sen benden ne saklıyorsun?"

Gözleri irileşti kendisiyle bir münakaşa yaşadığı yüz ifadesinden bile kolaylıkla anlaşılıyordu. Kendi kendine neyi tartışıyordu bilmiyordum ama bunun sonu bana gerçekleri anlatmasıyla bitse iyi olurdu.

"Bunu konuştuk Beomgyu." İstemsiz bir sırıtma yerleşti yüzüme bunu demesiyle artık sinirlerimi kontrol edemiyordum "Hayır Taehyun konuşmadık."

"Sen beni geciştirmekle o kadar meşguldün ki biz hiçbir zaman konuşma fırsatı bulamadık."

Anında bakışları keskinleşti yine başlamıştı, sadece konuşmak istiyordum neden kendine bir savunma mekanizması geliştirmişti bilmiyordum ama daha konuşmamız tam olarak başlamamışken bile kendi kabuğuna çekiliyordu. "Neden sesinin tınısında suçlayıcılık duyuyorum?"

"Neden duymayasın?" Bugün bana ne olup ne bittiğini kendi perspektifinden anlatırsa bir şeyleri yoluna koyabileceğimizi biliyordum aksi takdirde ne olacağını düşünmek bile istemiyordum çünkü Yeonjun yeterince kafamı karıştırıyordu, doğruları söylediğinden emin olamıyordum ama bir yandan Taehyun'un her şeyi saklaması bana kaçacak bir yer bırakmıyordu "Seni hiçbir zaman yargılamayacağımı bilmene rağmen kapalı bir kutu gibisin. Ne bekliyorsun?"

Elleriyle yüzünü ovuşturdu biraz daha ağaçlara doğru dikti gözünü "Kurduğun bu baskıyı gerçekten anlamlandıramıyorum. Yeonjun mu kafanı karıştırdı?"