Lose Myself TOM II | ZAKOŃCZONA

Rozdział 12. Boisz się, że będę Cię rozpraszał?

Layla

Profesor Gregor Collins zawsze miał dziwne podejście do zajęć. Może nie tyle co dziwne, ale jego metody nauczania znacznie odbiegały od przyjętych norm. Już nie raz się o tym przekonaliśmy. Jednak nadal potrafił nas zaskakiwać. Tak samo jak pięknego poniedziałkowego popołudnia, kiedy to uznał, że zajęcia przeprowadzi w prosektorium. Zaprowadził tam niczego nieświadomą grupkę studentów, roześmianych i beztroskich, by pokazać nam jak bardzo zepsuty jest ten świat.

- Dzisiaj przyjrzyjcie się temu ciału, ponieważ oprócz wstępnej diagnostyki, musicie wykonać profil zabójcy.

- Diagnostyki? Nie jesteśmy po medycynie. - odezwał się z wyrzutem James. Był jednym z tych dupków, którzy muszą się do wszystkiego doczepić. Nie przepadałam za tym fiutem, odkąd podobnym czepialstwem, wkurzył największą siekierę na wydziale, a ona ujebała połowę roku. Zrobiła nam z życia piekło.

- Ma Pan rację Panie Morris. W waszym przypadku to za dużo powiedziane, ale żeby wykonać porządnie zadanie musisz wiedzieć, co zrobili temu dzieciakowi. Także najpierw spiszecie swoje obserwacje, kiedy je sprawdzę otrzymacie porządny protokół z sekcji. Rękawiczki są na blacie. Miłej zabawy.

Rozsiadł się za biurkiem w fotelu i obserwował nasze poczynania.

Spojrzałam na Nataly, na co ta wzruszyła ramionami i ubrała rękawiczki. Reszta poszła w jej ślady. Potem podeszłam do ciała i je odsłoniłam. Najzwyczajniej w świecie na stole leżał martwy mężczyzna pocięty na kawałki. W dodatku bez głowy. Nie najmilszy widok dla oka.

Wszyscy zamilkli. Zbliżyli się do zwłok, a kiedy Roman je zobaczył, zasłonił usta i podbiegł do kosza na śmieci, po czym zwymiotował. Smród był okropny i nie miałam na myśli tego delikwenta, który był martwy. Chociaż też za cudownie nie pachniał. Susan w końcu odsłoniła oczy i krzyknęła przerażona.

- Pani Loppe proszę o ton ciszej. - profesor potarł ostentacyjnie uszy niezadowolony. - Panie Sanchez przesadził Pan wczoraj z alkoholem? Jeżeli nie, proszę wytrzeć usta i wracać do pracy. - w odpowiedzi dostał kolejny odgłos zwracanego śniadania. - Z czego oni Was robią w tych czasach... - mruknął do siebie, ale nadal był niewzruszony. - Bierzcie się do roboty. Później pozbieracie kolegę.

- Z pewnością sam sobie tego nie zrobił. - mruknęłam do siebie i zapisałam w zeszycie, "udział osób trzecich". - Ciało zostało pocięte na siedemnaście kawałków.

- Osiemnaście. Jeszcze głowa. - dodał James. Cóż miał rację. Poprawiłam liczbę. - Dlaczego sądzisz, że to ma jakieś znaczenie? - spojrzałam na niego. Był nawet przystojny, choć patyczkowaty, ale zbyt przemądrzały i palantowaty, by pomyśleć o nim w innych kategoriach.

- Możliwe, że dla mordercy to szczególna liczba. Osiemnasta ofiara, czy osiemnaście dni ją obserwował lub przetrzymywał. To coś co może wiązać się z jego preferencjami, gustem lub sposobie zabójstwa. Opcji jest wiele. - wzruszyłam ramionami.

- Cięcia są poszarpane. Mógł użyć piły, ręcznej lub mechanicznej. - powiedziała Nat obserwując ciało. - Nie widać innych ran, od których mógłby umrzeć.

- Zrobili mu to na żywca? - wydukał Roman. Siedział na podłodze, opierając się o ścianę z koszem na śmieci między nogami. Po jego minie widziałam, że nadal go mdliło i pewnie powtórzyłby to jeszcze raz gdyby nie to, że już nie miał czym wymiotować.

- Jeżeli miał szczęście, stracił przytomność z bólu. - odpowiedziała mu ruda nawet na niego nie patrząc.

Podniosłam dłoń mężczyzny by przyjrzeć się paznokciom i nadgarstkom.