Fin-Fiction 2

10. Co dwóch krwiopijców, to nie jeden

— Harri… — odezwał się wyjątkowo poważnym głosem Arttu — tego się po tobie nie spodziewałem. Zawiodłeś mnie.

Harri skulił się jeszcze mocniej pod ścianą, patrząc, jak w jego kierunku powoli zbliża się Lappi, wciąż dzierżący w dłoni czosnek w sprayu.

— Wiesz, byłem pewien, że wyczujesz aurę tego norweskiego wampira — powiedział tamten. — Myślałem, że też odkryjesz w sobie tę chęć i talent do zwalczania krwiopijców. Że też zostaniesz łowcą.

Olli słuchał tego kompletnie skołowaciały. Czemu Lappi nagle zaczął mówić o tym, że on nie nadaje się na pogromcę wampirów? Czemu od razu, po zauważeniu jego kłów, nie wbił mu kołka w serce?

— Ekhm… no, to mówi się trudno — powiedział niepewnie Jussi, usiłując zapanować nad sytuacją. — Najwyżej nie będziesz miał konkurencji, Arttu. Słuchaj, musimy już wracać na trening. A tobie, Harri, radziłbym wziąć prysznic. Ten czosnek w sprayu jest rzeczywiście mocny.

Lappi natychmiast przytaknął, wrzucił wszystkie swoje rzeczy do szafki, zamknął ją, wziął klucz ze sobą i wyszedł z szatni. Wtedy Jussi podbiegł do Harriego, który w końcu podniósł się z podłogi.

— Kły — powiedział krótko.

— Co kły? — zapytał wampir.

— Co z nimi zrobiłeś?

— A co zrobiłem?

— Nie masz ich! — zawołał Jussi. — Znaczy się, masz, ale normalne! Jak człowiek!

W szatni na chwilę zapadła cisza. W końcu Harri odezwał się cichym, pełnym zdziwienia głosem:

— Na serio…?

— Tak — odparł Jussi ze zniecierpliwieniem. — Liczyłem, że ty mi to wyjaśnisz, w końcu to twoje zęby. No nic, w takim razie tylko oznajmiam ci, że zniknęły. Teraz muszę wracać na trening, a na twoim miejscu bym się umył. Czuć od ciebie czosnkiem.

Następnie Hautamäki wyszedł, pozostawiając Harriego sam na sam z tajemnicą swego uzębienia.

Arttu i Jussi byli w połowie drogi do wyciągu, kiedy natknęli się na Nikunena, który zdecydowanym krokiem przemierzał skocznię. Za nim szedł, ze spuszczoną głową i powłócząc nogami, Joonas Ikonen.

— O, Hautamäki, Lappi — odezwał się trener. — Nie widzieliście przypadkiem panów Happonena i Olliego? Najwyraźniej urządzili sobie wagary.

Jussi i Arttu wymienili spojrzenia.

— Nie widziałem Janne od początku treningu — powiedział ten pierwszy. — A co do Harriego, to… on jest w szatni. Właśnie bierze prysznic.

— Dlaczego? — zapytał Prawie Bezduszny Nik. — Chyba nie spocił się aż tak na rozgrzewce? Przecież nie skakał ani razu.

— Eee… to nie dlatego — odezwał się Arttu. — Po prostu, kiedy… kiedy Harri wyszedł z szatni, to potknął się i wpadł w kałużę. Cały się pobrudził, więc musiał pójść wziąć prysznic.

— Niby skąd ta kałuża? — spytał ostrym tonem PBN. — Nie padało od dwóch dni.

— Ale to nie była kałuża z wodą! — wypalił Jussi. — Tylko jakaś taka ciecz… taka oleista!

— Hautamäki, czy ty sugerujesz, że przed szatnią rozbił się tankowiec z ropą?

— To był tak jakby… smar do nart! — poparł kolegę Arttu. — Smar jest gęsty, nieco lepki i strasznie brudzi!