KOŞUCU

Bölüm 15 - Kemal'in kızı

‘’Yine mi çiçekler?’’sorarcasına baktım oturduğum yerden.Sinirlenmiştim bu tür gizemli havaları seven biri değildim.İt herif.

‘’Evet yine aynısından.Ya Rüzgar kim bu kim!’’diye sinirlenip çiçeklerin üzerinde tepinmeye başladı.Bu çocuk canımı sıkmıştı.Miray’ın daha çok.Ne yapacağımı düşünerek ellerimi saçlarımın arasından geçirdim.Dişlerimi sıkıyordum.Ne zaman öfkelensem engel olamıyordum.

‘’Bunun için endişelenme, dediğim gibi annenler gelene kadar seninle kalacağım.İtiraz etsen de etmesen de.’’diye konuştum.Sesini çıkarmamıştı.Kapıyı kapatıp içeri geçtiğimiz kolundan tutmuştum.Çok az temasta bulunuyorduk ve sanki bana daha da güveniyormuş gibi hissediyordum.

Koltuğa oturduğumuzda titrediğini fark ettim.Üşümüş olmasından değildi.Korkmuştu.İlk defa onu korkak görüyordum.Dizlerimi göğsüne kadar çekmiş düşünceli bakışlarını etrafta dolaştırıyordu.O çocuğu bulunca var ya! Kalkıp Miray’ a bir bardak su doldurup getirdim.Kendine gelmesi gerekiyordu.O güçlü biriydi.Sincap gibi ürküp kaçmak ona göre değildi.

‘’Teşekkür ederim Rüzgar yanımda olduğun için ama senin korumana ihtiyacım yok.Lütfen gider misin?’’dedi.Kaşlarım çatık ona bakakaldım.Bu durumdayken bile benden hala nefret etmeye çalışıyordu.Ne yaptığımı da bilmiyorum ki nefret ediyor durduk yerde.

Üşümesin diye üzerini örttüğüm battaniyeyi fırlatıp bardağı masanın üzerine koydu.Bana ters bakış attıktan sonra montunu alıp kapıyı çarpıp gitti.Bu ne neydi böyle? Peşinden takip etmek için aceleyle benden çıkmıştım.Tabi ki ona yetişemeyecektim.Koşarak gittiğini görmüştüm, çoktan uzaklaşmıştı.

Hızlı adımlarla koştuğu yöne doğru yürümeye başladım.Yetişemeyebilirim, belki rastlardım.Cebimden telefonu çıkararak Tamay’ı aradım. ‘’Senin buradan koşarak geçti, neler oldu?’’diyerek açtı telefonu.

‘’Neredesin hemen yerini söyle ve nereye doğru gittiğini.’’dedim.Adımlarımı daha da hızlandırmıştım.Nereye gitmiş olabileceğini her saniye düşünüyordum ama bulamamıştım.

‘’Tamay söylesene hadi gerizekalı mısın.’’diye çıkıştım.Aptal ses vermiyordu.Bu çocuk harbiden Gerizekalı ya! ‘’Rü-Rüzgar. Şey Miray şimdi biriyle bağırarak konuşuyor karşımda.Red’in önündeyiz.Adamı tanımıyorum ama Miray onu bir şey için suçluyor gibi.’’dedi.

Çiçeklerin kimin yolladığını biliyor.Düşüne düşüne bende koşarak Red’e gittim.Hala orada bağrışıp duruyorlardı.Adamın teki Miray’ın kolundan tutmuş sallıyordu.Ulan! Öfkemi kontrol edemiyordum elimde değildi ve şuan öyle olmasına gerçekten çok seviniyorum.Miray’ı adamın kolundan kurtararak bir kenara ittirdim.Adamın gözüne yumruk atıp tekmeledim.Karşılık vermesine izin vermeden yerden kaldırıp duvara yapıştırdım.

‘’Rüzgar dur! Lütfen yapma.’’diye bağırıyordu Miray.Şuan gerçekten onu duymak istemiyordum. ‘’Kapa çeneni Miray ve eve koşarak git!’’diye sertçe bağırdım.Bağırmak istemiyordum fakat öfkem beni benlikten çıkarıyordu.

‘’Rüzgar lütfen.’’dedi.Bu kız gerçekten inatçıydı ve hiç laf dinlemiyordu.’’Miray sana eve git dedim.Hemen!’’dedikten sonra kafasını sallayıp ürkmüş bir şekilde baktı.Çita gibi koşarak gittiğini görünce tekrar adama bir yumruk atıp yere yatırdım.Ayağımla göğsüne bastırarak ‘’Bir daha bu kızın etrafında seni görmeyeceğim! Anladın mı beni?’’dedikten sonra kafasını salladı.Tekleyerek yürüyüp gitti.Gerizekalı.
 
‘’Neler oluyor benden habersiz lan.’’diyerek yanıma geldi Tamay.OF! yine başlıyor bitmek bilmeyen sorular.  ‘’Hiçbir şey  Tamay ben seni akşam arayacağım.Görüşürüz.’’dedikten sonra koşar adımlarla Miray’ın evine gittim.
 
*
Kapıyı setçe tıklattıktan sonra içeriye girip sertçe geri kapattım.Koltuğu dizlerini göğsüne çekmiş oturuyordu yine.Ağlıyordu.Hıçkırarak iç çekişleri içimi acıtıyordu.Hiç bir zaman ağlamayı hak etmeyen biriydi o.Haketmemeliydi.