Sen Ağlama

•~34~•

Silahlar, görevler, planlar, cinayetler... Bunlar artık Feyza Hanım'ın alışkın olduğu gerçeklerdi. Almanya'daki yılları bunlarla geçmişti. Fakat bu seferki farklı bir görevdi. Büyük Abi'nin son sınavından geçmek için gözünü karartmalı, çocukları üzerinden olan görevi layıkıyla tamamlamalıydı. Bugüne değin yüzlerce güven testinden geçirmişti onu Büyük Abi. Bu son güven testiydi. Son ve en zoru.

Aradan bir dakika geçmemişti ki odayı dört iri cüsseli, üzerlerinde jilet gibi takım elbiseler olan adamlar doldurdu. Kapı küçük bir klik sesiyle kapandığında Feyza Hanım da silahını geri çekmişti.

"Ist das der Mann, den wir suchen?*" dedi takım elbiseli adamlardan biri. Feyza Hanım adama başını sallarken tekli deri koltuklardan birine yerleşmiş, sehpanın üstündeki sigara paketine uzanmıştı. Eymen, adamın Almanca bir şeyler söylediğini anlamıştı fakat ne hakkında konuştuğuyla ilgili pek bir fikri yoktu. Çok da sorgulamadı, şu andaki tek amacı yeni kavuştuğu kardeşini korumaktı.

*Aradığımız adam bu mu? (Alm.)

"Planı uygulamaya başlıyoruz." dedi Feyza Hanım ağır ağır sigarasını solurken. Adamlardan ikisi Eymen'le Alya'ya doğru davrandıklarında Eymen gücünün son anına kadar dövüşmeye hazırdı fakat başının arkasına inen darbe pek de ona yardımcı olmamıştı. Sarhoş gibi kollarını anlamsız hareketlerle savursa da yeri boylaması bir dakikayı bulmamıştı. Başına gelecekleri önceden bilen Alya zorluk çıkarmadan adamlara teslim olurken annesinden bir kez daha nefret etmişti. Kendisini kullandırttığı için kendine karşı da öfkeliydi.

Diğer iki adamsa Büyük Abi ile gizli bağlantı kurmak için etrafa çeşitli makineler kuruyordu. Feyza Hanım gerginliğini büyük bir sakinlikle maskeliyor, peş peşe yaktığı sigaralarla biraz olsun rahatlamaya çalışıyordu. Kendinden geçmiş oğluna ve ona nefretle bakan kızına mümkün mertebe bakmamaya çalışıyordu.

Takım elbiseli adamlardan biri Eymen'i basit bir hareketle yerden kaldırıp deri koltuklardan birine oturttu. Eymen'in kolunu sıyırıp elindeki iğneyi derisine batırdı ve düşük dozdaki sakinleştiriciyi vücuduna enjekte etmiş oldu. Yine de ayak bileklerini ve ellerini sıkıca bağladı. Daha korkunç bir görünüme sahip olan diğer takım elbiseli de Alya'yı bir sandalyeye oturtmuş, parmaklarına bir şeyler takmıştı. Bunun ne olduğunu ilk bakışta anlayamayan Alya, bir çeşit elektrik cihazına bağlı olduğunu görünce istemsizce çığlığı bastı. Fakat ağzı bağlı olduğu için boğuk bir ses çıkarmaktan ileriye gidememişti. Annesinin umarsızca sigara içişi onu daha da öfkelendirirken bu durumdan kurtulmanın yollarını düşünüyordu.

Yaklaşık yarım saat sonra kendine gelen Eymen bir sarhoştan farksızdı. "O ne biçim rüyaydı ya!" kelimeleri yuvarlayarak başında dikilen izbandut gibi adama döndü. Hala neler olduğunun ve nerede olduğunun bilincinde değildi. "Abi sen kimsin?" dedi Eymen yüzünü buruşturup adama bakarken, "Rüyamdaki ayıya ne kadar benziyon!" diye devam ederken gözlerini kısarak adama bakıyordu. Adamın anbean çatılan kaşları Eymen'in olan biteni birer birer idrak etmesine yeterince yardımcı olmuştu.

Gözlerini adamdan çekip önce bağlı bedenine sonra da adamın arkasında boğuk seslerle bağırmaya çalışan Alya'ya baktı. Kardeşinin bağlı olduğu elektrik cihazını da görünce tam anlamıyla kendine gelmişti.

"Lan adi şerefsizler! Bırakın lan kardeşimi!" diye bağırıp çağırırken bir yandan da olduğu yerde tepinmekten ileri gidemiyordu Eymen. Kolları koltuğun kolçaklarına, ayakları da birbirine bağlıyken saldırıya geçmek pek de mümkün değildi.

Feyza Hanım rahat ve biraz da olan bitenden sıkılmış bir tavırla sigarasını söndürüp ayağa kalktı. Odayı topuklu ayakkabılarının sesi dolduruyordu. Oğlunun tam karşısına geçip elindeki silahı yakınındaki adama uzattı. Tehditkar gözlerini Eymen'den ayırmadan "Bağlantı kurabiliriz." dedi. Eymen de aynı şekilde gözlerini ayırmazken neyden bahsettikleri hakkında hiçbir fikri yoktu.