Sen Ağlama

•~12~•

Hayatta bazı anlar vardır, bir an önce bitsin de sonucunda ne olacak, hemen öğrenebileyim istersiniz. Öyle merak edersiniz ki ne olduğunu, neler olacağını, sizi nelerin beklediğini, nasıl hissedeceğinizi, nelerin değiştiğini... Bu merak, size o an dünyanın en aşılmaz, en güçlü duygusu gibi gelir. Fakat sonra... Sonra o an biter, o şey sonuçlanır, sizi bekleyenlerle karşılaşır, hissedeceğinizi hissedersiniz ve daha sonraki zamanlarda dönüp o ana bakacak olursanız merakınızın ne kadar komik, ne kadar çocukça olduğunu düşünürsünüz. İşte şu anki durumumu anlatan cümleler tam olarak bunlardı. Bu yaşadıklarımın hepsini sanki ben değil de bir başkası canlandırıyordu. Bir filmi, diziyi veya kitabı takip eder gibi tüm olanları takip etmeye çalışıyordum. Tek ve en önemli farkı bu olanları ileri saramıyordum. Her anı yaşamak, her duyguyu dibine kadar hissetmek zorundaydım. Hayatım içine sıkışıp kaldığım bir canlı yayın gibiydi.

"O kadınla birbirinizi tanıyor muydunuz?" diye sordum Eymen'e. Az önce birbirlerine şokla baktıkları esnada polis boşluktan yararlanıp İnci denen kızı kolundan tutarak dışarı çıkarmıştı. Ondan sonra daha hiç bağırdığını duyamamıştım.

"Evet." dedi dalgın bir halde. Gözlerini karşıya dikmiş, yine binbir çeşit şey düşünüyormuş gibiydi. Olanlara bir türlü anlam veremiyordum. İnci, abisinin yaptıklarını biliyor muydu? Eymen'i bu yüzden mi tanıyordu ve şok olmuştu? Ama abisinin, Eymen'in babasını suçsuz yere hapse attırdığını biliyor olsa bu kadar şok olmazdı. Çünkü normal şartlarda Eymen'in intikam almaya çalışması beklenilir bir şeydi, en azından bana göre.

"Ben onu öldü diye biliyordum." dedi derinlerden gelen bir sesle. Sonra başını ağır ağır bana çevirdi. "Ölmemiş..."

"Nasıl yani?" dedim.

"Ölmemiş... Yaşıyor... İnanabiliyor musun?" dedi ayağa kalkarak. Sorumu duymuş gibi görünmüyordu. Çenesini kaşıyarak bir ileri bir geri gidiyordu. Sonra ikimizi ayıran parmaklıkları kavrayıp başını iki demir çubuk arasındaki boşluğa yerleştirdi. Ağzı kulaklarında gibiydi.

"İnci her şeyi, tüm gerçekliğiyle biliyor. Ceyhun'la diğer avukat o cinayeti işlerlerken onları görmüş hatta gizlice kayıt altına almış. Sonra Ceyhun bunları öğrenince onu da öldürttü diye biliyordum. Ama o yaşıyor..." dediğinde yüzüne baktım bir süre. Çok umutlu görünüyordu.

"Yine de anlatacağı, tanıklık edeceği ne malum?" dedim omuz silkerek. Umudunu kırmak en son isteyeceğim şeydi ama boş yere umutlanmasını da istemezdim.

"Anlatacak, tanıklık da edecek." dedi kendinden emin bir şekilde.

"Nasıl bu kadar emin olabiliyorsun?" diye sordum.

"Çünkü İnci, Ceyhun'dan daha çok adaleti sağlamaya çalışıyor. Çektiği görüntüleri de mahkemeyle paylaşacaktı fakat dediğim gibi öldü sanıyorduk. Ceyhun talihsiz bir kaza demişti ama onun öldürttüğünden emindim. Bir de şey var..." dedi ve tepkimi ölçmek ister gibi yüzüme baktı.

"Ney var?" dedim merakla. İnci'nin adaleti savunması ve bunun için abisinin yaptıklarını görmezden gelmemesi çok hoşuma gitmişti.

"İnci bana aşık, hem de çok." dedi kısık, çekingen bir sesle. Boğazıma bir şeyin takıldığını hissettim ve yutkunmanın ne kadar zor bir eylem olduğunu fark ettim. Birdenbire bütün bedenimi kıskançlık sarmıştı sanki. Saçmaydı, bir insan bir insanı seviyor diye kıskançlık yapmam çok saçmaydı. Bunun elbette farkındaydım, hem İnci'nin Eymen'i sevmesi onun için iyi bir şeydi. İnci eğer gerçekten çok seviyorsa aşkı için elinden geleni yapabilirdi. Ama yine de... Ne bileyim işte... Kıskanmıştım.

"Hangi ara?" diye sordum kıskançlığımı bir kenara bırakmaya çalışıp başka önemli bir noktaya değinerek.

"Ben de bilmiyorum. İlk görüşte aşk diyorlar ya, ondan sanırım." dedi omuz silkerek. Bunu o kadar umursamaz söyledi ki bir an karşımda Eymen değil de kendisine aşık olan bir kızı kullanmaya çalışan taş kalpli bir erkek gördüm. Sonra bu düşünceyle ürperdiğimi hissedip yerimde istemsizce titredim.