Küçük Umutlar Daktilosu ❦

(❦) Ölüm ve Yaşam Arasında Nefes Alan Gerçekler

(❦)

Ölüm ve Yaşam Arasında Nefes Alan Gerçekler

23.07.2019 Yazar: @küçükumutlardaktilosu
☾ ⋆*･ﾟ:⋆*･ﾟ:✧*⋆.*:･ﾟ✧. : ⋆*

Bazı geceler benimle hiç alakası olmayan bir sürü insanı düşünüyorum. Belki benimle yaşıt, belki daha büyük ya da daha küçük olan ama asla benim gibi bir hayata sahip olamayanları düşünüyorum. Huzurla uyuyamayan, sürekli bir şeylerden korkarak yaşayan, belki de yaşamak için ölmeyi isteyen insanları düşünüyorum. Öyle durup dururken aklıma geliyorlar. Sonra kendi kendime "Ya sen de böyle bir hayatı yaşıyor olsaydın?" diyorum. İşte o zaman deli gibi korktuğumu hissediyorum. Bedenimi parçalara ayrılmış ve bir ormana gömülmüş olarak hayal ediyorum mesela. Nasıl o noktaya geldi bana bunu yapan kişi? Bunu düşünüyorum. Birinin hiç acımadan, hiç düşünmeden bana vurduğunu düşünüyorum. Nasıl bu kadar umursamaz olabiliyor karşımdaki kişi? Bana zamanında zorbalık yapmış herkesi hatırlıyorum sonra. Bir keresinde öyle bir bayılıp merdivenlerden düşmeme ramak kalmıştı. Nasıl da gülüp dalga geçmişlerdi o gün. Oysa ben acı çekiyordum. Benim hayatım için en büyük olaylardan biriyken bir başka kişinin o gün yaşadıklarıma razı olabileceğini düşünüyorum. Ve bu korkutucu.

Bazı geceler ölümü düşünüyorum, öyle durup dururken. Nasıl bir şey acaba? Bir tarifi olmayan şeyler daha çok korkutuyor insanı. Daha çok ilgisini çekiyor insanın. Ortada hiçbir şey yokken ölüyor hayalimdeki ben. Ardımda beni gerçekten seven insanlardan bir harabe bırakıyorum. Büyük ihtimalle öldüğüme sevinecek kişiler de kalacaktır geride ama sayılarının çok olmamasını umuyorum. Boşlukta asılı kalıp benden sonra olan her şeyi görecekmiş de hiçbir şey yapamayacakmış gibi hissediyorum. Bazen de sevdiğim herkesin tek tek dünyadan silinişini düşünüyorum. Git gide daha yalnız kalışımı ve dökülen gözyaşlarımı düşünüyorum. Ölmemiş insanların yasını, onlar yaşarken tutuyorum. Ben bunu yaparak kendi kendime işkence etmekle meşgulken bir yerlerde birileri gerçekten ölüyor, öldürülüyor ve birileri de kaybettiklerinin yasını tutuyor.

Bazı geceler yaşamı düşünüyorum. Öyle sonsuzmuş gibi geliyor ki bazen ölüm saçma ve imkansız bir seçeneğe dönüşüyor çoğu zaman. Belki de sırf bu yaşam düşüncesi yüzünden kabullenemiyorum kaybettiklerimi. Yaşam fikrinin içinde ölüm çok uzak bir nokta, hatta yok bile. Yaşamak güzel şey, ne olursa olsun. En azından ben seviyorum yani. Nefes alıyor olma düşüncesini, bir sonraki gün neler olacak merakını. Ancak bir huzursuzluk oluyor içimde o geceler. Benim ertesi gün için duyduğum heyecan başkaları için sadece bir korku. Ben bir sonraki günün güzel bir gün olacağını, eğer kontrolüm dışı bir şey yaşanmazsa, biliyorum ama bir başkasının bir sonraki günün onun için bir cehennemden farksız olacağını biliyor.

Bazen gerçekleri düşünüyorum. Bazense sırları düşünüyorum. Yalanlar sayesinde saklanmış gerçekleri, sırları düşünüyorum. Herkesten saklanmış gerçekleri düşünüyorum ve onlar beni daha önce hissetmediğim hislere sürüklüyor.

Bir el beni boğuyormuş gibi hissediyorum sıklıkla. Kimsenin konuşmadıklarını konuşmak istiyorum ama konuşamıyorum. Düşünmek bile o kadar ağır geliyor ki konuşacak gücü bulamıyorum. Yine de bugün, bir şeylerden bahsetmek için gücüm olmasa da konuşacağım. Çünkü bir yerde birileri, ben veya bunu okuyan sen mutlu ve rahat bir gün geçirirken acı çekiyor. Ve ben üçüncü sayfada okuyacaklarımın neler olduğunu biliyorum. Eminim bu yazıyı okuyan herhangi biri de biliyor. Ben artık okumak istemiyorum, kalbi olan herhangi biri de okumak istemez sanırım. Ben, tanımadığım biri bile olsa, birinin acı çektiğini okumak istemiyorum. Ben bunları yazacağım ve biliyorum, sırf ben yazdım diye değişmeyecek hiçbir şey. Zaten ben yazdım diye bir şeyler değişmeyecek ancak belki ben yazdığım şey ile birinin düşüncesini değiştirdiğimde elbette ki bir yerlerde bir şey değişecek.