Lovefool/Yoonkook

37

Yoongi

Başta utanıp mırın kırın etsede kabul etmişti. Dürüst olmak gerekirse ilk defa birisiyle duş alacağım için ben de utanıyorum...

"Maçın sonucu için bitmesini beklemeyecek misin?"

Kalktım ve toparlanmaya başladım. "Açıkcası burda durarak dahada sinirleniyorum. Eve gidersek rahat olabilirim, sonucu daha sonra öğrenirim."

Beraber boş koridorlardan geçerken sonunda güneşe çıkabilmiştik. "Taksi çağırmamız gerek."

"Taksi mi? Zaten evimiz yakın."

"Dizin-"

Hiç düşünmeden karşı çıktım. İki adımlık yol için boşuna taksiyle uğraşmaya gerek yok. "İyiyim~ benim için endişelenme artık."

Offladı, yine benim için gereksiz yere çok düşünüyor. "Çağırayım bak olmaz böyle-"

Elini kavradım ve susmasını sağladım. "Yürü hadi~"

"Dur." Birden bire beni kendine çekti.

"Ne? Ne oldu?"

Telaşla bana yaklaştı ve yüzünü saklamaya çalıştı. "A-annem geliyor." Olduğumuz duruma rağmen elimi bırakmaması çok hoşuma gitmişti.

"Gitti mi?"

"Sanırım buraya bakıyor." Annesi bir sokak lambasının önünde durdu ve telefonuyla ilgilenmeye başladı.

Jungkook'un telefonu çalmaya başladığında sessizce konuştu. "Yoongi, yardım etsene."

"Tamam tamam." Ellerimizi ayırdım ve beline bağladığı kapşonlusunu çözüp ona giydirdim. Şapkasınıda taktıktan sonra fermuarını sonuna kadar çektim. Tüm bunlar olurken çalan telefon sonunda durmuştu.

"Annem arıyor, gidelim hemen."

El ele tutuştuğumuz için bu kadar paniklemişti, eğer yakın olmasaydık bu kadar gizlenmeye çalışmazdı. Sonuçta biz arkadaşız.

Yani annesi öyle biliyor.

Tam annesinin önünden geçerken bana dönmüştü. Aklıma gelen şeyle elimi beline attım ve onu kendime çektim, Jungkook'un damarına basmayı cidden seviyorum.

Beni görmezden gelmiş ve telefonuna gelen bildirimlere bakmıştı. Hızlı adımlarımız ile sonunda ordan uzaklaştığımızda konuşmuştu. "Beni okuldan almak için bekliyormuş, yazık oldu."

"Beraber planınız mı vardı?"

"Hayır, yani evet. Şimdi haberim oluyor bu plandan."

Belindeki elimi kavrayıp omzuna yerleştirince kolumu omzuna atmıştım. "Ne dedin peki?"

"Arkadaşlarımla olduğumu söyledim."

"Onun yanına gidebilirsin, benimle olmak zorundaymışsın gibi mi düşünüyorsun?" Neden bana bu kadar değer veriyorsun?

"Hayır, seni bu hâlinle tek bırakamam."

Evin önüne geldiğimizde onu durdurdum ve ciddiyetle konuştum. "Jungkook, iyiyim diyorum. Annenin yanına git. Onunla her zaman vakit geçiremiyorsun."

"Ben şu an senin yanında olmak istiyorum."

"Bir şey mi oldu aranızda?"

Çantadan anahtarı çıkardı ve kapıyı açtı. "Hayır, seninle birlikte olmam için bir şey olmasına gerek yok."

Madem inat ediyor, diretmeme gerek yok. Jungkook'un eskisi gibi ailesine bağlı olmadığını biliyorum ancak şu sıralar sürekli benim evimde kalıyor ve annesiyle daha az vakit geçiriyordu. Bu sefer aile içinde pasif olan taraf o olursa her şey eskisi gibi olur diye endişeleniyordum. Belki de bu kadar detaylı düşünmeme gerek yoktur...

Ellerimi yıkamak için gidip geldikten sonra kendimi yatağıma attım. Jungkook ise tuvaletteydi, sanırım küveti dolduruyor. Masadaki telefonunun çalmasıyla yanıma geldi ve telefonunu açtı.

"Efendim anne?" Bana kaşlarını çatarak bakmaya başlayınca gerilmiştim. Ne oluyor? "Hayır Yoongi'nin sevgilisi yok. Nerden çıkardın?"

Jungkook'u görmesin diye kendimi saklamayı unutmuşum...

"Bilmiyorum anne, boşver. Yarın dışarı çıkarız. Şimdi kapatıyorum, görüşürüz." Telefonu kapattığı gibi üstüme çıkıp bana sataşmaya, acıtmayacak şekilde vurmaya başlamıştı. "Aptal! Şerefsizlik yapacağım diye elini orama burama koyarsan olacağı buydu işte!"

İstemsizce kahkaha atmaya başlamıştım. "Neyse annen en azından homofobik çıkmadı, bunu öğrenmiş olduk."

Utançtan kulakları kızarmaya başlamıştı. "Ama çıktığımızı öğrenince yanındaki kişinin benim olduğumu da anlayacak!" Su sesleri gelmeye başlayınca ikimiz de kaskatı olmuştuk. "Al işte bir su taşmamıştı o da oldu." Hızlıca üstümden kalktı ve banyoya gitti.