ARJİN +18

BÖLÜM 14

Selam.

Upuzun bir bölümle geldim ve bölüm sınırını da ona göre belirleyeceğim. Görüyorum ki sınırlar geçilmiyor. Ama emin olun ki bu sınır geçilmeden atılan son bölüm olacak.

Özellikle Satır arası yorum görmek istiyorum ❤️ iyi okumalar..

Bu arada bölüm şarkısı ekledim. Son kısmı şarkıyı açıp okumanız tavsiye edilir.

* **
ARJİN'den :

Flasback...

Uyuşan bacaklarımı yataktan sarkıtırken aklıma gelen fikirle odanın camına doğru ilerledim. Camdan kafamı çıkarıp temiz havayı içime çektim.

Burda daha fazla kalamazdım. Bu odada ve bu hastanede en önemlisi de Bora 'nın yanında..

Kapının açılmasıyla yönümü o tarafa doğru çevirdim. Elinde ilaç tepsisiyle hemşireyi görüp ona kocaman gülümsedim. Belki de burada sahteden gülümsemediğim tek insandı kendisi. Kısa kısa sohbetlerimiz olmuştu ve çok iyi anlaşmıştık. Birisiyle sohbet etmeyi bile özlemiştim. Son zamanlarda içim çok dolmuştu ve içimi birisine dökmek beni çok rahatlatmıştı. O Bora ile olan gerçek hikayemizi bile tek kişiydi.

Gülümsememe karşılık o da kocaman gülümseyip, ilaç tepsisini yatağın yanında bulunan küçük masanın üzerine koydu. Yanıma doğru ilerleyip benimle beraber gökyüzüne çevirdi bakışlarını.

-"Bugün nasılsın? Daha iyi gördüm seni." dedi bakışlarını maviliklerden alıp yüzüme çevirirken.

-" Sanki hapishaneki bir mahkumum. Ve ben özgürlüğümü özledim." dedim temiz havayı tekrar içime çekerken.

-"İlaç zamanın geldi." kolumdan tutup, yatağa doğru ilerletti.

Dediğini yapıp yavaşça yatağın üzerine oturdum. Uzattığı ilaçları teker teker içtim. İlaçlar bittikten sonra umutla yüzüne baktım.

-"Senden birşey istesem yapar mısın?" çaresizce cevabını bekledim.

-"Yapabileceğim birşeyse, neden olmasın." gülümseyerek bana bakıp konuşmamı bekledi. Gözlerimin içi parlarken konuştum.

-"Polisi ara. Benim kaçırıldığımı söyle. Kurtar beni burdan lütfen, benim tek umudum sensin." dedim ellerinden tutup yalvarırcasına. Gülümseyen yüzü anında solarken çaresizce o cümleleri söyledi.

-"Arjin, kusura bakma. Ben bunu yapamam... Sana yardım etmeyi çok isterdim ama... Ama işimden olurum. Üzgünüm." ilaç tepsisini alıp hiçbirşey dememe zaman bırakmadan odadan çıktı ve beni çaresizliğimle baş başa bıraktı..

Tek bir çarem kalmıştı. Bunu yapmasını Bora 'dan istemek. Gerekirse, ona yalvarmak.

*** ***

Bora geldikten sonra biraz konuştuk. Yüzündeki pişmanlık belirten ifadeler düşüncelerimi söylemek için beni cesaretlendirmişti. Benim için en doğru zamanlama buydu, çünkü biliyordum ki başıma gelenler yüzünden kendini oldukça suçluyordu. Tüm cesaretimi toplayıp o soruyu sordum.

-"Bora, senden bişey isteyeceğim." diye sorduktan sonra, gerginlikle parmaklarımla oynamaya başladım.

-"Tabi, ne istersen." dediğinde şaşkınlığıma engel olamadım.

-"Gerçekten mi? Ne istersem mi?" kendime engel olamayıp annesinden parka gitme sözü olana küçük çocuklar kadar heyecenalanarak sordum. Bora sadece kafasını sallamakla yetinmişti.