ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္၌ အ႐ုဏ္က စာေရးစားပြဲေပၚ လက္သုတ္ပဝါခင္းကာ ထမင္းခ်ိဳင့္ျဖဳတ္၍ ေကာင္းကင္အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေကာင္းကင္က သူႏွင့္အတူ ထမင္းစားမွာမို႔ျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ ယခုေတာ့ ကစားေပးမည့္အေဖာ္ေကာ၊ ထမင္းအတူစားေပးမည့္အေဖာ္ေကာ ႐ွိေလၿပီ။ ထိုအေဖာ္ကေတာ့ ေကာင္းကင္တစ္ေယာက္တည္းသာ။
"အ႐ုဏ္"
ေကာင္းကင္က အသံေပး၍ အခန္းထဲဝင္လာသည္။
"ေကာင္းကင္ လာ လာ"
အ႐ုဏ္က လက္ယက္ေခၚကာ ေဘးသို႔ေရြ႔ေပးလိုက္သည္။ ေကာင္းကင္က အ႐ုဏ့္ေဘးဝင္ထိုင္၍ သူ႔ခ်ိဳင့္ကိုျဖဳတ္ကာ အုန္းေပါင္းပါသည့္ခ်ိဳင့္ကို အ႐ုဏ့္ဘက္ တိုးေပးလိုက္သည္။ အ႐ုဏ္က ျပံဳးကာ ခ်ိဳင့္ကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ယူလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဟီး၊ မင္းက ငါ့ဟင္းစား"
"မင္းပဲစားပါ"
"ရတယ္ ငါကအုန္းထမင္းပဲစားမွာ ၊ မင္းက ဟင္းကုန္ေအာင္စားေပး"
"တူတူစားပါ့မယ္ကြာ"
ေကာင္းကင္က သူပါလာတဲ့ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းတစ္လုတ္သြတ္သည္။ အ႐ုဏ္က ေကာင္းကင္ရဲ႕ခ်ိဳင့္ထဲက အုန္းသီးဖက္မ်ားမ်ားပံုထားသည့္ အုန္းေပါင္းကို သူ႔ထမင္းျဖဴ ခ်ိဳင့္ထဲထည့္ကာ ေရာေမႊလိုက္ၿပီးမွ တစ္ဇြန္းစားေလသည္။
"ေကာင္းလိုက္တာ အုန္းထမင္းက"
"မင္းအခုစားေနတာ အုန္းထမင္းမွမဟုတ္တာ"
ေကာင္းကင္က ထမင္းဝါးေနရင္းေျပာလိုက္သည္။
"အုန္းထမင္းကိုငါသိပါတယ္၊ အခုက အုန္းေပါင္းနဲ႔ထမင္းေရာလို႔ အုန္းထမင္းလို႔ေခၚလိုက္တာ"
"ဪ"
"စားမလား"
အ႐ုဏ္က တစ္ဇြန္းခြန္႔လိုက္သည္။ ေကာင္းကင္က ေခါင္းခါယမ္းျပေလသည္။
YOU ARE READING
အို....ဤအခ်စ္မ်ားရယ္ ဘာေၾကာင့္ ဆံုဖို႔ခက္ရတယ္(Completed)
Teen Fictionအို....ဤအချစ်များရယ် ဘာကြောင့် ဆုံဖို့ခက်ရတယ်(Zaw and Uni)
