ေၾကာ္စရာအေၾကာ္ မ႐ွိေတာ့သျဖင့္ အေမက အိမ္ျပန္ႏွင့္ၿပီျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္က လက္က်န္အေၾကာ္ကို အျပတ္ေရာင္းရမွာမို႔ ေညာင္ပင္ေအာက္က အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ရင္း အ႐ုဏ္နဲ႔ေဆာ့ေနကာ ေစ်းဝယ္အလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနရသည္။
ထမင္းျဖဴ ႏွင့္အုန္းေပါင္း ေရာထားသည့္ထမင္းပန္းကန္က အ႐ုဏ္ရဲ႕ေဘးနားမွာ ႐ွိေနသည္။ အ႐ုဏ္က ပေဟ႒ိဖြက္လိုက္ တစ္လုတ္စားလိုက္ျဖင့္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါ၏။ မ်က္လံုးေလးေတြ မွိတ္က်သြားေအာင္ျပံဳးလို႔။ ပါးစပ္ထဲ ထမင္းလုတ္႐ွိေနခ်ိန္ရယ္လိုက္လွ်င္ ပါးေလးေဖာင္းကာ တကယ္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။
အ႐ုဏ္ရဲ႕ ထိုသို႔အားရပါးရစားေနပံုကို ေကာင္းကင္မွာ ထူးဆန္းေနမိသည္။ ဘယ္လိုအရသာမို႔လို႔ ထမင္းျဖဴ နဲ႔အုန္းေပါင္းကို ဒီေလာက္ႀကိဳက္ရပါသနည္း။ အရသာေကာ ႐ွိပါရဲ႕လား။ သူ႔မွာၾကည့္ရံုနဲ႔တင္ အရသာကိုႀကိဳခန္႔မွန္းကာ မ်က္ႏွာ႐ွံု႔မိသည္။
"စကားထာဖြက္မယ္ေနာ္ အ႐ုဏ္၊ ေန႔ခြၽတ္ညဝတ္အ့ဲဒါဘာလဲ"
အ႐ုဏ္က အုန္းထမင္းပလုတ္ပေလာင္းစားရင္း ေခါင္းကုတ္ကာအေျဖ႐ွာသည္။ ၿပီးရင္ ပါးစပ္ထဲမွာ ပလုတ္ပေလာင္းထပ္႐ွိေနတာကိုပင္ အုန္းထမင္းပန္းကန္ကိုယူ၍ တစ္လုပ္ထပ္သြင္းလိုက္သည္။
"ေတာ္ၿပီေလ ပါးစပ္ထဲလည္း႐ွိတာကို"
ေကာင္းကင္က အ႐ုဏ့္လက္ထဲက အုန္းထမင္းပန္းကန္ကိုယူကာ ေဘးမွာျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။
"တစ္ႏွစ္သံုးဆိုတာနဲ႔ ေျဖရမယ္ေနာ္ အ႐ုဏ္ တစ္ ႏွစ္ သံုး"
"ညဝတ္အက်ႌ"
"ဘာ ညဝတ္အက်ႌတုန္း တံခါးမင္းတုပ္ကြ၊ မင္း မစဥ္းစားဘဲ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ အ႐ုဏ္"
ေကာင္းကင္က ထမင္းလုတ္ေၾကာင့္ ထြက္ေနသည့္အ႐ုဏ့္ပါးကို လက္ညိဳးလက္မေပါင္းဆြဲရင္း ေျပာလိုက္သည္။
YOU ARE READING
အို....ဤအခ်စ္မ်ားရယ္ ဘာေၾကာင့္ ဆံုဖို႔ခက္ရတယ္(Completed)
Teen Fictionအို....ဤအချစ်များရယ် ဘာကြောင့် ဆုံဖို့ခက်ရတယ်(Zaw and Uni)