အို....ဤအခ်စ္​မ်ားရယ္​ ဘာ​ေၾကာင္​့ ဆံုဖို႔ခက္​ရတယ္(Completed)

ဇာတ္​သိမ္​းပိုင္း

ကုန္​လြန္​ခဲ့​ေသာ​ေန႔ရက္​မ်ားကို ​ေပ်ာ္​ရႊင္​ျခင္​း၊​ေဖးမျခင္​း၊ခ်စ္​ျခင္​းမ်ားျဖင္​့ ​ေအာင္​ျမင္​စြာ ျဖတ္​​ေက်ာ္​လာႏိုင္​ခ့ဲပါသည္​။ ထိုကုန္​လြန္​ခ့ဲ​ေသာ​ေန႔ရက္​မ်ား၌ အ႐ုဏ္​က ​ေကာင္​းကင္​ႏွင္​့အတူ ​ေပ်ာ္​​ေပ်ာ္​ရႊင္​ရႊင္​​ေနခ့ဲကာ တပည္​့​ေတြအ​ေပၚ လမ္​းျပၾကယ္​​ေလးတစ္​ပြင္​့ျဖစ္​ခ့ဲသည္​။ အခ်ိန္​​ေတြကုန္​လြန္​လာသည္​မွာ အ႐ုဏ္​ပင္​ ဘြဲ႔ယူ​ရ​ေပ​ေတာ့မည္​။

အ႐ုဏ္​က ခုတင္​​ေပၚမွာထိုင္​ကာ သူ႔ႏႈတ္​ခမ္​းထက္​ အျပံဳးတစ္​ပြင္​့ပန္​ဆင္​ရင္​း ဘြဲ႔ဝတ္​စံု​အား ၾကည္​့​ေနမိသည္​။ မနက္​ျဖန္​ သူဘြဲ႔ယူရ​ေတာ့မည္​။ ဘြဲ႔သဘင္​သို႔ သူႏွင္​့​ေကာင္​းကင္​သာ သြား​ေရာက္​​ေပမည္​။ ညီမ​ေလးက ျပန္​လာခ့ဲ​ေပးမယ္​လို႔ဆို​ေသာ္​ျငားလည္​း သူက မလာခိုင္​းဘဲ ရန္​ကုန္​မွာသာ အလုပ္​ကို​ေျဖာင္​့​ေျဖာင္​့လုပ္​ဖို႔ မွာထားသည္​။ သူ႔​ေၾကာင္​့အလုပ္​မဖင္​့​ေစခ်င္​လို႔ျဖစ္​သည္​။

ဘြဲ႔ဝတ္​စံု​ေလးကိုၾကည္​့​ေနရင္​းမွ သူသာ ယခုတိုင္​ အ​ေဖ့အိမ္​မွာ႐ွိ​ေနပါလွ်င္​ အ​ေဖႏွင္​့အ​ေမ သူ႔အတြက္​ဂုဏ္​ယူ​ေနမလား။ ဟင္​့အင္​း အ့ဲလိုမျဖစ္​ႏိုင္​ပါ။ အ​ေဖက သူ႔ရဲ႕ဘြဲ႔သဘင္​သို႔ လိုက္​မွာမဟုတ္​​ေပ။ စဥ္​းစားမိ​ေတာ့လည္​း စိတ္​မခိုင္​​​ေလ​ေတာ့ မ်က္​ရည္​က်ရျပန္​သည္​။

"အ႐ုဏ္​ ငါ ကားငွါး...ဟင္​....ငို​ေနတာလား"

အ႐ုဏ္​က ပါး​ေပၚကမ်က္​ရည္​​ေတြကို အျမန္​သုတ္​လိုက္​ေပမယ္​့ ​ေကာင္​းကင္​မျမင္​​ေအာင္​ မလုပ္​ႏိုင္​ခ့ဲပါ။ ​ေကာင္​းကင္​က သက္​ျပင္​းခ်ကာ ခုတင္​​ေပၚထိုင္​​ေနသည္​့ အ႐ုဏ္​့​ေ႐ွ႕သြား၍ မ်က္​ႏွာ​ေလးကို ​ေပြ႔ယူလိုက္​သည္​။

"မိဘ​ေတြသာ႐ွိရင္​​ေကာင္​းမယ္​ဆိုၿပီး ​ေတြးမိ​ေနတယ္​မလား"

အ႐ုဏ္​က ​ေခါင္​းညိတ္​ျပလာသည္​။

"သြား​ေခၚခ်င္​လား ငါပါလိုက္​ခ့ဲ​ေပးမယ္​"

အ႐ုဏ္​က ​ေခါင္​းခါယမ္​းကာ...

"​ေတာ္​ၿပီ အ​ေဖနဲ႔အ​ေမ စိတ္​ဆင္​းရဲလိမ္​့မယ္​"