Her Billionaire Boss

Chapter 52

Hindi ako makagalaw. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. I don't even know what to say.

The girl looked around and then faced at me, "Ate, mag-usap tayo."

I just nodded and I let her dragged me into the staff room. It's been a while since I've been here.

Wait, does this mean that this is Ian's cousin? Siya ang pumalit sakin sa morning shift?

"Upo ka po," sabi niya at umupo ako sa isa sa mga dalawang upuan na nasa gilid ng kwrato. May plastic na lamesa sa pagitan namin.

"Ate," tawag niya naman sa akin. I faced her and gave her a small smile. She spoke, "Alam ko pong naguguluhan kayo ngayon, pero totoo po. Nakita ko kung paano ka inaabuso ng Emily na iyon. Na-video ko rin ang nangyari. Eto po, panoorin niyo."

She pulled out her phone. She tapped few times and she carefully slid the phone infront of me. I looked and it showed the thumbnail of the video. Emily was banging on the cubicle door. The girl played the video at nakita ko kung paano ako inaabuso ni Emily. The way she grabbed my hair, kicking me, calling me names...

I started to get light-headed. My vision blurred as I heard those words from her, again.

"If only you followed, nothing like this would've happened. It is all your fault."

The video continued. My heart is beating wildly to the point that it hurts. Tumuloy ang video. Narating na yung tinawagan ko sina mama, nung nalaman kong may dalawang lalakeng nadamay sa gulo namin.

I was breathing heavily. The girl noticed so she stopped the video, "Okay ka lang, ate?" she asked with sincere concern.

"Ah, okay lang." I said, trying to gain my normal breathing back. She looks like she wasn't satisfied with my answer so I gave her a small smile, "Really. Okay lang ako. Can I ask? Paano mo na-video yung pangyayari?" I asked, trying to divert her attention.

She sighed, "Maglilinis sana ako sa CR kasi trabaho ko iyon kaso nakita kong may nakaharang na mga lalake roon. Natakot ako sa kanila at aalis sana ako nang marinig ko ang ingay mula roon. Na-curious po ako kaya umikot ako sa CR tapos sa gilid doon, may maliit na bintana. Wala ring nagbabantay roon kaya sumilip ako at nakita ko," huminto muna siya at tinignan niya ako, "Napaisip akong irecord ang pangyayari. Pagkatapos, umalis ako."

I bit my lip, "Tapos?"

Nakita kong parang naiiyak siya, "Nang umalis ako, may natanggap akong tawag. Sana hindi ko sinagot iyon kasi sa tawag na iyon, galing kay mama. Sabi niya na wala na ang papa at kuya ko," she wiped her tears, "Namatay sila dahil sa aksidente. Jeep driver ang papa ko at kasama niya ang kuya ko noong panahon na iyon."

My heart dropped. I can't believe a girl like her gets to experience this. I want to hug her. Nakita ko kung paano siya nasasaktan sa sinasabi niya.

Napatigil ako. Ibig nitong sabihin...

"Yung nakasama sa aksidente na itinutukoy ni Emily, papa at kuya ko iyon."

Hindi ko maiwasang umiyak. Nanunubig na ang mga mata ko. Right in front of me sits the daughter and the sister of the two men that died because of me.

I grabbed her hand above the table, "I'm sorry. Kasalanan ko lahat. Kung sana nakinig ako, kung sana tinuluyan kong umiwas. Patawad. Hindi ko alam na aabot pala sa puntong iyon. Sorry talaga." I sobbed.

She quickly shook her head, "Hindi, ate. Hindi mo kasalanan iyon. Hindi mo ginusto yung nangyari." she held my hand back, "Tandaan mo ate. Hinding-hindi mo kasalanan ang nangyari kay papa at kuya."

I just smiled sadly. Everyone always tells me na hindi ko kasalanan ang nangyari but I always blame myself.

"Ginawa ko ang lahat para mabigyan ng hustisya ang pamilya ko. Pero natatakot ako na baka hindi maniwala ang pulis sa akin kasi ganito lang ako, mahirap. Hindi na ako magugulat kung wala talaga silang ginawa na pag-iimbestiga sa nangyari." she said.