bound beyond fates

chapter 1.

nagsisitaasang mga puno ang bumungad saakin habang ako ay tumatakbo galing sa lugar na nagparanas saakin ng impyerno. hindi lamang saakin, paniguradong pati din sa mga ninuno ko ganito ang kanilang nararamdaman. they- no we want to be free from this chains that holds our true feeling and desires, our true selves. but since fate is cruel, they bound us to feel the pain, misery until ourselves just gives up, ending our lives.

"hera, please just this one, be free. i want you to feel how normal people live. i want you to be happy, not being an emotionless doll that follows what fate gives you. run and don't come back again hera."

kahit nanghihina at nakakaramdam ng pagod, pinilit ko pa din tumakbo. kahit puno ng sugat at dugo- paniguradong mas marami dito ang hindi akin at hawak hawak ang aking malaking hair stick na bigay saakin ng namayapa kong ina, desperadang tumakas ako.

nakaramdam ako ng presensya sa likod kaya agad ako lumingon ng bumungad sakin ang mga guwardiya na humahabol saakin.

"don't let the princess escape!"

"princess please stop this! you know it is worthless!"

i know it's worthless. but just this once please, let me just escape from this hell even temporarily. since my body is trained and have a bigger stamina, the guards are having trouble keeping me up. that's when i noticed above the sky, a veil is starting to cover up.

no! nanlalaking mata kong pinagmamasdan iyon at binilisan pa aking takbo dahil sa oras na matakpan na nito ang buong lugar, i will be stuck here forever. using my last magic, i teleported where is the exit but since mahina na aking mahika, andito pa din ako sa gubat. pero alam malapit na dito ang labasan kaya agad ako tumakbo. dahil sa nagmamadali ako, hindi ko napansin ang batong nasa ilalim kaya nadapa ako.

okay, parang sa mga nababasa ko may batong eepal sayo. pero bakit ngayon pa kung kailangan ko na tumakas, kung kailan abot kamay ko na ang labasan. dahil sa nanghihina na ako, hindi ko maitayo ang aking sarili dahil sa bigat nito. pinilit ko tumayo pero walang epekto kaya sinubukan kong gumapang. desperado na ako makaalis sa lugar na ito, kahit sandali man gusto ko maranasan kung paano mamuhay katulad ng aking ina. mahigpit kong hinawakan ang damo sa kamay ko, naghahanap ng lakas upang magteleport o makagamit–

"what is this? a girl crawling? what are a baby?" a voice call out. inangat ko ang aking tingin sa inis dahil sa sinabi nito ngunit nalunok ko ang dapat ko sasabihin ng masilayan ang taong nanginsulto saakin.

a man within my age standing all mighty with a playful smirk plastered to his face. he has a long black hair like a midnight sky waving through the wind and have an ancient cloak. for a man have a pretty face like him, he's like a perfectly sculpture greek gods from what i read in the books. but what caught my interest is his eyes. it's glowing red like roses and ruby with interest glimmer to it. my favorite color.

"what? am i too handsome that you caught out your tounge huh?" pero nawala lahat ng bula ang mga impression ko sakanya ng nagsalita siya. sana talaga isa nalang siyang scuplture at hindi nagsasalita.

"shup up you asshole, can you see me having difficulties? can you help me since you are this called handsome." inis na utal ko sakanya habang pinipilit umupo.

" huh? is that what you call to your savior, an asshole? ouch you know i have a fragile heart and-" he's even putting a hand in his chest and putting an expression.

"stop looking me like that. alam mo sa ating dalawa ako yung sobrang nasasaktan kaya tulu-"

" what should i?"

" huh? because i'm desperately-"

" bakit naman kita tutulungan na puno ng dugo sa katawan? alam ko namang hindi sayo iyan at hindi ba dito ka nakatira? princess?" nakangisi niya saad at umupo din upang pantayan ako. pansin ko may nunal siya sa ilalim ng kaliwanang mata nito  at hindi ko imahinasyon ang nagliliwanag nitong pulang mata.

sa buong buhay ko, ngayon lamang ako nakaramdam ng kakaibang kilabot sa isang nilalang. nanlalaking mata ko siya tinitigan dahil alam ko sa harap ko ngayon ay may nakakatakot na nilalang, mas nakakatakot pa sa mga tinuring kong halimaw sa kastilyo. napagtanto ko din na ngayon ko lamang siya nakita at may nararamdaman akong kakaibang presensya sakanya. malakas ito, mas malakas pa sa kilala kong hari. hindi ko siya kilala pero paano siya nakapasok sa lugar na ito ng hindi nararamdaman ito ng hari at pati ako.

"hmm, napatahimik ka ata. gusto mo ba lumabas sa gubat na ito? too bad, the barrier was already sealed and it's quiet strong too." turo niya sa taas kaya napaangat din ako ng tingin at nanghihina ko na lamang ito tinitigan.

hindi, sarado na ang barrier, hindi na ako makakalabas, hindi ko na matutupad ang pangako ko sa ina ko. hindi na ako magiging masaya pa at makukulong lamang dito na parang ibon habang buhay. nanginginig ko lamang ito tinitigan at nakaramdam ako ng mahigpit bagay na kumakapit sakin.

nagulat ako dahil sa higpit ng kapit nito na parang ayaw ako kumawala kaya sinubukan ko itong hawakan ngunit napansin ko may kadena din ang aking kamay. hindi lamang sa kamay ko pati na din sa buong katawan ko kaya agad akong lumingon sa lalaking nakatingin sakin na para bang natutuwa siya sa kanyang nakikita.

"you bastard, did you this? get this chain off! i already can't escape so remove this instant!" panic are starting to cover me when he just looked at me confused.

"what are you talking about? it's not me. can you see where those chains lead to?"

sinundan ko ng tingin ang sinabi niya at i just stared the ground below me with shocked face. i can feel the chains leads below and i can feel that this chains are from this forest. meaning it's from the royal palace. nanlalaking mata lamang ako nakatitig ng may dumaang linya sa aking memorya na binasa ko sa mga libro ng aking ninuno.

" i tried to escape but chains envelope me that prevents me-"

" chains are already there, holding me in this horrible place-"

" i run and run and something catches me, not the guard but chains-"

" oh my god." i murmur while remembering those lines. i thought they were more meanings behind those chains but to think a real chain are keeping them. my only hope shimmer when realizing this statement and went down because i know. i will never be happy and will be forever bound towards fate that my ancestors suffer.

"you really are interesting, princess. never in my life sees someone like you." amusement are trace from his voice but i just stared him without reaction. why should i? i can't escape now, i dont have a choice but to accept it and live like a lifeless doll again.

"don't look at like that, didn't i tell you before that i am savior?" tumaas ang aking kilay sa sinaad niya. ano ba sinasabi ng lalaking ito? alam naman kung sinong may utak na impossible na makatakas pa ako dahil sa barrier lalo na sa mga kadena na ito. is he an idiot?

"what? i feel like you're judging me inside your head-" yes you stupid ruby man " -tsk, you should be thankful that as handsome and powerful man like me is saving you." i know i am already making a disgusting a face towards him because he just laugh, what are you laughing around you bastard?

" your reactions are really entertaining, that will be a waste if you became emotionless that's why let's start saving you now, princess" inilapit nito ang mukha niya saakin at hinawakan niya ang aking baba. tila ako naman ay nahihipnotismo sa kanyang nagliliwanag na mata kaya i just stared him dumbfounded.

ngumisi lamang siya at itinapat ang kanyang kamay sa mga kadenang nanggagaling sa ibaba. lumaki ang aking mata when a magic circle formed around his hand the chains are starting to break from the ground.

"wha- pa-paano mo?" nauutal kong saad sakanya ng hindi makapaniwalang mahiwalay niya ang mga kadenang nakakapit saakin galing sa lupa.

"didn't i tell you? i am your most handsome and powerful savior." ngisi niyang saad at nilipat ang atensyon sa pagtatanggal ng iba pang kadena.

-