bound beyond fates

chapter 2.

matapos ihiwalay ni ruby man; oo iyon itatawag ko sakanya dahil hindi ko alam pangalan niya, ang mga kadenang konektado sa kastilyo, sinubukan niyang wasakin ang nakapulupot sakin but it released electric that prevents him to destroy the chains. nagtataka ko lamang tinignan habang siya ay pangisi ngisi pa din at parang inaasahan na niya din ito.

"what happened? bakit hindi nasira ang kadenang nakapulot sakin? paano ako makakagalaw nito?" inis na sambit ko dahil mahigpit pa din ang kapit sakin ng mga kadena na parang ayaw mawalay sakin.

"siguro gustong gusto ka nila kaya ayaw nilang mahiwalay sayo."

" ano bang pinagsasabi mo, sabihin mo lang kung hindi mo kaya-" naputol ang aking sasabihin ng may daliring nakadampi sa aking labi.

" shh, huwag ka maingay, nandito na mga gwardiya mo. kung ayaw mo mahanap ka nila tumahimik ka muna, okay?"

" you-!" " shh." pang iinis niyang saad kaya nangangati na akong hampasin siya kung hindi lang sa mga kadenang nakayakap sakin.

" you're right, you can't now move because of those annoying chains. since we can't destroy it for now. let's just make dissapear like last time." then he snapped his fingers and the chains are beginning ko dissapear.

"just who the heck are you? i know separating this chains from the royale palace is difficult even for a royal like me, i mean even my ancestors can't break it. just how?" naguguluhan kong tanong sakanya. dahil para siyang anghel na bumaba mula sa langit para iligtas ako pero hindi siya anghel, mas asal demonyo siya.

he just look at me exasperated "didn't i tell you i am-"

"oo na oo na, most handsome and powerful savior, pero pwede mo bang ayusin sagot mo." naiirita kong sagot sakanya habang sinusubukang tumayo ngunit natumba ulit ako.

"pft. you look funny down there." bringing his sleeves to cover his cover while snickering towards me. sa buong buhay ko ngayon lamang ako nakaramdam ng kagustuhang manakit sa ibang tao. pero dahil nanghihina ako, sa ibang araw nalang. i'm gonna slap his signature smirk that irritates me longer. sinamaan ko nalang siya ng tingin.

"ah is that how you look to a man who save you from this place, you should be thankful princess. i feel like i'm your knight shining armor saving your damsel in distress."

i know i should be thankful but i just can't tolerate his arrogantly presence. i really want to punch him. " i am so thankful for man a like you save me. this damsel in distress is so thankful that she can kneeled in front of you."

" wow i can feel your sarcasm but i'm flattered. since you are this curious about me, my name is aziel." while offering his hand to help me stand. even i don't want to reach it i can't help it since every second i'm feeling that i'm gonna collapse soon. i just managed to hang out because of his conceited reply towards me.

while reaching my blooded hand with my hair stick, i just realized how digusting i am right now. i can even smell the dried bloods through my torn clothes. he also notice this as he scrunch his nose while looking at me. when i topped my hand towards him i flinch when i feel some electric reaction through our hands, in my peripheral, i also saw him flinch but we did not adress this. i don't know why but it felt natural.

i put my weight towards him and he cincircled his arm to my waist. wow i realized that he's toned- what? what i'm saying? as we heard some shouting through the forest.

"look for the princess! i'm sure that she's around here!"

" she can't escape through this barrier now!"

" princess just show your self, it's a futile!"

napangitngit nalang ako sa mga pinagsasabi nila. ha- pag nalaman talaga nilang nakatakas ako dito, magugulantang nalang kayo.

"how funny, ano kaya magiging reaksyon nila kapag hindi nila nahanap ang prinsesa?" napailing nalang si aziel- magandang pangalan na hindi bagay sakanya, at lumingon saakin.

kaagad ako nagulat sa lapit ng mukha niya saakin and flustered internally. "should we go now princess?" naaliw niya akong tinitigan. napakunot ako ng noong sa sinabi niya.

"p-paano? i mean sinabi mo ng malakas ang barrier paano tayo makakalabas?" hindi ko talaga inaasahan na makakaalis pa kami sa lugar na ito dahil ang barrier na ginamit ng kastilyo ay binubuo ng mga madaming royal magicians at kasama na dito ang hari. kaya impossibleng masira namin ito.

"wala ka bang tiwala sa kakayahan ko? ipinakita ko na nga kanina. mahina ba talaga ang tingin mo saakin?" nalulungkot at tilang nasasaktan niya akong tinignan kaya halos magsalubong mga kilay ko sa inaakto niya.

"alam mo gustong gusto ko talaga na suntukin kanina pa." nagtitimpi kong saad nalang sakanya and i think i heard him gasp.

" is how princesses act this way now? did i slept for too long that they forgot their etiquette and such?" nagtataka niyang saad ako habang ang mga mata nito ay mapaglarong tinitigan ako. alam kong pag nagtagal pa ako kasama ang lalaking 'to, sasabog ako sa inis at baka masaksak ko siya ng hair stick ko. pero pinilit ko kinalma ang sarili ko dahil siya lamang ang maaring magligtas saakin. alam ko na dapat kanina pa nakarating mga gwardiya sa pwesto na ito, pero wala pang lumalapit dito. siguro ako kagagawan 'to ng lalaking kasama ko. naalala ko din ang sinabi niya kanina, natulog daw siya ng matagalan. adik ba siya?

"haha, i apologized for my actions mister magician, since mister magician claimed that he is my powerful savior, can he save this distress young lady for she wants to escape this hell i mean royale palace?" pilit na ngiti ang iginawad ko sakanya at idinidiin ang bawat salitang sinasabi ko sakanya habang siya tumatawa lamang.

"since her highness insist, i shall make her wish come true." pilit na hindi siya tumatawa and he raised his hand to flicked his fingers again. i felt a familiar sensation and the next thing i know, were already the boundary between the barrier. hindi nalang ako nakapagsalita ng tinapat niya ang kanyang kamay at tulyang tumagos ito sa barrier. hinigit niya ako palapit sakanya at tuluyan na kaming nakalabas.

tulala lamang akong nakatingin sa barrier kong saan na dapat inaasahan ko ay matibay at walang makakalabas dito pero nakalabas kami. "ano tinitingin mo diyan? nag aalala ka bang mapansin ng may gawa na may nakalabas dito? you don't have to worry since i hidden our presence kaya hindi mapapan-"

" bakit?" mahina kong saad sakanya at nagtataka lamang niya ako tinitigan. "why did you save me? what gain can you have for saving me? why?" sunod sunod na tanong ko dahil ako din ay naguguluhan. alam kong lahat ng magagandang pangyayari saakin ay may kapalit kagaya ng nangyari sa aking ina. at alam kong hindi siya napadpad sa kastilyo para iligtas ako, hindi man ako siguro kung bakit andoon pero sinusiguro ko na hindi ito para saakin.

"why? sinabi mo iligtas kita diba? since isa akong mabait na magician at nakaki-"

" just tell why! alam kong may iba ka pang pakay sa kastilyo pero sigurado akong wala sa listaan mo na iligtas ang desperadang prinsesa na kagaya ko." nanginginig ko siyang hinawakan sa damit niya at tinitigan siya ng diretso sa mata.

nagbago ang kanyang expression at naging seryoso ito. linapit niya ang kanyang mukha saakin hanggang sa magtapat ang aming noo. naiilang man ako sa distansya pero gusto ko malaman ang dahilan niya. ayaw ko muling umasa na dahil lang ito sa kanyang kabaitan. alam kong may kapalit ito kagaya sa mga taong nakapalibot saakin.

"didn't i tell you before?-" his ruby eyes glowed that penetrated mine like looking for my soul. "- you caught my attention, your reactions even your abilities amuse me. since i know you have more capabilities hiding there, i'm going to keep you by side. my life is boring and you're quite entertaining that's why i'll be your side till now, okay? that's why quit looking answers since it's so obvious." mahabang saad niya habang nakatingin saakin. alam ko na dapat magalit ako dahil para sakanya isa lamang ako entertainment pero hindi ko mapigilang mamula sa huli niyang sinabi. hindi ako makapagsalita kaya ngumisi na siya at dahan dahan inilayo ang mukha niya .

nakarinig ako ng ingay papunta saamin kaya lumingon kaming pareho ng may pumaradang itim na sasakyan sa tapat namin. nanlaki ang mata ko na napagtanto kung kanino ang kotse at lumabas nga ang taong inaasahan ko.

"princess herady!" sigaw niya habang mangiyak iyak na tumakbo palapit saamin. nakahinga ako ng maluwag ng makita ang taong pinagkakatiwalaan ko at ni ina na naghihintay saakin kagaya ng sinabi niya.

"eli."

-