Wciąż Cię Kocham!

Rozdział 11

   Był środek nocy, gdy mój kierowca przywiózł mnie pod mój Klub.
O tej porze powinna rozbrzmiewać głośna muzyka, jednak dzisiejszej nocy było inaczej.
Mark poinformował mnie, że policja zamknęła Klub, rozpędzając moich klientów.
Myślałem, że dobrze opłacam tutejsze władze, a etap prześladowań miałem daleko za sobą, jednak dzisiejsza sytuacja wskazuje na coś zupełnie odmiennego.
Samochód jeszcze się dobrze nie zatrzymał, a ja już wyskoczyłem z auta.
Weszłem głównym wejściem uprzednio zwracając uwagę na dwa radiowozy zaparkowane w niedozwolonym dla nich miejscu. Minąłem dwóch moich ludzi, którzy wyłącznie kiwnęli głową w powitaniu, natychmiastowo spuszczając wzrok.
Szedłem przed siebie, nie poświęcając niczemu większej uwagi.
Gniew buzował pod skórą, pragnąc się wydostać i siać spustoszenie. Miałem ochotę zrównać to miejsca i wszystkich będąc w środku z ziemią. Od dłuższego czasu moje problemy związane z tym miejscem nawarstwiły się i ilekroć sądziłem, że w końcu uporałem się ze wszystkimi niedogodnościami, w najmniej oczekiwanym momencie nadchodziły kolejne. 
Doszedłem do głównej sali, od razu zauważając mundurowych siedzących przy pustym barze.
Jeden z moich pracowników podszedł do mnie, usiłując coś powiedzieć, jednak nie pozwoliłem mu dojść do słowa.
Chciałem czym prędzej pozbyć się gliniarzy, którzy najprawdopodobniej zapomnieli gdzie ich miejsce. 

-Pan Collins. -odezwał się jeden z nich, podnosząc się z miejsca. Pies siedzący nieopodal przy swoim właścicielu zawarczał groźnie, przez co zwrócił moją uwagę. -Nie śpieszył się Pan. -dodał ten sam człowiek.

-Wy natomiast chyba zabłądziliście. - warknąłem, po czym uśmiechnąłem się złowrogo. Muszę przeprowadzić rozmowę z moim księgowym, który powinien opłacać te szczury.

-Mieliśmy donos, że w pańskim Klubie odbywa się nielegalny handel narkotykami.

-A czy istnieje legalny handel narkotykami? - zapytałem kpiąco.  
-Proszę nie łapać mnie za słówka Panie Collins. Tutaj mamy nakaz przeszukania — Mężczyzna wyciągnął z wewnętrznej kieszeni kurtki papier. - dla tego celu musieliśmy dzisiaj zamknąć to miejsce. Rozumie Pan, że taka duża liczba gości mogłaby uniemożliwić wykonanie tej czynności. 

-Pokaż nakaz! -wyciągnąłem dłoń. Kto do jasnej cholery wydał ten pierdolony świstek. Policjant podał mi go do ręki. Przeczytałem nazwisko, bo tylko to mnie interesowało. Richardson… Pieprzony staruch. Zwinąłem papier i podałem Markowi.

-Nie wiem, co za tchórz składa anonimowe donosy, zapewne któryś z nie wpuszczonych klientów, a wy nawet nie sprawdziliście źródła i rzuciliście się na mój Klub jak głodne psy na kości. 

-Zdaje Pan sobie sprawę, że uzyskanie zgody na przeszukanie nie trwa pięć minut, Panie Collins. -nie kurwa nie zdaje sobie z tego sprawy.
-Proszę nie mówić do mnie takim protekcjonalnym tonem i opuścić to miejsce. Nie macie tutaj nic więcej do szukania. Zdaje się, że nic nie znaleźliście i naraziliście mnie na dużą stratę pieniędzy. Mark odprowadź panów do wyjścia. 

-Mam jeszcze parę rzeczy do powiedzenia. - powiedział stanowczym głosem mundurowy, nie ruszając się z miejsc, pies siedzący nieopodal poruszył się nerwowo, patrząc na mnie wygłodniałym wzrokiem. 

-To niech Pan napisze list i go wyśle.-zagrzmiałem coraz bardziej tracąc panowanie na głosem.- Poświęciłem Wam za dużo mojego cennego czasu. Dobranoc. - Mark wysunął się naprzód, wskazując dłonią kierunek wyjścia. Stałem bez ruchu, obserwując psa, który posłusznie wykonywał każde polecenie swojego opiekuna. Wystarczyło jedno słowa tego mundurowego szczura, a pies rzuciłby się na któregoś z nas. Muszę sprawić sobie takiego psa. 

-Znam drogę. - warknął zezłoszczony policjant i ruszył przed siebie. Najprawdopodobniej nie przywykł do takiego traktowania. Zaraz za nim wyszli również jego towarzysze. 
Spojrzałem na Antona, który wcześniej usiłował mi coś powiedzieć.