"Hello အကိုသူရ။ ပြော"
"အင်း ကလေး။ ဒီအပတ် ကိုယ်မကွေးသွားစရာရှိလို့။ အဲ့ဒါ ကလေးရော လိုက်ခဲ့မလား။ လှမ်းမေးတာ"
"မကွေး! ဘာလုပ်လဲ?"
"နှစ်ချုပ်အနေနဲ့ ခြံအငှါးချထားတာ။ အခုပြည့်ပြီမလို့"
"ခင်ဗျားတို့က အဲ့မှာလည်း ခြံတွေရှိတာပဲလား"
"အင်း။ ဘိုးဘွားပိုင်ခြံတွေ"
"မကွေးကို တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတော့ လိုက်တော့လိုက်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က ကျောင်းတစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့"
"ကလေးလိုက်မယ်ဆို သောကြာနေ့ကျမှ ညကားနဲ့သွားမယ်လေ။ တနင်္ဂနွေနေ့ညကျ ပြန်လာကြတာပေါ့။ ဘယ်လိုလဲ"
"ကားက ဘယ်နှစ်နာရီလောက် စီးရတာလဲ?"
"မန်းလေးကနေ ည(၇)နာရီလောက်စထွက်ရင် ဟိုကို မနက်(၂)နာရီ (၃)နာရီလောက်ရောက်တယ်"
"စကောစကအချိန်ကြီးနော်။ ဒီလိုလုပ်ရအောင်။ သောကြာနေ့ကို ညကားနဲ့လိုက်ပြီး တနင်္လာနေ့ကျမှ မနက်ကားနဲ့ပြန်ရအောင်"
"ကိုယ်က ဘယ်လိုနေနေ အဆင်ပြေပါတယ်။ ကလေးသာ ကျောင်းတစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့။ ကိုယ့်ကြောင့် ပညာရေးကိုလည်း မထိခိုက်စေချင်ဘူး။ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း မသွားချင်လို့ရယ်၊ ပြီးတော့ ကလေးများလိုက်ချင်နေမလားဆိုပြီး ခေါ်သာခေါ်ရတာ တကယ်တော့ ကိုယ်ကလေးကို အားနာတယ်ရယ်"
"အပိုတွေလာပြောမနေနဲ့။ ခင်ဗျားအဲ့လိုအားနားတယ်ပြောပြောပြီး ကျွန်တော့်ကိုဖင်ချနေတာ ဘယ်နှစ်ခါတောင်ရှိနေပြီလဲ"
သီဟနိုင်ရဲ့စကားကိုကြားတော့ ကျွန်တော်က ဟန်မဆောင်နိုင်အောင် အော်ရယ်မိတော့တယ်။ ဒီကောင်လေးကတော့ကွာ စကားကိုဘယ်လိုတောင် ပြောချ။
"ကလေးကလဲကွာ။ အဲ့ဒါက ချစ်လို့ဖြစ်သွားရတာပါ"
"အပိုတွေ။ ဒါပဲဗျာ။ ကျွန်တော်ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်"
"အင်း အင်း ကလေး။ Good night"
ဆက်သွယ်မှုပြတ်တောက်သွားပြီဖြစ်တဲ့ ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်ပြုံးမိတယ်။ စကားပြောတာ ပွင့်လင်းလွန်းလို့ တစ်ချက်တစ်ချက်လန့်ပေမယ့် သီဟနိုင်က တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းတဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်။ အဲ့ဒါကြောင့်ပဲ ကျွန်တော်က ပိုပိုချစ်နေမိတာထင်တယ်။
