"သီဟနိုင္ေရ... ေဟး သီဟနိုင္"
"အကိုသူရစိုး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးရင္ အေမ ေနမေကာင္းလို႔ စစ္ကိုင္းေခတၱျပန္သြားတယ္လို႔ ေျဖေပးေနာ္"
သီဟနိုင္ဆိုတဲ့ ေခၚသံနဲ႕အတူ ၿခံတံခါးဖြင့္သံကိုပါ တစ္စပ္တည္းၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကေလးေလးမွာ ထိုင္ေနရာကေန ဝ႐ုန္းသုန္းကား ထၿပီး အေပၚထပ္ကို အျမန္ေျပးတက္ေလေတာ့တယ္။
သီဟနိုင္ အေပၚထပ္တက္ၿပီး မၾကာလိုက္ ၊ ေနလင္းတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲကို ေရာက္လာေလတယ္။
"ကိုသူရစိုး သီဟနိုင္ကေရာ"
"ေၾသာ္ ေနလင္း... သီဟနိုင္မရွိဘူး။ စစ္ကိုင္းခဏျပန္သြားတယ္"
"ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္လုံး ဒီမွာရွိေနတာကို သူမရွိဘူးဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္က ယုံမယ္"
"တကယ္ျပန္သြားတာ သူ႕အေမ ေနမေကာင္းလို႔တဲ့"
"ညာတာ"
ေျပာၿပီး ေနလင္းက အသံၿပဲႀကီးနဲ႕ ေအာ္ေခၚေတာ့တယ္။
"သီဟနိုင္ ၊ မင္းရွိမွန္း ငါသိတယ္ေနာ္။ ထြက္မလာလို႔ကေတာ့ ကိုသူရစိုးကို ဖက္နမ္းပစ္မွာ"
"......"
"ေအး ထြက္မလာလို႔ကေတာ့ တကယ္ ဖက္နမ္းလိုက္မွာေနာ္"
"......"
"One"
"......"
"Two"
"ဘာတုန္း ဘာတုန္း ကဲ"
ေျပာလည္းေျပာရင္း အေပၚထပ္ကေန မၾကည္မျဖဴနဲ႕ ျပန္ဆင္းလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကေလးေလး။ တကယ္ပါပဲ သူနဲ႕သာ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး လိမ္စားရလို႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ေထာင္က်သြားမယ္ထင္တယ္။
"ဒီလိုေျပာရင္ မင္း ထြက္လာမယ္ဆိုတာ သိသားပဲ"
"အဲ့ေတာ့ ဘာေျပာခ်င္လို႔တုန္း"
"အမယ္ ၊ သူကလည္း အမွားလုပ္ထားေသးတယ္။ ေလသံက မာမာထန္ထန္နဲ႕ ၊ ေျပာပါဦး။ ကိုဝဏၰကို ဘာေတြသြားေျပာတာတုန္း"
"အဲ့ဒါက... အဲ့ဒါကေလ ၊ အကိုသူရစိုး ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာတက္ခ်င္လာၿပီ"
ေျပာၿပီး အေပၚထပ္ကို ျပန္ေျပးတက္တယ္။ အဲ့လို မလုံမလဲျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ပုံစံကိုၾကည့္ၿပီး ေနလင္းက တခြီးခြီး။ တကယ္ပါပဲ ဒီဟာေလးေတြနဲ႕ေတာ့။ တစ္ေယာက္ကလည္း ေျပာသမွ်ယုံသလို က်န္တစ္ေယာက္ကလည္း အဲ့ဒီအခ်က္ကိုပဲ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လိုက္စေနေတာ့တာ။
