ကားေပၚမွာ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုက္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေကြးကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္အာရံုလႊဲတာ ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အခုမေကြးကိုေရာက္ေတာ့ သီဟတစ္ေယာက္ မအန္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းလည္း နည္းနည္းပဲမူးေတာ့တယ္တဲ့။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဆင္းရဲေနရမွာ။
"ကေလး ဘာစားအံုးမလဲ"
"ခင္ဗ်ားစားခ်င္စားေလ။ ကြၽန္ေတာ္က ေျမပဲျပဳတ္ေတြနဲ႔တင္ ဗိုက္ျပည့္ေနၿပီ"
"ဒါဆို ဟိုေထာင့္ကဆိုင္မွာ ေခတၱဝင္ထိုင္ရေအာင္။ ကိုယ္ ဗိုက္နည္းနည္းျဖည့္ခ်င္လို႔"
"အင္း ရတယ္။ ထိုင္ေလ"
ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲနဲ႔ က်ဆိမ့္တစ္ခြက္မွာလိုက္ၿပီး သီဟအတြက္ေတာ့ မန္က်ည္းအခ်ိဳရည္တစ္ဗူး မွာေပးလိုက္တယ္။
"ကိုယ့္အေဒၚတို႔အိမ္က ဒီနားေလးမွာပဲကေလး။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေရာက္ၿပီ။ ကေလး ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကယ္ရီေတြဘာေတြေခၚလိုက္ရမလား"
"ရတယ္ ရတယ္။ မေခၚနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္"
"အင္း အင္း ကေလး။ မေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ေျပာေနာ္"
"အင္း"
စားလို႔ေသာက္လို႔ၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ အေဒၚတို႔အိမ္ကိုေရာက္တယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေဒၚက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေဆာင္ေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြထုတ္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း တစ္လမ္းလံုးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသးတာမို႔ မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္ၿပီး အိပ္ရာဝင္လိုက္ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေန႔လယ္(၁၁)နာရီထိုးမွ အိပ္ယာထျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ အေဒၚက လာႏိႈးလို႔။ ႏို႔မို႔ဆို ဘယ္အခ်ိန္ထိအိပ္မိမလဲမေျပာတတ္ဘူး။
ေန႔လယ္စာစားၿပီးေတာ့ အေဒၚနဲ႔ ေျမကိစၥအေၾကာင္း စၿပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေျမေတြကို အၿပီးေရာင္းမယ့္ကိစၥကို အေဒၚက သေဘာမက်ဘူး။ ဘိုးဘြားပိုင္ေျမျဖစ္တာမို႔ မေရာင္းေစခ်င္ဘူးလို႔ အေဒၚကေျပာတယ္။
KAMU SEDANG MEMBACA
သူရယ် ကျွန်တော်ရယ် ပန်းမြို့တော်ကြီးဝယ် (Completed)
Romansaအပိုင်ကြံတယ်ရဲ့ အဆက်ပါ
