အားလုံး ရွင္းလို႔လင္းလို႔ၿပီးလို႔ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႕လယ္ႏွစ္နာရီခြဲ။ အခ်ိန္လည္းမရွိေတာ့တာရယ္၊ ပင္လည္းပင္ပန္းေနၾကတာရယ္ေၾကာင့္ သီဟ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ တစ္ညထပ္အိပ္ၾကဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကားနဲ႕ လိုက္ပါလာခဲ့တဲ့ သီဟ့မိဘေတြကလည္း တစ္ညထပ္အိပ္လိုက္ရတယ္။ သီဟ့မိဘေတြ မျပန္ျဖစ္ၾကေသးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြကလည္း သူတို႔အတြက္ လူႀကီးအေဖာ္ေလးဘာေလး ရေအာင္လို႔ဆိုၿပီး မျပန္ေသးဘဲ တစ္ညထပ္ေနလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္က စည္ကားေနတုန္းပဲဆိုပါေတာ့။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သီဟနိုင္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူသြားအိပ္တယ္။ အစကေတာ့ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ သူလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူအိပ္ခ်င္ရွာမွာေပါ့ေလဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ထင္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ထင္သလို မဟုတ္တာကို ဧည့္သည္ေတြအကုန္ျပန္သြားမွပဲ သိရတယ္။
ဧည့္သည္ေတြအကုန္ျပန္သြားတာနဲ႕ သီဟနိုင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားမေျပာေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုပဲ လိုက္ၿပီးစကားေျပာေျပာ သီဟနိုင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို နည္းနည္းမွ အဖက္မလုပ္။
"ကေလးေလး ကိုယ့္ကို စိတ္ေကာက္ေနတာလား"
ဘာမွျပန္မေျဖ....
"ကိုကို ဘာအမွားလုပ္မိလို႔လဲကြာ"
"ကြၽန္ေတာ္အျပင္ခဏသြားမယ္။ ခင္ဗ်ား ေနာက္ကလိုက္မလာနဲ႕"
"ဟာ။ ကေလးတစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်ပါဘူး"
"ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရည္းစားေဟာင္းဘာညာမရွိလို႔ ခင္ဗ်ားစိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး"
"ဟမ္! ကေလးေလး စံပါယ့္ကိုဖိတ္လို႔ စိတ္ေကာက္ေနတာလား။ စံပါယ္က ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေလကြာ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြၾက ဖိတ္ၿပီး သူ႕တစ္ေယာက္တည္း ကြက္ၿပီးခ်န္ထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ေကာင္းမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕မွာလည္း ရည္းစားနဲ႕ ကိုယ့္မွာလည္း ကေလးနဲ႕ေလ"
သီဟနိုင္က ကြၽန္ေတာ္ေျပာေနတာကို နည္းနည္းမွအဖက္မလုပ္ဘဲ အိပ္ခန္းထဲကို ဝင္သြားတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က အေနာက္ကေနလိုက္ၿပီး စကားကို ဆက္ရတယ္။
