အကိုသူရရဲ႕ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႕ က်စ္က်စ္လစ္လစ္လက္ေမာင္းေတြၾကားကေန ကြၽန္ေတာ္ နိုးထလာတယ္။ နိုးထလာခ်င္းခ်င္း ျပင္ဦးလြင္မွာဆိုတဲ့အသိက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးမိတယ္။ အရမ္းကို ေတာက္ေတာက္ပပနဲ႕။
"နိုးလာၿပီလား ကေလးေလး"
"ဟမ္! အကိုသူရစိုး ဘယ္တုန္းကနိုးေနတာတုန္း"
"ၾကာၿပီ"
"ဟာ ဘာလို႔အေစာႀကီး နိုးေနတာတုန္း... ျပန္အိပ္ေလ"
"ကိုယ္က အိပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မအိပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္က သက္သက္ရွိတယ္"
အကိုသူရက ေျပာရင္းနဲ႕မွ ကြၽန္ေတာ့္ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူလို႔ သူ႕ရဲ႕ ေအာက္ဘက္တစ္ေနရာက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္အေပၚမွာ တင္လိုက္ေလတယ္။ အဲဲဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြကို အလိုက္သင့္ေလး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးေနလိုက္တယ္။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အကိုသူရတစ္ေယာက္ အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းလာၿပီး မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။
"အာ့ ကေလးေလး... ျမန္... ျမန္..."
"သီဟနိုင္လို႔ေခၚ"
"ဟင္း... သီဟနိုင္... အ့... အာ့... အင္း..."
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အကိုသူရရဲ႕ အသက္ရႉထုတ္သံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႕အတူ ကြၽန္ေတာ့္လက္မွာ အျဖဴအရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ ေပက်ံလာတယ္။
"ဘယ္လိုလဲ။ ေကာင္းလား"
အသက္ကို အလုအယက္ရႉေနရတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေမးကို အကိုသူရ ျပန္မေျဖနိုင္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာဆြဲလို႔ သူ႕ရင္ခြင္ထဲ ထည့္လိုက္ေလတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အကိုသူရကို တစ္ခါမွ အခုလိုမ်ိဳး လုပ္မေပးဖူးဘူး။ အခုလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး လုပ္ေပးမိမွန္းမသိေပမယ့္ အကိုသူရကို အခုလိုပုံစံ ျမင္ရတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္။
"သီဟနိုင္လို႔ အေခၚခံခ်င္တာလား"
"ဟမ္..."
႐ုတ္တရက္ အကိုသူရရဲ႕ အေမးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားရတယ္။
