နောက်ကျောဘက်က ရွစိရွစိခံစားချက်ကြောင့် ကျွန်တော် နိုးလာရတယ်။ ဘာလို့ ရွစိရွစိဖြစ်နေရတာလဲဆိုတာကို သေချာလေး အာရုံစိုက်ပြီး ခံစားကြည့်တော့ အကိုသူရရဲ့ နှုတ်ခမ်းက ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်နမ်းရှိုက်နေခြင်း ဖြစ်နေတယ်။
"အကိုသူရ... ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကိုပဲ ဒီအတိုင်းလေး ငြိမ်ငြိမ်ဖက်ထားပေးလို့ မရဘူးလား"
"ကလေးလေး နိုးသွားတာလား။ အဲ့ဒါဆို နိုးတဲ့လက်စနဲ့ ကိုယ်တို့ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်ကြမလား"
"အခုက ဆောင်းရာသီကြီးနော်"
"အင်းလေ အဲ့ဒါကြောင့် ကိုယ်က ကလေးအတွင်းထဲကို အနွေးချောင်းထည့်ပေးမလို့ကို"
"ခင်ဗျား ညတုန်းကလည်း နှစ်ခါတောင် လုပ်ထားတယ်လေဗျာ။ ဒါတောင် အားမရသေးဘူးလား။ ပြီးတော့ ဆောင်းရာသီက အနာကျက်တာ မမြန်လို့ ကျွန်တော် မလုပ်ချင်ဘူး"
"ဘာအနာမှ မဖြစ်စေရဘူး။ ကိုယ်က ညင်ညင်သာသာလေး သွင်းမယ်လေ။ နော် နော်..."
စိတ်တွေလည်း ညစ်ပါတယ်။ ဒီအကို တစ်ယောက်နဲ့တော့။
"ကလေးလေး... နော်လို့.... ခွင့်ပြုနော်... ကိုယ် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်..."
"လုပ်ဗျာ... လုပ် လုပ်... ခင်ဗျား စိတ်ကြိုက်သာလုပ်"
ငြူငြူစူစူနဲ့ ကျွန်တော်ကပြောတော့ အကိုသူရက ရယ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်နား,အနားကိုကပ်ပြီး ချစ်လိုက်တာ ကလေးရာတဲ့ တိုးတိုးလေးပြောတယ်။
"အပိုတွေ မထူးလည်း တားလို့ရမှာမှ မဟုတ်တာကို။ ကျွန်တော့်ကို လမ်းလျှောက်လို့ အဆင်မပြေလောက်တဲ့အထိတော့ မလုပ်နဲ့နော်။ ကွတကွတနဲ့ လမ်းမလျှောက်ချင်ဘူး။ ကျွန်တော်ရှက်တယ်"
"စိတ်ချ ကလေးလေး"
ပြောပြီး အကိုသူရက ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စတင် နမ်းရှိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ ခါတိုင်း လုပ်နေကျပုံစံအတိုင်းပဲ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ နေရာအစိတ်အပိုင်းတွေကို တစ်ဆင့်ချင်း တစ်ဆင့်ချင်း ပွတ်သပ်ချော့မြှူလေတယ်။
