"ကေလးေလး..."
"ဗ်"
"ကိုယ့္ကို ခ်စ္တာ တကယ္လား"
"တကယ္ေပါ့"
"ျပန္ေျပာပါဦး... "
"ခ်စ္တယ္"
"ဟမ္..."
"အကိုသူရကို ခ်စ္တယ္"
"ဟမ္... မၾကားရဘူး"
"ကိုကိုသူရစိုးကို ခ်စ္တယ္လို႔"
"ဟီဟီး..."
အကိုသူရက သူ႕လက္သူ ကိုက္လို႔ တဟီးဟီး ရယ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ကို တဒုန္းဒုန္းထုလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို တအားလာဖက္ျပန္တယ္။
"ကိုယ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာလား"
နား,နားကပ္လို႔ ေမးလာေသာ စကားသံျဖစ္တယ္။
"တကယ္ပါဆို"
"ျပန္ေျပာပါဦး"
"ခ်စ္တယ္လို႔"
"ဘယ္သူ႕ကိုလဲ"
"ခင္ဗ်ားကို"
"တကယ္ခ်စ္တာလား"
"တကယ္ပါလို႔ ကဲ"
"ျပန္ေျပာဦး"
ေနပါဦး... သူ အခု ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း။ အဲ့ဒီ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာခိုင္းေနတယ္။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္တယ္ အကိုသူရစိုးေရး... ေက်နပ္ၿပီလား... ထပ္ေျပာခိုင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ထိုးေတာ့မွာေနာ္"
"ကေလးကလည္းကြာ... ကိုယ္က ေပ်ာ္ေနလို႔ပါ။ ကေလးဆီကေန ဒီလိုမ်ိဳး ႐ုတ္တရက္ႀကီး ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ေနမိတာ ဘယ္လိုမွကို ထိန္းမရေတာ့ဘူး"
ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ အကိုသူရကို မေျပာရက္ေတာ့ျပန္။
"အကိုသူရစိုး..."
"အင္း ကေလးေလး"
"ခ်စ္တယ္"
"........."
"အရမ္းခ်စ္ပါတယ္"
"........."
"တကယ္ခ်စ္တာပါ"
"........."
"တစ္သက္လုံးခ်စ္... အြတ္!"
