"Hello အကိုသူရ။ ေျပာ"
"အင္း ကေလး။ ဒီအပတ္ ကိုယ္မေကြးသြားစရာ႐ွိလို႔။ အဲ့ဒါ ကေလးေရာ လိုက္ခဲ့မလား။ လွမ္းေမးတာ"
"မေကြး! ဘာလုပ္လဲ?"
"နွစ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ျခံအငွါးခ်ထားတာ။ အခုျပည့္ၿပီမလို႔"
"ခင္ဗ်ားတို႔က အဲ့မွာလည္း ျခံေတြ႐ွိတာပဲလား"
"အင္း။ ဘိုးဘြားပိုင္ျခံေတြ"
"မေကြးကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးေတာ့ လိုက္ေတာ့လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့"
"ကေလးလိုက္မယ္ဆို ေသာၾကာေန့က်မွ ညကားနဲ႔သြားမယ္ေလ။ တနဂၤေႏြေန႔ညက် ျပန္လာၾကတာေပါ့။ ဘယ္လိုလဲ"
"ကားက ဘယ္ႏွစ္နာရီေလာက္ စီးရတာလဲ?"
"မန္းေလးကေန ည(၇)နာရီေလာက္စထြက္ရင္ ဟိုကို မနက္(၂)နာရီ (၃)နာရီေလာက္ေရာက္တယ္"
"စေကာစကအခ်ိန္ႀကီးေနာ္။ ဒီလိုလုပ္ရေအာင္။ ေသာၾကာေန႔ကို ညကားနဲ႔လိုက္ၿပီး တနလၤာေန႔က်မွ မနက္ကားနဲ႔ျပန္ရေအာင္"
"ကိုယ္က ဘယ္လိုေနေန အဆင္ေျပပါတယ္။ ကေလးသာ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ပညာေရးကိုလည္း မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မသြားခ်င္လို႔ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကေလးမ်ားလိုက္ခ်င္ေနမလားဆိုၿပီး ေခၚသာေခၚရတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ကေလးကို အားနာတယ္ရယ္"
"အပုိေတြလာေျပာမေနနဲ႔။ ခင္ဗ်ားအဲ့လိုအားနားတယ္ေျပာေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖင္ခ်ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္႐ွိေနၿပီလဲ"
သီဟႏိုင္ရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ေအာ္ရယ္မိေတာ့တယ္။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ကြာ စကားကိုဘယ္လိုေတာင္ ေျပာခ်။
"ကေလးကလဲကြာ။ အဲ့ဒါက ခ်စ္လို႔ျဖစ္သြားရတာပါ"
"အပိုေတြ။ ဒါပဲဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္"
"အင္း အင္း ကေလး။ Good night"
ဆက္သြယ္မႈျပတ္ေတာက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးမိတယ္။ စကားေျပာတာ ပြင့္လင္းလြန္းလို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လန္႔ေပမယ့္ သီဟႏိုင္က တကယ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္က ပိုပိုခ်စ္ေနမိတာထင္တယ္။
