နေလင်းတို့နှစ်ဦး ရောက်လာတာကြောင့် ကျွန်တော်တို့စီစဥ်ထားတဲ့ လင်းခေးမြို့ကို ခရီးထွက်ကြဖို့အစီအစဥ်ဟာ ပျက်စီးသွားရတယ်။ သူတို့ကိုပါခေါ်ပြီး အတူသွားရင် ရတယ်ဆိုပေမဲ့ ကျွန်တော့်ကလေးလေးက သူတို့နဲ့ဆို ခရီးမထွက်ချင်ဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ခရီးမထွက်ဖြစ်တော့။
ခရီးမထွက်ဖြစ်တော့လို့ ကျွန်တော်နေချင်သလိုမျိုး ကလေးလေးနဲ့အတူ ပူးကပ်ပြီး နေရမလားဆိုတော့လည်း နေလင်းတို့က ဘေးမှာရှိနေတဲ့အတွက် အဲ့လိုနေလို့လည်းမရ။ အဲ့တော့ ဖြစ်ချင်သလို မဖြစ်ကြရတဲ့အတွက် သီဟနိုင်ရော ကျွန်တော်ရောက စိတ်မကြည်ပေ။
" ဒီမှာ ဟင်းချက်စရာတွေ ဝယ်လာတယ်။ အိမ်မှာတင် ချက်စားကြမယ်လေ။ မကောင်းဘူးလား"
အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့ နေလင်းက သူတို့သယ်လာတဲ့အထုပ်တွေကို ညွှန်ပြပြီး ပြောလာခြင်းဖြစ်တယ်။ အစပိုင်းတော့ သီဟနိုင်က အင်တင်တင်လုပ်နေပြီး နောက်တော့လည်း အိမ်မှာပဲ ချက်ပြုတ်စားကြဖို့ကို ရွေးချယ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ သီဟနိုင်နဲ့ နေလင်းက မီးဖိုချောင်ကို အတူတကွဝင်ကြပြီး ကျွန်တော်နဲ့ ဝဏ္ဏကိုတော့ မီးဖိုခန်းရဲ့အပြင်ဘက်မှာပဲ နေခဲ့စေတယ်။
"သီဟနိုင်က စစ်ကိုင်းကဆို မင်းတို့ဘယ်လိုများ တွေ့ကြတာတုန်း"
ဝဏ္ဏကစကားစတယ်။
"အဲ့ဒါ ခဏထားစမ်းပါ။ မင်းနဲ့ နေလင်းက ဘယ်လိုတွဲမိကြတာတုန်း"
ဝဏ္ဏရဲ့အမေးကို ပြန်မဖြေဘဲ ကျွန်တော်က ပြန်ပြီးမေးခွန်းထုတ်လိုက်တယ်။
"တွဲတာရယ်လို့လည်းမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ သူကမြောင်းဖောက်တယ်၊ ငါက ရေလွှတ်လိုက်တယ် အဲ့လိုပေါ့"
ဘာမှအရေးကြီးတဲ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုတွန့်လျက် ဝဏ္ဏက ပြန်ဖြေတယ်။
"ဒါဆို မင်းတို့နှစ်ယောက်က တွဲနေကြတာမဟုတ်ဘူးပေါ့"
"မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လိုပြောရမလဲ ပါတနာတွေဆိုပါတော့"
"မသိပါဘူး ငါက မင်းတို့ကို အတွဲထင်နေတာ"
"တွဲစရာလားကွ။ ဒီလောက် ယောက်ျားတကာနဲ့ အိပ်နေတာကြီးကို ပြီးတော့ သူ့အကြောင်းတွေ ငါစုံစမ်းပြီးပြီ။ သူက ကောင်းတဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး။ အဲ့တော့ ငါလည်းသူ့အပေါ်ကောင်းစရာမလိုဘူးလေ။ အဲ့ဒါကြောင့် ဒီလိုပဲနေနေတာ"
