ေနာက္ေက်ာဘက္က ႐ြစိ႐ြစိခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ နိုးလာရတယ္။ ဘာလို႔ ႐ြစိ႐ြစိျဖစ္ေနရတာလဲဆိုတာကို ေသခ်ာေလး အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ခံစားၾကည့္ေတာ့ အကိုသူရရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းက ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သပ္နမ္းရွိုက္ေနျခင္း ျဖစ္ေနတယ္။
"အကိုသူရ... ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ဒီအတိုင္းေလး ၿငိမ္ၿငိမ္ဖက္ထားေပးလို႔ မရဘူးလား"
"ကေလးေလး နိုးသြားတာလား။ အဲ့ဒါဆို နိုးတဲ့လက္စနဲ႕ ကိုယ္တို႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္ၾကမလား"
"အခုက ေဆာင္းရာသီႀကီးေနာ္"
"အင္းေလ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က ကေလးအတြင္းထဲကို အႏြေးေခ်ာင္းထည့္ေပးမလို႔ကို"
"ခင္ဗ်ား ညတုန္းကလည္း ႏွစ္ခါေတာင္ လုပ္ထားတယ္ေလဗ်ာ။ ဒါေတာင္ အားမရေသးဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းရာသီက အနာက်က္တာ မျမန္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး"
"ဘာအနာမွ မျဖစ္ေစရဘူး။ ကိုယ္က ညင္ညင္သာသာေလး သြင္းမယ္ေလ။ ေနာ္ ေနာ္..."
စိတ္ေတြလည္း ညစ္ပါတယ္။ ဒီအကို တစ္ေယာက္နဲ႕ေတာ့။
"ကေလးေလး... ေနာ္လို႔.... ခြင့္ျပဳေနာ္... ကိုယ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထည့္..."
"လုပ္ဗ်ာ... လုပ္ လုပ္... ခင္ဗ်ား စိတ္ႀကိဳက္သာလုပ္"
ျငဴျငဴစူစူနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ အကိုသူရက ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နား,အနားကိုကပ္ၿပီး ခ်စ္လိုက္တာ ကေလးရာတဲ့ တိုးတိုးေလးေျပာတယ္။
"အပိုေတြ မထူးလည္း တားလို႔ရမွာမွ မဟုတ္တာကို။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လမ္းေလွ်ာက္လို႔ အဆင္မေျပေလာက္တဲ့အထိေတာ့ မလုပ္နဲ႕ေနာ္။ ကြတကြတနဲ႕ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ရွက္တယ္"
"စိတ္ခ် ကေလးေလး"
ေျပာၿပီး အကိုသူရက ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စတင္ နမ္းရွိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ ခါတိုင္း လုပ္ေနက်ပဳံစံအတိုင္းပဲ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ေနရာအစိတ္အပိုင္းေတြကို တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမႇူေလတယ္။
KAMU SEDANG MEMBACA
သူရယ် ကျွန်တော်ရယ် ပန်းမြို့တော်ကြီးဝယ် (Completed)
Romansaအပိုင်ကြံတယ်ရဲ့ အဆက်ပါ
