ငါးႏွစ္ခန႔္ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္…
မနက္ျဖန္ဆို ကြၽန္ေတာ္နဲ႕လေရာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္အတူ ဘဝသစ္တစ္ခုကိုထူေထာင္ရေတာ့မယ္။ရွင္းရွင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္ထပ္ၾကေတာ့မယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ခ်စ္သူသက္တမ္းငါးႏွစ္တာကာလပတ္လုံးလည္း တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ေဖးမကူညီၿပီး နားလည္မႈရွိရွိတြဲလက္ၿမဲနိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အခုဆို စံပယ္နဲ႕ျမတ္သူနဲ႕ကလည္း လက္ထပ္ၿပီးၾကၿပီေလ။ကြၽန္ေတာ္နဲ႕လေရာင္ေလးလည္း ဘြဲ႕ရလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ေတာင္ဝင္ေနၾကၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုလည္း ဒီအလုံၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အေျခက်ေနခဲ့ၿပီ။
မိဘခ်င္းကလည္း အဆင္ေျပ၊ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကလည္း ရင္ခုန္သံခ်င္းထပ္တူက်ေနခဲ့တာမို႔ ဒီမဂၤလာပြဲေလးက အဆင္ေခ်ာေနခဲ့ပါတယ္။
မဂၤလာအစီအစဥ္အေနနဲ႕ကေတာ့ မနက္ခင္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မဂၤလာအ႐ုဏ္ဆြမ္းေကြၽးမယ္။ေန႕ခင္းမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကမိဘမဲ့ေဂဟာမွာ ေန႕လည္စာ အာဟာရဒါနျပဳမယ္။
ညေနမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿခံထဲမွာ ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႕ ညစာစားပြဲေလးလုပ္မယ္။ဒီေလာက္ပါပဲ။
ဒီေလာက္ပဲဆိုတာေတာင္ အေတာ္ပင္ပန္းရတယ္ဗ်။
ေမေမတို႔လူႀကီးေတြကေတာ့ မနက္ျဖန္ ရပ္ကြက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ဖို႔ မနက္ကတည္းက သြားေရာက္ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ရသည္။
စံပယ္နဲ႕ျမတ္သူကိုေတာ့ ညေန ညစာစားပြဲအတြက္ အိမ္မွာတာဝန္ေပးထားခဲ့သည္။
အလုပ္အရႈတ္ဆုံးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕လေရာင္ေလးပါပဲ။
ပထမဦးဆုံး မနက္ျဖန္ဝတ္ဖို႔ အပ္ထားတဲ့ဝတ္စုံေတြကို သြားယူရသည္။ထိုမွအျပန္ မနက္ျဖန္ေန႕လည္စာဒါနျပဳဖို႔ေျပာထားသည့္ မိဘမဲ့ေဂဟာသို႔လည္း တစ္ေခါက္ဝင္ၿပီးၾကည့္ရေသးသည္။
မိဘမဲ့ေဂဟာသို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္းေတြ႕လိုက္ရတာက ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခု။ထိုေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာေရးထားတာေလးက
"ေမာင္ေနမင္းခ+ေမာင္လေရာင္ျဖာ
ေန႕လည္စာအာဟာရဒါန ေကာင္းမႈ
နတ္လူသာဓုေခၚေစေသာ္"တဲ့ေလ…
ေဂဟာအတြင္းမွာလည္း ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္သူကျပင္ဆင္ႏွင့္ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကသည္။
ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္တစ္ပုဒ္အတိုင္း…
အကုသိုလ္ဆိုတာ မပြားမ်ားဘူး။
ငါဒီအကုသိုလ္ကံကိုျပဳလုပ္မိေလျခင္းလို႔ေတြးမိတိုင္းပူေလာင္ရတယ္။အကုသိုလ္ဆိုတာ ကိုယ့္ေဘးမွာရွိတဲ့လူေတြထိပါ ပူေလာင္ရတယ္။
ကုသိုလ္ကေတာ့ ပြားမ်ားတတ္တဲ့သေဘာတရားရွိတယ္။
ငါဒီကုသိုလ္ကံကိုျပဳလုပ္ရတဲ့အတြက္ ပီတိျဖစ္လိုက္တာ။ၾကည္ႏူးလိုက္တာ… လို႔ေတြးမိတိုင္း ကိုယ့္မွာ ကုသိုလ္ေတြအၿမဲတိုးပြားေနရတယ္။ကုသိုလ္ဆိုတာ ကိုယ့္ေဘးမွာရွိတဲ့လူေတြကိုပါ ေအးခ်မ္းပီတိျဖစ္ေစတယ္တဲ့။
အခုကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ၾကည္ႏူးပီတိဆိုတဲ့အရာကိုခံစားမိေနၿပီနဲ႕တူပါတယ္။
ကိုယ့္အလႉအတြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့သူေလးေတြကိုေတြ႕ရေတာ့ ၾကည္ႏူးမႈကလွိုက္ကနဲ။
မနက္ျဖန္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒါနျပဳသည့္ အာဟာရဒါနကို ကေလးငယ္ေလးေတြ အားပါးတရစားၾကမယ့္ အေတြးပုံရိပ္ေလးေတြကို စဥ္းစားမိေတာ့ ႀကိဳၿပိးပီတိျဖစ္ရပါတယ္။
ဤေကာင္းမႈတို႔၏အဖို႔ပါကအစုစုတို႔အား လေရာင္ေလးနဲ႕အတူ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ညီတူမွ်တူလုပ္ခြင့္ရတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးကလည္း ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္မႈေတြကို ထပ္ေလာင္းျဖည့္စြက္ေပးေနတဲ့ ဝမ္းေျမာက္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအလားပါပဲ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ေနဝင္ပ်ိဳးစေတာင္ျပဳေနၿပီ။
ၿခံထဲမွာလုပ္ဖို႔က်န္တဲ့အလုပ္ေလးေတြကို ဝိုင္းကူလုပ္ေပးရင္း မိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရသည္။
ပင္ပန္းေနၿပီမို႔ သြားအိပ္ေတာ့မယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လူပ်ိဳေနာက္ဆုံးညဟုဆိုကာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက ဇြတ္တားထားတာေၾကာင့္ ေအာင့္အီးေနေပးလိုက္ရသည္။
လေရာင္ေလးကေတာ့ မရေတာ့ဘူထင္၏။
ကြၽန္ေတာ့္ပုခုံးေပၚမွီ၍အိပ္ေနရွာသည္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတဲ့ လေရာင္ေလးရဲ႕ နဖူးေပၚသို႔ ဝဲက်ေနသည့္ ဆံပင္ေလးေတြအား ပင့္သင္ေပးေတာ့ အားလုံးေသာလူသူမ်ားက ပြဲက်စြာေအာ္ၾကသည္။
ျမတ္သူကလည္း အေတာ္မူးေနၿပီျဖစ္သလို စံပယ္ကလည္း လာေရာက္ကူညီတဲ့သူေတြကို ဧည့္ခံေပးရင္း အလုပ္ရႈတ္ေနရွာသည္။
သန္းေခါင္အခ်ိန္ေလာက္ အားလုံးလည္းျပန္သြားခ်ိန္မွ ကြၽန္ေတာ္လည္းလေရာင္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီ၍ အိပ္ခန္းဆီသို႔သြားလိုက္ေတာ့၏။
မနက္ျဖန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အိမ္သူေလးျဖစ္ေတာ့မယ့္ သတို႔သားေလာင္းေလးအား ႏႈတ္ခမ္းသို႔ အၾကင္နာအနမ္းေလးေပးလိုက္ရင္း ရင္ခြင္ထဲေထြးေပြ႕လ်က္ အိပ္စက္ျခင္းဆီသို႔။
သိပ္ခ်စ္ရပါတယ္ ကိုေန႕ကဲ့ သတို႔သားေလာင္းေလးေရ….။
ВЫ ЧИТАЕТЕ
ချင်းတွင်းသက်သေ(ခ်င္းတြင္းသက္ေသ) COMPLETED
Любовные романыလရောင်ဆိုတာ နေမင်းကြီးဆီကမှ အလင်းပြန်ထွန်းလင်းရတဲ့အမျိုးမဟုတ်လား။ အဲ့လိုပဲ လရောင်ရဲ့ဘဝမှာလည်း ကိုနေမရှိလို့မဖြစ်ဘူး။ ကျေးဇူးပြုပြီး လရောင်ရဲ့ဘဝထဲကနေ ထက်ပြီးထွက်ခွာမသွားပါနဲ့တော့နော် လေရာင္ဆိုတာ ေနမင္းႀကီးဆီကမွ အလင္းျပန္ထြန္းလင္းရတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္လား။ ...
