♣DANGER; Katliam Çetesi♠

-22-"Eski anıların arasında"

Danger; Katliam çetesi Bölüm 22

"Eski Anıların arasında"

Adam evden çıkmak üzereyken arka odaları fark etti. Sessizce telefonunu açıp adamlarını yönlendirirken gözlerini dağılmış olan bebek odasında gezdirdi. Her tarafı renkli eşyalarla kaplı oda savaş alanına dönmüştü. Gözlerini üzerinde kağıtlar olan masaya çevirdiğinde hastane raporları olduğunu gördü.

Raporları eline aldığında okumaya başlamıştı. Saniyeler geçiyor okudukça elindeki kağıdı sıktıkça buruşuyordu. Hızla odadan çıkararak kendini evden dışarıya attığında kadını bulabilmek için tüm adamlarına haber veriyordu.

Binadan çıkarak arabasının yanına giderek bindiğinde direksiyona vurdu. Sinirlerini yatıştıramıyordu. O kimse bulacak sinirini çıkaracaktı.

Ne kadar sürecekti emin değildi Aryayı evde tek bırakmış sayılırdı. Daha ne kadar pişmanlık duyacaktı.

*****

Aral beşikte uyayan Efkene baktı ve iç çekti. Bir gün büyük bir adam olacağına inanıyordu. Ona son kez bakarak Başağa teslim ettiğinde Nidanın yanına gitmişti ve elinden tutarak gözlerine baktı.

O sırada Başak çıkan ikiliye baktı. Hafifçe gülümsedi. "Gözünüz arkada kalmasın gençler gidil biraz baş başa vakit geçirin" Nida arakadaşına baktı ve başını salladı.

"Teşekkür ederim" diyerek Aralı takip etmiş evden ayrılmışlardı.  Başak gözlerini uyuyan Efkene çevirmiş ve iç çekmişti.

Hepsi teker teker köşesine çekilip ailesini kuruyordu. Kendiside belki bir evlat edinirdi.

Yavaşça büyük salona geçip otururken Efken uyanırsa duymak için tüm gece uyumamaya karar verdi. 

Aral  Nida ile birlikte geldikleri Restoranı kapatmıştı. Birlikte güzelce yemek yiyip şarap içerek sohbet ediyorlardı.

"Hepimizle ilgili bir çok bilgiye nasıl ulaşabiliyorsun Aral? " dedi kocasına birden Nida. Aral hafif gülümseyerek onun elini tutmuştu.

"Bazı insanların kendince sırları vardır güzelim orası bende kalsın."

"Çok kötüsün" diyerek dudaklarını büktü Nida. Belki fazla meraklıydı.

"Biliyorum"

*****

Adam uzun uğraşlar sonunda bulduğu depoya adamlarıyla geldiğinde silahını çıkararak içeriye girdiğinde önüne çıkar her adamı kalbinden vuruyordu.

Adamlar daha silahını kaldırmadan onları indirmeye başladığında Karısının olduğu yere doğru ilerliyordu.

Onlarca adam arasından geçerek deponun ortasına geldiğinde zincirlerle bağlanmış karısını boş gözlerle etrafındaki adamları izleyerek  bulmayı beklemiyordu.

"İşte geldi beklediğimi adam diyerek arkasını dönen adamı siniri alamayıp omzundan vurduğunda " geber Dinçer" diyerek tısladı suratına doğru.

Adam yere yığıldığında korumaları silahlarını ona doğrulmuştu. Kendi adamaları içeriye girip hepsinin başına silah dayadığında silahlarını yere bırakmaları için onları tehdit ediyorlardı.

Elindeki silahı kenara bırakan Karan hiç durmadan Kadının yanına giderek Zincirleri açmaya çalıştı. Beceremeyince diğer silahını çıkararak zincirlere ateş etti.

Kadın kendini bırakmadan önce onu kolları arasına alıp yüzünü kendine çevirerek yüzüne baktı.
"Neden bana söylemedin." dedi adam yüzünü izlerken. Kadın boşlukta olan gözlerini ona çevirerek yüzünü izledi.

Ne kadarda güzel bakıyordu yüzüne, etrafında  dolaşan şeytanları utandıracak kadar güzel gözüktü kendine.

Adam onu kucağına alarak ilerlediğinde "hayat ne kadar gülünç.. Hem mutlu ediyor hemde üzüyor. "

Dedi dudakları arasından adam. Sesini duymayalı bayağı olmuştu. Belki bir daha duyamayacaktı onu.

Aryayı düşündü ve daha doğacağı belli olmayan bebeğini. Biliyordu ki öldükten sonra bu adam o iksine çok güzel bakacaktı.

Hastalık bir zehir gibi bedenine yayılırken onlarla güzel anılar yaşamayı hayal etti.

"Karan.. " dedi son gücüyle. Adam bakışlarını ona çevirdi. "Onlara yokluğumu aratma olur mu? " adam bir süre gözlerini izledi kadının ve onu göğsüne bastırdı. Öyle bir bastırdı ki onu bırakamayacakmış gibiydi. 

"Hiç birinizi bırakmayacağım ve sende benden gidemeyeceksin"

*******

Bir hayat çizildi herkese , hepsi bir odada, bir barda, belkide kimsenin bulamayacağı bir yerde yaşadı hayatını.

Kimisi aşkıyla zehirledi bir hayatı kimisi çabalayarak tek başına yaşamını sürdürmeye çalıştı hayatını.

Bir çığlık duyuldu göğsünüzden, ruhunuz isyan ediyor gibiydi.  Başkalarının yaşadığı gibi bir hayat yaşamak ne güzel olurdu aslında.

Keşke hepimiz anneden doğduğumuz gibi masu  kalabilseydik. Yaşadıklarımız bizi daha güçlü ve dirençli yapsaydı hayata karşı.

İçimizde bir çocuk büyütmek yerine her şeyi tadında yaşayabilseydik. 

Hayallerimiz kırılmasaydı belki de bu acımasız dünya daha yaşanılabilir olurdu bizim için.

Ama biz kirlendik, kirletildik başkalarının pis düşünceleriyle.

******

Araz  yatakta zorla uzandırdığı Gecenin yanındaydı. Genç kız onu dinlemiyor sürekli iyileştiğini bahane ederek ayaklanıyordu.

"Ya Araz çocuk muyum ben? "

"Sen önce neden öyle saçma bir hareket yaptığını anlat bana" diyerek sözünü kesti Araz. Gece bir çocuk gibi oturtuğu yere sinerek parmaklarıyla oynamaya başlamıştı.

"Bilmiyorum kaçtım sadece"

"Benden mi kaçıyorsun yoksa başka bir şeyden mi Gece" doğrudan onun gözlerine bakıyordu adam. Gece hafif yaşlı gözlerini ona çevirdi.

"Madem öyle artık bir şeyleri saklamaya gerek yok. Ben birine aşık oldum.. Ama beni görmezden gelmekte ısrarcı bende onun aşkından kaçtım" dedi titrek bir sesle.

"Ölüm bir kaçış mı? "

"En azından onun başkalarıyla olmasını izleyerek her gün diri diri ölmekten iyidir" adam onun saçlarını okşadı "kendini ne kadar öldürürsen öldür fark etmeyecek. Bitmeyecek, bitirmeyeceksinde. İstediğin şeyin oluru yok bunun farkında değilsin. "

"Neden bir şans vermiyorsun"  dediğinde Adam onun elini tutarak kendi kalbine götürdü.

"Burada his yok, yanlızcs kendine zarar vermiş olursun sana aşık olmadığımı fark ettiğin her gün daha çok öleceksin. Bu hissiz kalple senin önündeki uzun bir hayatın önüne geçemem Gece. " ayağa kalktı ve yavaşça elini bıraktı kızın "bu yüzden seni sevebilecek birini bul, hayatını benim yerime doya doya yaşa"

Adam son sözlerini söyleyip odadan ayrıldığında kızın dudaklarından bir hıçkırık çıktı. Sahi aşk acısı dedikleri şey bu muydu ki? Ellerini kalbine bastırdı ve başını gökyüzüne çıkardı.

"Tanrım, bana bu yaşattıklarını sen affetsen ben affetmem. Bir günahkar olarak yaşayacaksam bile kalbim bana ihanet eder yine onu sever. Zihnim unutsa kalbim unutmaz nolur yaşatma beni bu acıyla."

****

Sevgilim, Şeytanı bile dize getirebilecek kokunla başa çıkamıyorum.