Bücür Bakıcı

Bücür Bakıcı Bölüm 24

Bücür Bakıcı Bölüm 24

Benim bakıcı olmamda ki amaç çok farklıydı. Benim amacım yaralı olan bir adet Kim Jongin'in yaralarını sarmaktı. Ona mutlu edip günlerimi neşeli geçirmekti.

Planlar dahi yapmıştım. Onu mutlu edecektim. Onun mutluluğu benim neşem olacaktı. Benim amacım buydu.

Şimdi ise elimde yok olmanın eşiğine sürüklenen bir adet Do Kyungsoo var.

Rolleri mi değiştik Kim Jongin?

O beni mutlu etmeye çalışıyor. Ufak tebessüm edişlerim bile onu mutlu ediyordu.

Beni bu kadar çok mu seviyordu cidden?

Çok masumdu sevgisi. Bana doyumsuzdu.

Bana olan aşkını iliklerime kadar hissederken ondan nasıl uzaklaşacaktım ki ben ? Ah Tanrım! Benden bu kadar nefret etme.

Onu sevmene izin vermiyorsun bari uzaklaşmama izin ver.

Dayanamıyorum çünkü ben!

Kafamı sinirle yastığıma gömerken sessiz adımlarla ahşap kapının ardından süzülen dev bedeni gördüm.

Kafamı ona doğru çevirdim. Kocaman bir şekilde gülümsüyordu. Adımlarını hızlandırarak üstüme yattı. Acıyla inledim.

Gürültülü kahkahası kulaklarımı mk doldururken bende hafifçe gülümsedim. Daha da acı çekmemi istemezcesine bedenini kenera kaydırdı. Ama kolu halâ sırtımın üstündeydi.

"Kankalık gereği bok gibi göründüğünü söylemeye geldim dostum. " diyip sırıttı.

"Tam tersi olması gerekmiyor muydu lan? Ben ağlarım sen teselli edersin filan. Normali bu olum." diyip tısladım. Ardından boğukça gülümsemeyi de ihmal etmedim.

"Bu dediğini normal bir hayat yaşamaya başladığımızda söylemelisin ahbap!" tekrar kahkaha attı.

Mal bu çocuk ya. Kafamı kaldırıp aptalca sırıtan Chanyeol'e baktım. Nasıl beceriyordu ki daima gülmeyi,gülümsetmeyi?

"Haklısın." diyip kafamı tekrar yastığa gömdüm.

Kolları yavaşça belime kaydı ve beni kendine çekti. Bedenim ona dönüktü. Bacağını da bacağımın üstüne attı. Bende itiraz etmedim. Aksine gülümsedim.

"Olanlardan haberim var Soo," diye söze başladı. Beni rahatlatacak sözlerini dinlemeye başladım. Şimdi bu aptal dev bir şeyler der ve bende Jongin'i hiç düşünmeden affederdim. Chanyeol böyle bir adamdı çünkü.

Zorlukla devam etti.

"O adama çarptığında bende yanındaydım. Bende yarıştaydım. Abinin ölüşünü-" duraksadı. Ağzından ufak bir hıçkırık kaçtı. Şaşırmıştım. Bunu beklemiyordum. Ama sesimi çıkarmadan konuşmaya başlamasını bekledim.

"Soo Jongin çok pişmandı. Biz-biz onu toparlarken çok zorlandık. 16-17 yaşlarındaydık. Ve o zamandan bu yana çok şey değişti. Çok toyduk Soo. Jongin uyuşturucu kullanmaya bile yeltenmişti. Hepimiz çok pişmandık ama o en beteriydi. Sonra Luhan onu toparladı. Ama şimdi sonuç malum. Hiçbirimiz evinde onu bekleyen küçük kardeşi olan bir adamın canına kıydığımızı bilmiyorduk."

Beni tutan kolları aklına dolan anılarla sıkılaşmıştı. Bir an nefesim kesilecek sanmıştım. Daha sonra tutuşuları yumuşadı.

"Eğer seni bilseydik yardım ederdik. Ama biz sandık ki o yaşlı kadının oğlu öldü. Yaşlı kadına Jongin elinden gelen desteği verdi Soo. " derin bir nefes aldı.