Bücür Bakıcı

Bücür Bakıcı Bölüm 22

Bücür Bakıcı Bölüm 22

*Multimedya: Kyungsoo'nun abisi."

Ağır adımlarla hayatımı karartan adamın evine doğru ilerliyordum.

Aklımda ise Kris-aman Yi Fan'ın söylediği söz yankılanıyordu. Demişti ki: "Şeytan görevinden istifa edeli uzun zaman oldu. Yerini insanlar aldı."

Onun tuttuğu kini tüm hücrelerimde hissediyordum ve bu beni korkutuyordu.

Düşünceler beynimi işgal etmişti. Tükendiğimi hissediyordum. Sanki yok oluyordum. Yavaş yavaş ruhum terk ediyordu aciz bedenimi.

Kalbim bu yaşadıklarımı kaldırabilecek kadar güçlü müydü şüpheliydim.

Bu öyle birşeydi ki o benden en değerlimi alıp en değerlim olmuştu. Hâlâ onu seviyordum. Bu da en berbat olanıydı zaten. Ailem öldükten sonra yaşama amacımdı abim. Annem,babam abim,dostum,sırdaşım. Herşeyim olmuştu benim için.

Ama bir zengin züppesi kendi eğlencesi yüzünden onu elimden acımasızca almıştı. En acı veren de ne biliyor musunuz?

Herşeyimi elimden alan adam, uğruna canımı dahi verebilecek kadar çok sevdiğim kişi.

Bazı düşünceler sarmıştı beynimi. Minik adımlarla o eve doğru ilerlerken keşke diyordum. Keşke onu kurtarmasaydım. Keşke hayatıma girmeseydi.

Lakin bu düşüncelerim kendimden tiksinmemi sağlamıştı.

Ellerimi vücuduma dolayıp sıvazlıyordum. Üstümde Jongin kokan t-shirt.

Bedenim çok acıyordu ama o eşsiz koku bunu düşünmemi engelliyordu.

Daha sonra kalbime sancı girdi. Abimin sert yüz hatları geldi gözümün önüne. Geniş omuzları vardı. Benim aksime çok uzundu. Yüzünden o mükemmel gülümsemesini asla eksik etmizdi. Kişiliği harikaydı.

Dışarıda yüzlerce ölmeyi hak edin insan varken neden benim abim olmak zorundaydı?

Neden Jongin?

Neden aldın onu elimden?

Yoğun düşüncelerim ardından her gün hevesle girdiğim ama şuan görmek bile istemediğim ev karşıma çıktı.

Yüzleşmek istemiyordum. Ayaklarım geri geri gitse de kendimi o eve girmeye zorladım. Bahçeye adım attım.

Ya onu affedersem?

Olduğum yerde kaldım.

Gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım.

Bahçeye hızlı adımlarla girdiğimde sinirli bir şekilde beni bekleyen bir Jongin'le karşılaştım. Gözleri sinirden kıpkırmızı olmuş, ellerini yumruk şeklinde durmaktan boğumları kireç gibi bembeyaz olmuştu.

İçimden kahkaha atmak gelmişti. Abimi elimden alan adam şimdi de benim canımı alacaktı sanki. O derece kötü bakıyordu.

Benim geldiğimi fark ettiğinde gittikçe koyulaşan gözleri, kilitlendi aciz bir şekilde ona bakan gözlerime.

Daha ne kadar tükenebilirdim?

Bedenimi süzdü iyice. Sinir yerine endişe sarmıştı bedenini. Dudakları çizgi halini almıştı. Dikkatlice beni izliyordu. Yere mühürlenmiş gibi hissetsem de kendimi ona gitmek üzere zorladım.