Sonra bir anda değişir her şey. Kabullenmek gibi bir gerçeğe öyle bir inandırır ki kendini Roi, yanından geçse Raina tanımaz artık. Tüm o duyguları yerin kim bilir kaç kat altına gömer yazarak eşe eşe toprağı. Daha kısa yazılar yazar günlüğüne, daha az sigara içer, daha az dalar yiyip bitiren yokluğun dehlizlerine. Hayatın devam ediyor olması yardımcı olacaktır elbet. Hayatından, Raina'nın yokluğu bir yana hayalini dahi silmesi gerektiğini anladığında şehre öyle bir yağmur yağıyordu ki, Roi'nin o denli sırılsıklamdı yüzüne düşen perçemleri.
Kaptan her zaman kaptan kalırdı bu limanda. Gemi batmış olsa dahi vazgeçmezdi asla maviliklerden. Roi'yi tanıyanlar bilirlerdi ne kadar inatçı ve dediğim dedik olduğunu. Aldığı kararı da bu iki özelliği ile pekiştirecekti.
Onu hatırlatan her şeyi yazılarını dahi yakmıştı. Tüm şehrin ışıkları, o cezbedici parıldaması sönmüştü. Bunu güneşin doğuşuna atfediyordu Roi. Roi için gün güneşle başlayacaktı artık. Hayallerin ölümü sonun gözükmesine yetti de arttı. Anlıyordu ki iki kişiyi birbirinde tutan kurulan hayallermiş. Bundan sonra bir başkasıyla hayallere dalar mı bilinmez fakat Sheakspeare'in de dediği gibi:
Önce hayaller ölür sonra insanlar...
