Sad But True (Toxic Love) [Completed]

Chapter_7 [ Unicode ]

မျှော်လင့်ချက်ထားခြင်းသည်
မိမိစိတ်ကိုမိမိကိုယ်တိုင်သတ်ခြင်းဖြစ်လေသည်။
.............................။

"ဒယ်ဂူဘက်ကဆောက်လက်စအဆောက်အဦးပြိုလို့ ငါလိုက်သွားရမယ်။ အနည်းဆုံးနှစ်ရက်၊အများဆုံးလေးရက်လောက်ကြာလိမ့်မယ်။"

မောင့်၏အပြောကြောင့် ကော်ဖီခွက်ထဲကော်ဖီထည့်ပေးနေသည့်ထယ်ယောင်း၏လက်များ တုံ့ဆိုင်း၍သွား၏။ မောင့်မျက်နှာကိုဖျက်ခနဲငဲ့ကြည့်မိတော့ အလုပ်ကိစ္စကိုသာအာရုံထားပုံဖြင့် ကော်ဖီခွက်အား‌ခပ်တွေတွေငေးကြည့်နေလေသည်။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကြိတ်ရှိုက်လို့ ကော်ဖီကိုဆက်ထည့်‌ပေးလိုက်ပြီး ကရားအိုးလေးအားစားပွဲပေါ်ပြန်ချလိုက်၏။

"အခုသွားရမှာလား။"

"အလုပ်ကအပြန်တစ်ခါတည်းသွားမှာ..."

ကော်ဖီအားတစ်ငုံမျှငုံလိုက်ပြီးပြန်ဖြေလာပုံက အေးဆေးစွာ။ မာမီကတော့ထူးခြားစွာပင် နံနက်စာအားတိတ်ဆိတ်စွာစားနေခဲ့၏။ ဘာမှဆက်မေးချင်၊ပြောချင်စိတ်များမရှိတော့သည်မို့ အဝတ်အစားထည့်ပေးဖို့ကိုသာစိတ်ထဲတွေးပြီး အပေါ်သို့တက်ခဲ့လိုက်၏။

အဝတ်အစားထည့်နေရင်းတွေးမိသည်တစ်ခုက မောင်သည် သူ့အားညဈေးလိုက်ပို့မည်ဟုပြောထားခြင်းအား မေ့နေခဲ့လေသလားဆိုတာကိုပင်။ မောင်ကိုယ်တိုင်လိုလိုလားလားနှင့်စိတ်လိုလက်ရ‌ပြောခဲ့သည့်စကားမို့ သူ့မှာတော့မျှော်လင့်ချက်တွေထားလိုက်ရတာ။ မောင်ကတော့ဖြင့် ထိုစကားအားသတိရဟန်မရှိတော့ပဲ အလုပ်ကိစ္စကိုသာအာရုံရှိနေခဲ့လေသည်။

"မာမီနဲ့အဆင်ပြေအောင်နေ...ငါပြန်လာရင် ဘာတိုင်သံတောသံမှမကြားချင်ဘူး။"

ကားပေါ်မတက်ခင် သတိတရနှင့်မောင်ပြောလာသည့်စကား‌သည် ဘာကြောင့်များထိုကိစ္စဖြစ်နေခဲ့ပါသလဲ။ သက်သောင့်သက်သာမရှိလှသော မချိတရဲအပြုံးကလေးအားနှုတ်ခမ်းထက်ချိတ်ဆွဲလိုက်ကာ...။

"စိတ်ချပါ‌ မောင်၊ ဟန်နီ..."

'သည်းခံမှာပါ'ဟုပြောမည်ပြင်လိုက်သော်လည်း အိမ်ထဲမှထွက်လာကာမောင့်ထံလှမ်းသွားသောမာမီ့၏ခပ်သွက်သွက်ခြေလှမ်းများကြောင့် စကားမဆက်ဖြစ်လိုက်တော့။ မောင့်အားထွေးဖက်ကာ အမှာစကားတွေတလှေကြီးဆိုနေသောမာမီ့အား ထယ်ယောင်းပြုံး၍သာကြည့်နေမိပါသည်။ မိဘမေတ္တာတဲ့...။ ဘေးကကြည့်ရတာတောင် နွေးလိုက်တာ...။  မောင့်အားဂရုစိုက်နေခြင်းသည် ဟန်ဆောင်နေခြင်းမဟုတ်မှန်း မာမီ့၏အပြုံးများကြောင့်သူသိရပါ၏။ စိုးရိမ်ပူပန်နေသည့်မျက်ဝန်းများသည် အရောင်ဖျော့သော်ငြား အပြုံးများက‌တော့ဖြင့်တောက်ပ၍နေသည်။ ထိုနေ့ကအဖြစ်အပျက်ကြောင့် မောင်သည်အမေချစ်သားကလေးဖြစ်ကြောင်း သူလက်မခံချင်ပေမယ့်လက်ခံခဲ့ရ၏။