"Eğer..."
Bedeninin baskısını tekrar arttığında her şeye rağmen kollarına tutundum.
"...Soyundaki ihaneti evime taşırsan..."
Artık daha da fazla yaklaşan insan seslerine rağmen geri çekilmediği için iyiden iyiye paniklediğim anda tam gözlerimin için...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaralar sadece bedende olmuyordu aslında. Bedenimizde oluşan yaralar sadece tenimizde kalmıyordu mesela. Bunu tam da bugün şu anda anlamıştım. Sırtımda hissettiğim acı ruhumda daha da büyük bir yara açmıştı. Beni bir gram bile sevmediğini bilsem de canımı acıtacağını hiç düşünmemiştim. Halihazırda sözleri ile nefretini belli edebiliyorken bir başkası için canımı yakması gururumu kırmıştı...
Bana yukarıdan bakan beden kolunu yanındaki kızın omzuna atıp kendine doğru çektiğinde dolan gözlerimi görmesinler diye canım ne kadar yanarsa yansın hızla içine battığım sudan çıkmak için çabaladım. Ellerim o kadar fazla titriyordu ki birkaç başarısız denemenin ardından zor bela soğuk sudan sıyrılabilmiştim kendimi.
Üzerimde ki gözler yüzümde acıyan bir ifade ile gezinirken çenemi sıkıp hepsine tek tek kinle baktım. Bu öyle bir kindi ki iliklerine kadar işlediğine emindim. Ne kadar iğrenç insanlar olduklarını anlamalıydılar... Biliyordum, imkansızı istiyordum ama kendilerinden utanmaları gerektiğini hissetmelilerdi. Herkese nefretle bakarken sadece bir çift kahverengi harenin mavilerime değmesine izin vermedim. O önünde kızgın ateşlerde yansam yine de benden yana olmaz, kendi elleri ile ateşe atardı beni. Bu yüzden mavilerimin ona değmesini hak etmiyordu. Ben ona baksam bile o görmezdi kırgınlığımı...
Yanımıza toplanan insan sayısı arttığında etrafımızı kaplayan yüksek sese rağmen hiç kimseyi duymaya gücüm yoktu. Şimdi istedikleri gibi benimle alay edip birbirleri ile gülerek yemek yemeye devam edebilirlerdi.
"Sarin..."
Kırık kalbim daha fazla bu hor görülmeye dayamadığı için sızım sızım sızlayan belime rağmen küçük derinin üzerinden geçip hırsla yürümeye başladım. Arkamdan hâlâ adımı seslenen Hayrettin amcanın sesi dolan gözlerimin sızdırması için yeterliydi. O kız için beni hiç acımadan itmesi kalbime öyle bir dokunmuştu ki boğazımdaki yumru ne kadar yutkunursam yutkunayım geçmiyordu. Onu seviyordu... Bunu anlamıştım. Sırf benden nefret ettiği için itmemişti bedenimi. Sevdiği kadınla ailesinin arasına girdiğim içindi öfkesinin nedeni.
Canımı yakmıştı... Canımı o kadar yakmıştı ki on yedi yıllık kısa yaşamımda hiç bu kadar büyük bir acı hissetmemiştim. Annemin beni terk edişi kadar insafsızdı yaptığı... Ben onun abim olarak görmüştüm oysa ki...
"Sarin!"
Onlardan uzaklaştığımı bildiğim için duyduğum sesle irkilip birkaç saniye duraksadım. Ama bu duraksama birkaç saniyeden daha fazla sürmemişti. Sesini dahi duymak istememe rağmen peşimden gelmesi öfkemi daha da harlıyordu. Hangi yüzle adımı seslenip ardımdan gelebiliyordu ki? Bu sefer canımı almak mıydı niyeti?
