"Eğer..."
Bedeninin baskısını tekrar arttığında her şeye rağmen kollarına tutundum.
"...Soyundaki ihaneti evime taşırsan..."
Artık daha da fazla yaklaşan insan seslerine rağmen geri çekilmediği için iyiden iyiye paniklediğim anda tam gözlerimin için...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her zaman aklıma ne estiyse onu yapmıştım. Bazen bileklerime vurulan prangalar olsa da eninde sonunda isteğimi gerçekleştirirdim.
Gerçekleştirirdim gerçekleştirmesine ama burnumun dibine kadar girmiş ve sinirden kuduran bir ayıyla nasıl baş edeceğimi yaklaşık iki dakikadır düşünüyordum. Gözünün tam ortasına okkalı bir yumruk geçirebilirdim ama az önceki sevimsiz yerden bitmeyi benden uzaklaştırdığı için minicikte olsa kendisine minnet duyuyordum.
"Mektepten kaçıp kaçıp bu şerefsizlerle mi buluşuyorsunuz siz?!"
Yüksek sesi ile bir adım gerileyip yüzümü buruşturdum. Az evvel minnet mi demiştim? Unutun onu! Bu insanların derdi tam olarak neydi de sürekli bağırıyorlardı?
"Yok, biz mektepten kaçmıyoruz ama sen işsiz olduğun için her an yanımızda bitiyorsun."
Sürekli ve sürekli Yavuz abi ile karşılaşmaktan fazlası ile bunalmıştım. Bir erkek mi yanıma yaklaşıyor iki saniye sonra Yavuz abi beliriyordu.
"Bir de cevap veriyor! Sarin, benim damarıma basma. Şu cibiliyetini si..."
Telaşla öne atılıp elimi hızla dudaklarının üzerine kapattım. Tamam Leo yerden bitme olabilirdi ama sonuçta o da bir erkekti. Hiç kimse kendine edilen küfürden sonra sakince çekip gitmezdi.
"Sussana be!"
Hâlâ elimin altında kıpırdayan dudakları ve çattığı kaşları ile sevimsiz bir çocuk gibiydi.
"Leo, abim bizi yanlış anladı, lütfen kusura bakma. Hadi git sen."
Yerden kalkmış olmasına rağmen bize dik dik bakan Leo fazlası ile canımı sıkışmıştı çünkü sözlerime rağmen gram yerinden kıpırdamamıştı. Ölmek için bugünü seçmiş olmalıydı.
"Sana diyorum! Gitsene... Hadi."
Boşta olan elimi sallamak için kaldırdığım anda elimi kavrayan elle mavilerimi varlığını unuttuğum bedene çevirdim.
"Uff sus iki dakika sen de."
Avucumun baskısını iyice arttırıp yeniden Leo'ya döndüm. Yok, bunlar kesin birbirlerini boğacaklardı, hissediyordum.
"Leo, hadi lütfen."
İşte her şey bu ricamdan sonra olmuştu. Bize doğru telaşla gelen Roza ile bakışlarımız kesişmiş ama bu sadece iki saniye sürmüştü çünkü tenime baskı uygulayan dudaklar yok olmuştu. Ondan sonra gördüğüm tek şey ise yere serilmiş bir Leo ve iri cüssesi ile üzerine kapanmış bir Yavuz abiydi.
"Aç lan yüzünü! Bak bakalım bir daha gözlerime!"
"Yavuz abi!"
Kaldırdığı yumruğunu hiç acımadan Leo'nun burnuna geçirdiği anda acıyla yüzüme buruşturdum. Bundan sonrasında ne yaparsam yapayım durmayacağını biliyordum.
