Stumble

Rozdział 5

T&I

W swoim czasie Sakura nigdy tak naprawdę nie miała okazji ani powodu, aby odwiedzić budynek T&I. Ludzie w tym zawodzie nigdy nie spotkali się ze szpitalem ani nie potrzebowali pomocy medycznej, a teraz, kiedy spojrzała wstecz, oba wydziały miały bardzo różne zestawy moralności. Jasne, że byli shinobi, ale w jednym ludzie torturowali dla informacji, a w drugim leczyli rany i odmawiali wyrządzania krzywdy pacjentom. Dopiero po wybuchu wojny sektory zaczęły ściśle ze sobą współpracować.

Na trzecim piętrze otrzymywała dziwne spojrzenia od shinobi, których mijała na korytarzu. Szeptali do siebie, a Sakura oparła się chęci przewrócenia oczami. Myśleli, że ich nie słyszy? Kiedy dotarła do biura, zapukała dwa razy i oparła się na piętach, czekając. Całą minutę później usłyszała, jak mówi Ibiki. — Wejdź.

Sakura otworzyła drzwi i zobaczyła, jak Ibiki zapisuje coś na kartce papieru. Był całkowicie pochłonięty swoją pracą i nie zawracał sobie głowy podnoszeniem wzroku.

— W końcu masz dla mnie te dokumenty, Shiranui?

— Shiranui-san kazał mi to dla niego dostarczyć.

Ręka Ibikiego zamarła na kilka sekund, zanim odłożył pióro i odchylił się na swoim miejscu. Uniósł brew. — A kim, do diabła, jesteś?

— Haruno Sakura. Dołączam do Akademii w następnym semestrze, miło cię poznać.

Od razu Ibiki mógł powiedzieć, że coś z nią było nie tak. Trzymała się w sposób godny niczym wiekowego, hartowanego shinobi, który oddychał powietrzem wojny na lata. Jej słowa były dobrze wymówione w sposób, który nie pasował do jej małego ja, przez co Ibiki zaczął rozumieć, dlaczego Shiranui w ogóle pomyślałby o wysłaniu jej do jego biura.

Wziął teczki, które mu zaoferowała, i odłożył je na bok, nie przerywając kontaktu wzrokowego. Jeszcze trochę zachowywał milczenie, intensyfikując wzrok – prowokując ją, by wzdrygnęła się lub odwróciła wzrok.

Nie zrobiła tego.

Oh? Jakie interesujące.

— Czy to wszystko, Morino-san? — zapytała.

— ...Wróć tu jutro. Porozmawiamy.

Sakura nie mogła zamaskować zaskoczenia na jej twarzy.

~*~

Niewątpliwie był to chłopiec. Jego kolana były przyciśnięte do klatki piersiowej, ramiona ciasno owinięte wokół kolan, a twarz wciśnięta w zgięcie łokcia. Wydawało się, że płacze cicho do siebie, a jego ramiona lekko drżą, a czkawka rozbrzmiewa echem w pustym lesie. Sasori zeskoczył ze swojej grzędy i wylądował po drugiej stronie rzeki.

— Wszystko w porządku?

Głowa chłopca poderwała się do góry, gdy strach zatańczył w jego zielonych oczach z morskiej piany. Piasek wokół Sasoriego zaczął groźnie się przesuwać. — Czy tou-sama wysłał cię, żebyś mnie znalazł?— zapytał z niepokojem: — Albo Yashamaru?

— ...Nie — odpowiedział gładko Sasori, ostrożnie wpatrując się w piasek wokół siebie. — Nie znam żadnego z nich. Pytam tylko, czy wszystko w porządku. 

Piasek poruszył się trochę dłużej, zanim w końcu opadł. Sasori wypuścił oddech, o którym nie wiedział, że wstrzymuje, i prawidłowo skrzyżował nogi.

— Nic mi nie jest. Po prostu musiałem wyjść na trochę — odpowiedział uroczyście chłopiec. Starszy mężczyzna nie powiedział ani słowa i po prostu usiadł po przeciwnej stronie rzeki z małym uśmiechem na twarzy. Wyciągnął mały prototyp marionetki z jednej z kieszeni w swoim płaszczu i przymocował do niego kilka sznurków czakry. Kiedy już przejął kontrolę, wysłał kukiełkę, by przeszła przez rzekę i zatańczyła dla małego chłopca. Kiedy Sasori usłyszał cichy chichot, który wydobył się z jego ust, jego uśmiech poszerzył się.