COMPLICATED LOVE SERIES: UNTIL WE MEET AGAIN

CLS : UWMA39

LORRAINE'S POV.

"Lorraine, Lorraine, hoy babae gumising ka na. Gising na, miss sleepy head. Dito na tayo." - pilit akong ginigising ng pamilyar na boses.

Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko, only to find out that Renz was standing infront of me and he's very close to me. An inches away. At dahil sa nagulat ako at hindi na nakapag-isip pa ay naitulak ko siya ng wala sa oras.

"What do you think you're doing, you asshole?" - galit na tanong ko sa kaniya. Agad din naman siyang tumayo mula sa pagkakatumba sanhi ng hindi sinasadya kong pagtulak sa kaniya. Bago muling sinagot ang tanong ko.

"Waking you up, since, we're already here at our destination?" - tila patanong na sagot niya pa sa akin. Napairap naman ako, ngunit ng mapagtanto ang sinabi niya ay gulat ang sunod gumuhit na reaksyon sa mukha ko.

"What? We're already here?" - excitement built around my whole body. I may be looked crazy to them while didn't stop yelling and shouting the words 'We already here'  again and again.

"You should've been said it to me as early as you can. Damn you! Dyan ka na nga" - dahil sa excitement na nararamdaman ko ngayon ay bumaba kaagad ako ng sasakyan at hindi na nag-abala pang kunin ang bagahe ko. Mga lalaking schoolmates na lang namin ang bahala dun. Hindi naman siguro kami magkakapalit ng luggags since lahat naman yun ay may mga names and marks.

Pagkababa na pagkababa ko ng sasakyan. Isang napakatahimik, napakalinis na baryo ang bumungad sa akin. Ang ganda rin ng tanawin, kahit puro bahay ang makikita. Sa likod ng mga kabahayan ay mapagmamasdan mo ang nagtataasang mga puno. Puno ng niyog at puno rin ng santol at saging. Pero ang mas lalong umagaw ng pansin ko ay ang isang falls na rinig na rinig hanggang dito ang pagbagsak ng tubig na nagmula pa sa itaas patungong ilog na rinig din ang pag-agos.

Dahil sa pagkamangha ay nawala na sa isip ko ang dahilan ng pagpunta namin sa lugar na ito. Nakakagaan ng pakiramdam. Tila nawala lahat ng pagod, inis, lungkot, at pighati na pilit ko man itago ay patuloy ko pa ring nararamdaman.
Nang hindi ko pa nakikita ang lugar na ito.

Nasa kalagitnaan ako ng paglanghap sa napakasariwang hanging dumidikit sa makinis kong balat at maging sa aking ilong ng bigla ay may humila sa braso ko.

"Wait, who are you ba huh?"

"Oh, it's you again, asshole. So, why did you grab my arms?"

"Let's just eat and rest first."

"Hmmm, ok."

Nagpatianod na lang ako since kanina pa ako nagugutom.

Nahihiya lang akong magsabi sa kanila kanina kaya idinaan ko na lang sa pagtulog.

Pumunta kami sa Van kung saan kami sumakay kanina. Kinuha ko ang eighty tupperware na may lamang kanin at ulam. Dinala sa mga kasama ko. Kumuha muna ako ng dalawampu't pitong Tupperware na yun nga po may lamang kanin at ulam at nilagay sa mesa. Bumaba din muna ako sandali para ibigay ang natirang baon namin sa iba pa naming kasamahan na nasa Van 1 and 3.

"Thank you, Lorraine ah." - sabi ng isa sa mga studyanteng pinagbigyan ko nung dala ko.

"Distribute mo na lang, gutom na ako eh. By the way, Kain kayo ng mabuti. Pinahanda ko pa yan kay Manang, sana magustuhan ninyo."

"Salamat ulit sa pagkain, miss." - rinig kong pahabol na sabi pa nung isang studyante na katabi nung nagpasalamat din kanina.

"Walang anuman" - nakangiting sabi ko. Ganun din ang ginawa ko sa isa pang Van. Saka muling bumalik sa Van Number Two, para kumain.

After our eating session, we decided na magpahinga at matulog na lang muna. Bukas na lang ng umaga namin sisimulan ang aming pakay sa lugar na ito.

At dahil may masisipag na nilalang akong kasama.
They've searched for a house na pwede naming iokupa. Kaya ayun nga may naawa at may nagmalasakit sa amin. Pansamantala, muna kaming pinatira sa bahay nila.

And to think of it na hindi lang basta bahay ang nahanap ng mga kasama ko? Kundi isang mansion, napakalaking mansion mismo.

"Wow, so breathtaking!" - tanging nasabi ko na lamang. Alam ko kami ang pinaka mayaman. But seeing this big mansion with a white and gray color theme. Ang ganda lang sa matang pagmasdan. I want to stay here. Really. I salute the person/s who designed this mansion so well. Parang plano ko na tuloy ipa-renovate yung house ko sa Manila.

"Alam kong baryo lang ito, and I assumed na walang ganitong bahay o mansyon dito. But damn, this is too much not to expect what I expected it to be nothing" - Hahaha, yan kasi huwag kasing manghusga just because of what cover it may had. Nalinlang ka tuloy.

"Too much for that. Let's all now do our thing." - sabi ko at nauna ng umakyat sa taas. Feel at home ako eh. Ba't ba, and I'm so tired na rin. I really want to rest na.

Nagsalita pa yung owner ng mismong mansion. "Feel free to do all you want. Just don't go near beyond those restricted area. If you all wanted to stay here longer." - hmmm, line ko yun ah? Anyway, I just "shouted thank you to him" and go to one of the catchy room at the edge part of the hall. It's  door color is black. And it catch my attention to chose it.

Bitbit ang travel bag ay mabilis ko itong tinungo at baka maunahan pa ako ni Renz. If I still remember it, same kami ng paborito pagdating sa colors. So, kailangan ko talagang makipag-unahan sa kaniya.

Kaya naman, wala na akong inaksaya pang oras. Binuksan ko kaagad ito, at mabilis na nagtungo sa loob. Swinitch on ko na rin ang ilaw and OMG. Just wow! Literally, wow!

Sobrang ganda ng napili kong kwarto, nilock ko muna ang pinto. At saka muling iginala ang aking paningin  sa kabuuan ng kwarto. Really, was this still a house and a mansion only? Para namang, palasyo na ito kung aking ilalarawan.

Napaka unique at kakaiba sa lahat ng klase ng bahay na napasukan ko. From the painting, interior and exterior design of the said room was breathtakingly beautiful and awesome. I hope I was the one who should've visited this place as early as I can. But I doubt, if  I can discover this beautiful place nga ba? It's so mysterious and it was located at the center of a hill and too far from the place kung nasaan kami kanina. Masyadong tagu ang bahay kuno na ito.

Matapos pagmasdan ang kabuuan ng kwarto, napadako ang tinggin ko sa aparador katabi ng kama na may kulay puting bedsheet na nakaorganisa. Sa kabilang gilid nito, nakalagay ang study table at lampshade. Dun ko nilagay ang sling bag ko.

Umupo sa kama, at sa hindi malamang dahilan ay bigla na lamang akong nahiga dito.

It was really a long day and night for all of us. For sure, tulog na rin ang mga yun ngayon. Kaya hinayaan ko na lamang ang sarili ko na tuluyang lamunin ng antok. And there it was, nakatulog na nga ako ng mahimbig.

END OF LORRAINE'S POV.