" မင်းကဘာကောင်လဲ "
နိုရာနဲ့ဆောနူ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာအံ့ဩစွာမှင်သက်နေစဉ် လူရမ်းကားသုံးယောက်ထဲမှတစ်ယောက်က ဆောနူအားဘုတော တောတော့သည်။
" မင်းတို့ကရော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကိုဘာကိစ္စဆွဲလားရမ်းလားလုပ်နေကြတာလဲ "
" မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွား "
သုံးယောက်ထဲမှ လူရည်ခပ်သန့်သန်နဲ့လူက ဆောနူအားဝင်မပါရန်ပြောလာသည်။ကျန်နှစ်ယောက်ကတော့ မနိုရာရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲကိုင်ထားကြသည်။
" ဝင်မပါလို့ရမလားကွ မင်းတို့လုပ်ရက်က လူ့ကျင့်ဝတ်နဲ့မညီဘူးနော် "
" ဒါ ငါ့ရည်စား သမီးရည်းစားချင်းရန်ဖြစ်တာမင်းနဲ့ဘာဆိုင်လဲ "
မနိုရာကို ဆောနူလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ခေါင်းခါပြလာသည်။
မနိုရာရဲ့မျက်နှာမှာလည်းကြောက်ရွံမှုတို့အထင်းသား။
" သမီးရည်းစားဆိုရင်တောင် မိန်းကလေးဖက်ကအလိုတူနေတာမျိုးမှမဟုတ်တာ "
" မင်းစောက်ရစ်တွေရှည်မနေဘဲ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားစမ်းပါကွာ "
" မနိုရာပါမှ ငါသွားနိုင်မယ် "
" နင်က ဒီကောင်နဲ့ပါဇာတ်လမ်းရှိနေတာပေါ့ ဟုတ်လား "
ဆောနူကို ပြောနေသူက မနိုရာဘက်လှည့်ကာ ဒေါသတကြီးအော်ငေါက်တော့သည်။မနိုရာကတော့ ဘာပြောရမှန်းမသိသလိုတွေတွေလေးဖြစ်နေသည်။
" မနိုရာက ငါ့အစ်ကိုသူငယ်ချင်း
ငါ့အစ်ကိုသူငယ်ချင်းမို့ မနိုရာကိုစောက်ရှောက်ဖို့ငါ့မှာလည်းတာဝန်ရှိတယ် "
" ဟာ ကြာတယ်ကွာ စောက်ရမ်းအကြောရှည်နေတဲ့ကောင်ကိုရိုက်ကြစမ်း "
ထိုအခါ ကျန်နှစ်ယောက်ကို ဆောနူကိုတိုက်ခိုက်လာ တော့သည်။ကိုယ်က ကိုယ်ခံပညာလည်းတတ်ကျွမ်းသူမဟုတ်တာမို့ လွတ်အောင်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲစဉ်းစားရတော့သည်။
ထိုးကြိတ်လာတဲ့ကောင်တွေကိုတက်သလောက်မှတ်သလောက်ပြန်ထိုးပေးမဲ့လည်းနှစ်ယောက်တစ်ယောက်ဖြစ်တာမို့ဘယ်လိုမှမခုခံနိုင်။
