20 ͭ ͪ

3.1K 775 37
                                    

ေရွာင္ဝူရိသည္ မုန္႔ကြမ္းေယာင္ကို ခ်ည္ေနွာင္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခန္ခန္၏လည္ပင္းေပၚရိွ အနက္ေရာင္အလင္းကြင္းကို ခ်က္ခ်င္းဆြဲထုတ္လိုက္သည္။  ေကာင္ငယ္ေလးမွာ အသက္ရႉသံျပန္ထြက္လာၿပီး မ်က္ႏွာအေရာင္မွာ ျပန္လည္စိုေျပလာခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဝူရိေလး  ရွဲ႔ကြၽင္းႏွင့္ လူတိုင္းကို လႊတ္ေပးရန္ အလင္းကြင္းကို သြားျဖတ္ကာ အဆင္ေျပျပေပင္ ထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။  သို႔ေသာ္ အားလံုးက ဘာျဖစ္သြားမွန္း မစဥ္းစားရေသးခင္မွာပဲ ခန္ခန္၏အေျခအေနဟာ ရုတ္တရက္ ဆိုးရြားစျပဳလာခဲ့သည္။

"ကိုကိုေရ! ထပါေတာ့!" 
နာနာသည္ ခန္ခန္၏ ပူေလာင္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ ထိတ္လန႔္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။

ရွဲ႔ကြၽင္းႏွင့္လ်ိဳတာ့ရွန္းတို႔သည္  ခ်က္ခ်င္းပင္ ခန္ခန္အား ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းျဖင့္သြားလုပ္ေပးေသာ္လည္း အေျခအေနကေကာင္းမလာခဲ့ေခ်။အားလံုးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိုးရိမ္စျပဳလာၿပီး နဖူးမွေခြၽးမ်ား တဒီးဒီးစီးက်လာေတာ့သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းအျပင္ဘက္က ဝူဝမ္ယြီရဲ့ေအာ္သံကိုၾကားရေတာ့ ရွဲ႔ကြၽင္းဟာ ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုကို သတိရသြားခဲ့သည္။ သူအၿမဲေဆာင္ေနက်ျဖစ္ေသာ သလင္းေက်ာက္ကို အျမန္ရွာလိုက္ကာ သလင္းေက်ာက္အားလံုးကို ခန္ခန္၏လက္ထဲသို႔ ထၫ့္ေပးလိုက္၏။

ကုန္ခမ္းသြားသည့္ စြမ္းအင္မ်ားက ျပန္လည္ျပည့္တင္းလာခဲ့ၿပီးေနာက္   ခန္ခန္၏ ခႏၶာကိုယ္အပူခ်ိန္သည္ စတင္က်ဆင္းလာၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း တည္ၿငိမ္သြား၏။

အားလံုးက သက္သာရာရကာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။

ဝူဝမ္ယြီတို႔အဖြဲ႔ကလည္း  အနက္ေရာင္အခန္းငယ္ကိုရွာေတြ့ခဲ့ၿပီး  ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ပတ္ပတ္လည္တြင္ လူေတြဝိုင္းေနကာ စိတ္မေကာင္းသၫ့္အမူအရာျဖစ္ေန၏။ သူတို႔ေဘးမွာလည္း ေျမျပင္ေပၚတြက္ ဝက္ေသတစ္ေကာင္လိုခ်ဳပ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္လည္း ရိွေသး၏။

"ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ?"

တစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့ပံုရေသာ လူအုပ္ႀကီးကိုျမင္ေတာ့ ဝူဝမ္ယြီတို႔လည္း သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေရ႔ွသို႔ျမန္ျမန္သြားခဲ့ၾကသည္။လူတိုင္းနီးပါး လည္ပင္းၫွစ္ခံထားရသလို႔ အရာေတြရိွေနသည္ကို ေတြ့သြားခဲ့၏။ထိုလူအုပ္ၾကား၏အလယ္ရိွ ေျမျပင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ကေလးငယ္သည္ ဒဏ္ရာမ်ားစြာရေနသည္။

ကမ္ဘာပျက်ကပ်အတွင်းမှ သူဌေးဟမ်းစတားလေးWhere stories live. Discover now