SALVATORE #1: Loving the Prostitute

CHAPTER 69

Humigpit ang hawak ko sa manubela nang makita ko siya. I was watching her from afar and I couldn't stop to blame myself.

She looks happy and broken at the same time. Hindi ko matantsa kung gaano ako kagalit at nasasaktan.

She was hurting too. I can see that but I know she had gone through so much. Mula sa ilang metrong layo ko sa kanya ay nakikita ko kung paano niya himasin ang malaki niyang tiyan.

Hindi ako gano'n kalapit sa kanya dahil madali akong makita kapag nilapit ko pa ang sasakyan ko. Seeing her caressed her big tummy overwhelms me.

Ang anak ko ay nasa sinapupunan niya. She's pregnant with my own child. She's carrying my flesh and blood.

I can feel it and I know the baby in her tummy is mine. How could I be an asshole when she's suffering like this? Galit ako sa sarili ko dahil nagpaniwala ako sa ibang tao. Ni hindi ko siya tinanong man lang.

Araw-araw ay lagi akong bumibisita sa mansyon niya sa isla para mabantayan ko siya kahit sa malayo. Kahit malayo at pagod ako ay napapawi iyon sa tuwing nakikita ko siya at ng anak ko kahit hindi pa siya nanganganak.

Gaya nang sinabi ni mom at Ezekiel ay hindi ko siya nilapitan. Kahit gustong-gusto ko na siyang lapitan at yakapin. Hindi ko magawa dahil sa sinabi nila sa'kin.

Wala rin akong lakas nang loob dahil isa rin ako sa mga taong nanakit sa kanya. Kahit hindi ko alam ang pinagdaanan niya.

"You're here again. Why don't you rest for awhile?" malamig at walang emosyong tanong ni Ezekiel. Kahit gano'n man ay mababakas ang concern sa boses niya.

"Gusto ko lang makita ang mag-ina ko," tugon ko nang hind tumitingin sa kanya.

I felt him sighed. Nakasandal ako sa pintuan ng sasakyan ko habang nasa gilid ko siya.

"She's a strong woman."

Napatigil ako at napatingin sa kanya. "Tell me what happened to her before."

He shook his head saying he doesn't want to tell me. "I promised her."

Hindi ako nakapagsalita. Kahit desperado akong malaman ang nakaraan niya ay nirerespeto ko pa rin iyon.

"Gusto ko siyang lapitan," naibulalas ko.

"It's not the right time yet. Let her heal before having her again."

Silence enveloped us. I couldn't speak. Gaano ko ba siya nasaktan? Alam kong sobra iyon pero gusto kong malaman kung gaano. Para malaman ko kung paano ko aayusin. Kung paano ko siya mamahalin ng hindi siya nasasaktan.

I want her to be happy. I want to give her everything she never had. Especially that we are having a child now.

I will take full responsibility of her and my child. Aakuhin ko iyon at paninindigan ko siya pero hindi pa tamang oras ngayon. Kailangan ko pang maghintay.

"We almost lost her, Luca but she's strong and she made it."

Hindi ko mapigilan ang luha kong lumabas dahil sa takot. Takot na takot akong mawala siya pati ang anak ko.

Kumuyom ang mga kamao ko sa takot. Sobra akong natatakot. I don't wanna lose her. She's my life.

Dali-dali ko siyang sinilip sa kwarto niya at sobra akong nagpapasalamat sa Kanya dahil hindi niya kinuha ang buhay ko. Pumasok ako sa kwarto niya at umupo sa tabi niya.

Ang ganda niya. Ang ganda niya habang natutulog. At hindi ko hahayaang mawala siya sa'kin. Kinuha ko ang kamay niya at paulit-ulit iyong hinalikan.

Ilang minuto ko siyang pinanood habang nakaratay sa hospital bed sa takot kong tumigil ang paghinga niya. Hindi ko napansin na may pumasok pala sa loob ng kwarto dahil tutok na tutok ako sa kanya.