පතොක් කතා |සිංහල| සත්‍ය සිද්ධි 🌵🌵 [Completed]

04 කුරිරු හිත්

පතොක් වුණත්, කටු පුරවාගෙන හිටියත්, මගෙත් හිත බිඳෙනවා මේ කාන්තාරයේ රජකරන නරුම හිත් ඇති ලොකු වැලි කඳුවල හැසිරීම දැක්කම....

ශල්‍යාගාර වේලාවක් / theatre time එකක් අපේ ඒකකයට වෙන් කරගන්න ලොකු සර් ලියුම් ගාණක් ලීවා, රණ්ඩු කළා, සාකච්ඡා කළා. එහෙම කරලා යන්තම් සෙනසුරාදා පැය හතරක් දෙන්න ඔවුන් කැමති වුණා.

ඒත් අපිට ඕනේ සාමාන්‍යය ශල්‍යාගාර කාමරක් නෙවෙයි, ඒක විකිරණ සඳහා විශේෂ විදියට හැදුව එකක් වෙන්න ඕනේ. මොකද අපි කරන ශල්‍ය කටයුතුවලදි විකිරණ පාවිච්චි කරනවා. එතකොට සාමාන්‍යය දොර පියන්වලින් ඒ කිරණ එළියට යනවා. ඒ නිසා ලෙඩ්/ඊයම් සහිත දොර පියන් අත්‍යවශ්‍යයි .

එහෙම ශල්‍ය කාමර දෙකයි තියෙන්නේ , ඒ දෙකෙන් එකක්වත් අපට දෙන්න බෑ කියලා කතාවක් ඇදුනා. අපේ ලෙඩ්ඩුන්ගේ තුවාල වල ඇති විශබීජ නිසා ඒ ශල්‍යාගාර අපිරිසිදු වෙනවා කියන එක තමයි තර්කය.

ඒත් අපි එතන තුවාල අරින්නේ නෑ. තුවාල හොඳට වහලා ඇතුලට ගන්නේ. කකුලේ උඩ හරියේ නහරයක් දිගේ බැලුමක් යවලා ඒ නහරයේ අවහිරතා ඉවත් කරන එක තමයි අපි එතනදි කරන්නේ. ඒ විදියට ලේ සැපයුම හැදුවම ඉක්මනට තුවාල හොඳ වෙනවා. කකුල කපන්නේ නැතුව බේරගන්න ගොඩක් වෙලාවට පුලුවන් වෙනවා.

අපිට ඕනෙ කරන විදියේ තැනක් නැතුව ශල්‍යකර්ම කරන්න බෑ. අපිට ඕනෙ තැන එයාලා දෙන්න කැමතිත් නෑ.

පොරොත්තු ලේඛනයේ ලෙඩ්ඩු උතුරනවා.
"අපි දවස් විස්සක් හිටියා, තාම මේක කරලා දුන්නේනෑ" ලෙඩ්ඩුන්ගේ දරුවෝ මට බනිනවා.
"අපිට මේවා ප්‍රයිවට් කරගන්න සල්ලි නෑ, ඊළඟ දවසේ කොහොම හරි කරලා දෙන්න"
"අම්මාගේ කකුලේ තුවාලේ දැන් පණුවොත් ඉන්නවා, ඉක්මනට කරලා දෙන්න "
"මට අම්මා ළඟ ඉන්න බෑ, මගේ බබා පොඩියි, එයාව ලඟ ගෙදරක නවත්තලා ආවෙ, ඒ නිසා මේ පාර කොහොම හරි කරලා දෙන්න."
"ප්‍රයිවට් යන්න හැදුවේ, ගෙදර ඔප්පුව උකස් කරලා, ඒත් ඒකෙ සල්ලි ගන්නත් දවස් තුනක් යනවා. අපිට ඒක කරන්න අමාරුයි , ඒ නිසා මේ පාර කොහොම හරි කරලා දෙන්න."

උදේට අහන්න ලැබෙන්නෙ මෙච්චරයි , ඒත් අපිට අදාල පහසුකම් නැතුව කොහොමද කරන්නේ.

"මේ pcr ගන්න හයවෙනි වතාව, නෝනම කී පාරක් ගත්තද" ඒ තවත් තාත්තා කෙනෙක්. ශල්‍යාගාරයට යන්න පහුගිය පැය විසිහතර තුළ කරපු pcr වාර්තාවක් ඕනෙ වෙනවා. ඉතින් අපිට අවස්තාවක් ලැබෙයි කියලා ඔවුන් සූදානම් කරන හැම සතියෙම අපි නහයට කූරු දානවා.

මේ සතියෙත් අට දෙනෙක් සූදානම් කළත් ලෙඩ් තියටර් එක අරක් ගත් ලොකු මහත්තයා ඉතා ප්‍රාථමික විදියට අපිට අවස්තාව අහිමි කළා.

" අපේ එකට තුවාල ලෙඩ්ඩු දාන්න දෙන්න බෑ."
එහෙම කිව්වට අපි පාවිච්චි කරල දවස් තුනකින් තමයි එයාලා නැවත ඒ කොටස පාවිච්චි කරන්නේ. විෂබීජහරණය නිවැරදිව කරන්න ඕනෙ තරම් කල් තියෙනවා.

"මේක දෙන්න පටන් ගත්තොත් හැමදාම දෙන්න වෙනවා" කියන කතාවත් එතුමා කියලා තියෙනවා .

මේ මොනවා කිව්වත් වෘත්තීය මට්ටමින් අපේ ඒකකය එක්ක සාකච්ඡා කරලා, තීරණයකට එළඹෙන්න එතුමා කැමති නෑ. ශල්‍යාගාරය මැද්දේ කෑ ගහලා, පරිපාලනය කරන, සැලසුම් කරන අයට කෝල් කරලා බැනලා තම ආධිපත්‍යය පෙන්නලා තමයි ප්‍රශ්න විසඳන්න හදන්නේ.

අන්තිමට අපිට ඒ අවස්තාව මග හැරුණා.  තවත් බලා ඉන්න බැරි ඇතැම් ලෙඩ්ඩු ටිකට් කපාගෙන අපිටත් බැනලා ගෙදර ගියා.

ඇත්තටම මට දුකයි, අපි මෙච්චර මහන්සි වෙලා, සූදානම් කරගත්ත දේ කරන්න බැරි වුණ එක ගැන. එක ළදරු මානසිකත්වයක් ඇති කෙනෙක් නිසා කීදෙනෙක් විඳවනවද.

මෙච්චර නම් දරාපු තැනක ශල්‍යාගාර හදද්දි අනාගත අවශ්‍යතා ගැන හිතන්නේ නැතුව ඇයි මේවා සැලසුම් කරන්නේ.

අන්තිමට හොඳමටම විඳෙව්වේ අපිත් නෙවෙයි සරණක් නැති ලෙඩ්ඩු සහ ඔවුන් ගේ පවුල්වල අය. මේ වැරදි කවදාවත් නිවැරැදි වෙන ඒවා නෙවෙයි.

කාන්තාරයක් කවදාවත් වැසි වනාන්තරයක් වෙන්නේ නෑ. 😪

A/n ඒ ලොකු මහත්තයාගේ තර්කය නිවැරැදි වෙන්නත් පුලුවන් , ඇත්තටම මෙතන ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ මේ සිස්ටම් එකේ....